Την πρώτη Δευτέρα του Φλεβάρη, το πρωί, πριν ξεκινήσει το μάθημα, υπήρχε έντονη αναταραχή των μαθητών της Τρίτης Τάξης Λυκείου Δημόσιου σχολείου της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Οι μαθητές βρήκαν στην τάξη τους και πάνω στα θρανία τους, πανομοιότητες φωτογραφίες μιας συμμαθήτριάς τους, που ήταν ολόσωμη και την εμφάνιζε εντελώς γυμνή. Όταν έφτασε στην τάξη της η «γυμνή» μαθήτρια και είδε τη φωτογραφία, πρώτα λιποθύμησε και όταν συνήλθε, ξεκίνησε ένα σπαρακτικό κλάμα.

Ακόμα και μέσα στον πρώτο όροφο του κτηρίου της Σκότλαντ Γιαρντ παρέμενε ήρεμος. Καθώς διέσχιζε νωχελικά τον μακρύ διάδρομο η ομπρέλα που κρατούσε ταλαντωνόταν με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν φυσική προέκταση του αριστερού χεριού του. Σταμάτησε έξω από το γραφείο 131 και χτύπησε την πόρτα. Πριν ακούσει κάποια απάντηση προχώρησε στο εσωτερικό του. Ο αστυνόμος δεν ξαφνιάστηκε. Άλλωστε, είχε ενημερωθεί από τον συνάδελφό του στην πύλη ότι κάποιος Τζον Ρεϊνγουότερ είχε κάτι πολύ σημαντικό να του πει. Πριν προλάβει να του ζητήσει να καθίσει, ο άγνωστος επισκέπτης είχε αναπαυθεί στη δερμάτινη πολυθρόνα και είχε προλάβει να αρθρώσει μια αναπάντεχη φράση.

«Ο Νικολά δολοφονήθηκε».

Σε άφησαν να υπάρχεις,
όπως οι οιωνοί,
σαν η χειρότερη ιστορία του κόσμου.

Σταύρος Σταυρόπουλος, Θα σε δω ξανά στο άδοξο τέλος

Ο αστυνομικός συγγραφέας Γ.Π. έγραψε ένα εξ-αιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το θύμα -αλλοδαπή γυναίκα, άσχημη και χοντρή, ερωτομανής και χρήστρια ουσιών- βιάστηκε και δολοφονήθηκε από έναν όμορφο και φημισμένο νέο επιστήμονα. Ο αστυνομικός που επελήφθη της υπόθεσης ήταν πολύ «φιλικός» με τον δράστη [μάλλον πολιτικός του φίλος], ενώ ο δικαστής και οι ένορκοι που του αναγνώρισαν το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου και τον έριξαν «στα μαλακά», ήσαν όλοι άντρες λευκοί.

Ο αστυνομικός συγγραφέας έστειλε το βιβλίο στον εκδότη του Γ.Χ., βέβαιος για την εκδοτική επιτυχία.

«Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα», η κραυγή της πάγωσε τους ανθρώπους γύρω της, αλλά η όψη της τους έκανε να τα χάσουν. Αν έβλεπε και η ίδια την εικόνα της στον καθρέπτη που κάλυπτε όλον τον τοίχο στα αριστερά της ίσως σταματούσε εκεί, ίσως να κατέρρεε κλαίγοντας αντικρίζοντας το παραμορφωμένο από την λύπη και την απελπισία πρόσωπο της.

Ο άντρας γύρισε το κορμί του και την κοίταξε απορημένος, αλλά σιωπηλός.  Στάθηκε απέναντι της με τα μάτια του να καλύπτουν την περίμετρο αισθανόμενος άβολα και ντροπιασμένος. Άραγε, ξέρανε οι υπόλοιποι ότι αυτή ήταν η γυναίκα του; Σκέφτηκε.