Όταν ο βετεράνος αρχιφύλαξ-ντετέκτιβ Νοξ άκουσε τον επι- θεωρητή Μπέντλεϋ τής Σκώτλαντ Γιαρντ να ρωτά αιφνιδίως, με ύφος απατηλώς αφελές, τη λαίδη Άλλιγχαμ, η οποία, μολονότι είχε μόλις χάσει τον σύζυγό της και παρά την κοινωνική της θέση, απαντούσε στις ερωτήσεις τού νεαρού επιθεωρητού, επικεφαλής των ερευνών σχετικώς με τον φόνο τού εξηντάχρονου βαρωνέτου, χωρίς ίχνος δυσφορίας, εάν το όνομα Μπραντ τής ήταν γνωστό, έμεινε κε- χηνώς, διότι το συγκεκριμένο όνομα το άκουγε για πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή· ήταν απολύτως βέβαιος ότι δεν το είχε αναφέρει προηγουμένως ούτε ο δίδυμος αδελφός τής λαίδης, δόκτωρ Τσέστε- ρτον, τον οποίον είχε καλέσει επειγόντως η ίδια εκεί, στο Όλντ Χωλ,

1.

Έριχνε χιόνι, έριχνε χιόνι. Όλοι έλεγαν πως κανείς δεν θυμόταν να είχε ρίξει άλλοτε ο Θεός τόσο χιόνι στο Βουκουρέστι. Και η ντόμνα Άουρα έκανε το σταυρό της και μου έλεγε πως για τις αμαρτίες μας, για τις αμαρτίες των Ρουμάνων, που είχαν υποταχθεί δύο γενιές τουλάχιστον, δίχως να λογαριάσουμε τους παππούδες και προπαππούδες, στο δαίμονα  της μοναρχίας και του κομμουνισμού  και τώρα υποτάσσονταν στο δαίμονα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Τότε τουλάχιστον οι άνθρωποι έδιναν τη ζωή τους για το κόμμα, σήμερα δίνουν τον κώλο τους για το χρήμα. Και τι αξία έχει η ζωή, όταν δεν έχεις στην κυριότητά σου τον κώλο σου. Μόλις πιάνει να σουρουπώνει, δεν τολμάς να βγεις στην Κάλε Βικτόρια, εκεί από το Χοτέλ Μπουκουρέστι προς το Χίλτον, να περάσεις την πλατεία του Ατενέουμ και να φτάσεις ως το Τσίρκουλ Μιλιτάρ, διακόσια, τριακόσια το πολύ μέτρα, δεν τολμάς να περάσεις και σε πλευρίζουν νταβατζήδες, περαστικές, νεαροί

Ο Αστυνόμος Μανούσος στρούφηξε για άλλη μια φορά με μανία το μουστάκι του. Η μεγάλη επιτυχία της ομάδας του αντικατοπτριζόταν καθαρά στο πρόσωπό του. Μπροστά του στο δωμάτιο της ανάκρισης ήταν δεμένος γερά με χειροπέδες ο Μανόλης, μέλος της περιβόητης ομάδας «Οι Ασυνεννόητοι». Ποιος θα το περίμενε ότι ο δαιμόνιος αστυνόμος Μανούσος με μία ματ κίνηση κατά την κορύφωση του κυνηγιού του θησαυρού, θα έπεφτε πάνω σε πραγματικό θησαυρό!

Ο Νγκουέμα βγήκε από το σπίτι του στο συνοικισμό και κατευθύνθηκε προς το σταθμό του προαστιακού. Ήταν νωρίς το πρωί και η γειτονιά κοιμόταν ακόμη. Πού και πού έβλεπες κάποιον άντρα να περπατά με γρήγορα βήματα και σκυφτό κεφάλι. Οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες της φυλής του, μανάδες, σύζυγοι, ερωμένες, κόρες, έμεναν στα σπίτια φροντίζοντας το νοικοκυριό και μεγαλώνοντας παιδιά. Μπορεί οι άντρες να ήταν αυτοί που εξασφάλιζαν το ψωμί και το ρύζι της οικογένειας, όμως ήταν η αγάπη των γυναικών, η πίστη και το κουράγιο τους, που έκαναν τη ζωή στο συνοικισμό να φαίνεται πολύχρωμη και –καμιά φορά- όμορφη.