Η Άντα και ο Τζορτζ επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, την ώρα ακριβώς που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί· την ώρα που ο περισσότερος κόσμος, τουρίστες από κάθε γωνιά της γης περίμεναν να απολαύσουν από την Καλντέρα το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Ναι, η Άντα και ο Τζορτζ δεν έπρεπε να είναι στο ξενοδοχείο.

Ο λόγος που τους έκανε να χάσουν το μοναδικό αυτό πανόραμα της δύσης ήταν το τσίμπημα μιας μέλισσας. Η Άντα ήξερε ότι το κεντρί θα ταλαιπωρούσε τον αγαπημένο της Τζορτζ. Προνοητική όπως πάντα, ξεκινούσε τα ταξίδια της με τα απαραίτητα  φαρμακευτικά σκευάσματα στις αποσκευές της.  

Ο Ανδρέας Αναγνώστου, ο γνωστός Σαλονικιός ποινικολόγος και ερευνητής σκοτεινών υποθέσεων, στις 2-2-22, ημέρα Τετάρτη, πήγε μετά από αρκετό καιρό στο γραφείο του στη Θεσσαλονίκη. Αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας είχε αποσυρθεί στο κτήμα του στη Χαλκιδική και είχε οργανώσει έτσι τη ζωή του, ώστε και να είναι ενδιαφέρουσα, αλλά και ο ίδιος να αισθάνεται ασφαλής.

Του είχε τηλεφωνήσει η άγνωστή του Αθηνά Μανιάτη, που του ζητούσε να τον συναντήσει για κάποιο σοβαρό της θέμα, αλλά είχε αρνηθεί. Ακολούθησε ένα δεύτερο τηλεφώνημα από τη Νάντια  Ζέρβα, που τον παρακαλούσε να συναντήσει την κυρία Μανιάτη.

«Μα Νάντια, το γραφείο μου είναι  κλειστό  σχεδόν από την αρχή της πανδημίας. Η κυρία που το καθαρίζει, το βλέπει πιο συχνά από μένα. Από τους συνεργάτες μου η Φένια γεροκομεί τον Φωκά, ο Πέτρος εργάζεται ως σύμβουλος μιας εξαγωγικής εταιρείας καπνού, ενώ εγώ "μονάζω" στη Χαλκιδική».  

Η Νάντια του θύμισε την εποχή που νεαρή, και ωραία, δικηγόρος τον επισκεπτόταν συχνά και τον συμβουλευόταν για υποθέσεις της. Δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι.

«Ανδρέα, κάνε μου και αυτή τη χάρη. Σου υπόσχομαι ως ανταμοιβή να σου προσφέρω στο σπίτι μου, που συνεχίζω να ζω μόνη, ένα γεύμα... «κομπλέ».

Και επειδή ήταν επιρρεπής σε γεύματα που έφεραν τον κωδικό «κομπλέ», της την έκανε τη χάρη, κατέβηκε στην πόλη, πήγε στο γραφείο του και περίμενε την κυρία Μανιάτη.

Ένας κομήτης ήταν η Μαίρη. Εμφανιζόταν ξαφνικά, διέγραφε μια σύντομη τροχιά, σκόρπιζε γύρω της φως και μετά χανόταν - το ίδιο απρόσμενα, όπως είχε φανεί. Ήταν τόσο έντονη η λάμψη της, που όταν την πρωτοείδα στα σκαλοπάτια της Σχολής, ζαλίστηκα και παραπάτησα. Κυριολεκτικά. Πιάστηκα από τα κάγκελα και στηρίχτηκα για να μη σωριαστώ. Τα κλειδιά μου έπεσαν, τα έπιασε αμέσως η Μαίρη με το αριστερό, χαμογέλασε και μου τα έδωσε. «Αριστερόχειρας» σκέφτηκα. «Δημιουργικότητα, φαντασία… Σε λάθος κλάδο βρίσκεται…».

Στην Ιατρική Αθηνών υπήρχαν κοπέλες πιο όμορφες από εκείνη – όπως είχα διαπιστώσει τα τρία χρόνια που ήδη φοιτούσα. Η πρωτοετής Μαίρη όμως είχε κάτι που μαγνήτιζε. Τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της ήταν ελαφρώς ασύμμετρα, τα αυτάκια της λίγο πεταχτά, τα μάτια της λίγο αραιά. Το χαμόγελό της, όμως, εντυπωσιακά φωτεινό. Αν και αινιγματικό για μένα - δεν άφηνε να καταλάβω αν χαιρόταν όποτε μιλούσε μαζί μου ή αν ήταν άνθρωπος χαρούμενος με τη ζωή γενικά.  Για άλλους συμφοιτητές μας που δοκίμασαν να τη φλερτάρουν το χαμόγελό της ήταν σέξι, για άλλους ειρωνικό ή εγκάρδιο ή σαρδόνιο ή χαζό - ανάλογα πώς είχε δεχτεί  καθένας τους την απόρριψη. Γιατί η Μαίρη, πάντα ευγενική και φαινομενικά προσιτή, είχε ορθωμένο έναν τοίχο γύρω της - αόρατο, για όσους δε σέβονταν τα όρια κι έπεφταν επάνω του.

Η αναπνοή του όλο και πιο δύσκολη. Αγώνας για το συναπάντημα με το οξυγόνο που τελειώνει παρά την μάσκα που του έχουν φορέσει από χθες. Ακούει το συριστικό ήχο της περίπου ανάσας του. Καμιά φορά το δεξί του χέρι τρέμει ακατάσχετα. Αδύνατον να το ηρεμήσει. Ένα αργό φυλλορρόημα η εικόνα του στο κρεβάτι της εντατικής, εκεί που κείτεται σαν απόκοσμος καρνάβαλος, μεταμφιεσμένος σε αμυντικό παίκτη, χωρίς ομάδα, χωρίς γήπεδο, χωρίς καν μπάλα.

Το  χέρι του δεν τρέμει πια. Ακουμπά μαλακά στο σημείωμα. Το ίδιο βρήκαν και στα τέσσερα σπίτια. Αυτό που ψηλαφεί κουρασμένα, ήταν το πρώτο. Επιμολυσμένο πια από την αρρώστια. Πριν από αυτή, από τα δαχτυλικά αποτυπώματα και την απροσεξία του. Όταν ακόμη δεν είχαν καταλάβει ότι έχουν να κάνουν με φόνο. Με φόνους.