Φιλιππίδη Μιμή: "Γραμμένο με αίμα"
Ένας κομήτης ήταν η Μαίρη. Εμφανιζόταν ξαφνικά, διέγραφε μια σύντομη τροχιά, σκόρπιζε γύρω της φως και μετά χανόταν - το ίδιο απρόσμενα, όπως είχε φανεί. Ήταν τόσο έντονη η λάμψη της, που όταν την πρωτοείδα στα σκαλοπάτια της Σχολής, ζαλίστηκα και παραπάτησα. Κυριολεκτικά. Πιάστηκα από τα κάγκελα και στηρίχτηκα για να μη σωριαστώ. Τα κλειδιά μου έπεσαν, τα έπιασε αμέσως η Μαίρη με το αριστερό, χαμογέλασε και μου τα έδωσε. «Αριστερόχειρας» σκέφτηκα. «Δημιουργικότητα, φαντασία… Σε λάθος κλάδο βρίσκεται…».
Στην Ιατρική Αθηνών υπήρχαν κοπέλες πιο όμορφες από εκείνη – όπως είχα διαπιστώσει τα τρία χρόνια που ήδη φοιτούσα. Η πρωτοετής Μαίρη όμως είχε κάτι που μαγνήτιζε. Τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της ήταν ελαφρώς ασύμμετρα, τα αυτάκια της λίγο πεταχτά, τα μάτια της λίγο αραιά. Το χαμόγελό της, όμως, εντυπωσιακά φωτεινό. Αν και αινιγματικό για μένα - δεν άφηνε να καταλάβω αν χαιρόταν όποτε μιλούσε μαζί μου ή αν ήταν άνθρωπος χαρούμενος με τη ζωή γενικά. Για άλλους συμφοιτητές μας που δοκίμασαν να τη φλερτάρουν το χαμόγελό της ήταν σέξι, για άλλους ειρωνικό ή εγκάρδιο ή σαρδόνιο ή χαζό - ανάλογα πώς είχε δεχτεί καθένας τους την απόρριψη. Γιατί η Μαίρη, πάντα ευγενική και φαινομενικά προσιτή, είχε ορθωμένο έναν τοίχο γύρω της - αόρατο, για όσους δε σέβονταν τα όρια κι έπεφταν επάνω του.
