1.

Έναν-έναν ξεπάστρεψε εννέα συγχωριανούς του. Τον κοινοτάρχη, τον καφετζή, τον δάσκαλο, τον παπά, τον μπακάλη, τον δασοφύλακα, τον ιδιοκτήτη της ψησταριάς και δύο κτηνοτρόφους.

Oι δολοφονίες πραγματοποιήθηκαν μέσα σε διάστημα πέντε ετών και ο τρόπος εγκλήματος ήταν κάθε φορά διαφορετικός. Με τη σειρά,  ο πρώτος  πέθανε από ασφυξία με χαρτιά της κοινότητας μέσα στο στόμα  και τη μύτη, ο δεύτερος από διαρροή γκαζιού, ο τρίτος από τραύματα (τον βρήκαν με τον μαυροπίνακα στο κεφάλι), ο τέταρτος πήγε από πνιγμό (ήταν μπουκωμένος με αντίδωρα), ο πέμπτος βρέθηκε μέσα στο ντεπόζιτο του πετρελαίου, ο έκτος καταπλακώθηκε από κομμένους κορμούς δέντρων, ο έβδομος κάηκε μέσα στο μαγαζί του και οι τελευταίοι σφάχτηκαν μεταξύ τους. Το χωριό ήταν σε υψόμετρο 1.400 μέτρων, δεν διέθετε αστυνομικό τμήμα και κλιμάκιο της αστυνομίας από τα Τρίκαλα ανεβοκατέβαινε για χρόνια τα βουνά της Πίνδου για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Ο δράστης παρέμεινε τελικά άγνωστος και η υπόθεση θάφτηκε στα ανεξιχνίαστα εγκλήματα.

Μιχάλη τον λέγανε κανονικά, αλλά κάτι απογεύματα στύλωνε τα πόδια και επέμενε να τον φωνάζουμε Μικέλε. Δεν το ’κανε ακριβώς από καπρίτσιο· είχε ακούσει στο ραδιόφωνο για εκείνη τη ληστεία με τους νεκρούς αστυνομικούς στην Αθήνα, και έτσι του κόλλησε: «Μικέλε», έλεγε. «Ο φονιάς των μπάτσων».

Είχε σκοτεινιάσει, στα χαμόσπιτα μούγκριζαν οι μηχανές αρμαθιάσματος, η μάνα της Αλέκας στο κουζινάκι τηγάνιζε αυγά, οι άντρες της οικογενείας στην αποθήκη· ένας έφτιαχνε τα καπνόφυλλα ματσάκια, ένας βελόνιαζε τις αρμάθες.

Εμείς βολοδέρναμε.

Παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους εμείς· παριστάναμε τους ζόρικους, σε πολιτείες φανταστικές: Το γεφυράκι στην άκρη του χωριού ήτανε γιάφκα κακοποιών, μπροστά στο σπίτι της Αλέκας είχαμε το λημέρι του χωροφύλακα, παραπέρα, στην γκρεμίλα με τα μπάζα κοντά στις κούνιες, στήναμε τράπεζες, καφενεία όπου θα γινόταν μακελειό, ή κοσμηματοπωλεία που ο δεκάχρονος Μικέλε θα κατέκλεβε.

Τέλος Ιουλίου. Καταμεσήμερο με καύσωνα.  Ο ιδρώτας τον έλουζε και μούσκευε το ξεβαμμένο πουκάμισό του. Χοντρές αλμυρές στάλες  γλιστρούσαν από τα παχιά φρύδια του και τον εμπόδιζαν να δει καθαρά. Τις σκούπιζε με τις  υγρές παλάμες του και περίμενε στη σκιά.

«Γιάννη, δεν αντέχω άλλο!  Θα πάρω τα παιδιά και θα πάω στους δικούς μου».

Ένα γαλάζιο αυτοκίνητο φάνηκε από μακριά. Έστριψε δεξιά προς την αλάνα πίσω από το δημαρχείο και σταμάτησε κάτω από το τρύπιο  κιόσκι, δίπλα στα υπόλοιπα οχήματα του Δήμου. Ο oδηγός  βγήκε αποχαυνωμένος από τη ζέστη  και σκούπισε με ένα μαντήλι το πρόσωπό του. Πήρε  τoν χαρτοφύλακα, έκλεισε με δύναμη την πόρτα και απομακρύνθηκε, όσο  γρήγορα  του επέτρεπε  η αποπνιχτική ατμόσφαιρα  των 42 βαθμών Κελσίου.

Πράξη πρώτη

Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Κοσμοσυρροή για τη διάλεξη του Καθηγητή Εγκληματολογίας με θέμα «Ρατσισμός/αντιρατσισμός στον 21^ο αιώνα». Στα πρώτα καθίσματα πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, πρέσβεις ξένων χωρών, οικονομικοί παράγοντες.

Ο καθηγητής ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος σ’ ένα γνωστό και πολλές φορές δημοσιευμένο επεισόδιο, χαρακτηριστικό της ειδικότερης πτυχής του θέματος στην οποία ήθελε να επικεντρωθεί.

«Ένας μαύρος διαπράττει παράβαση ΚΟΚ. Λευκοί αστυνόμοι τον κυνηγούν. Ο δράστης πιστεύει ότι τον κυνηγούν για ρατσιστικούς λόγους και δεν σταματάει. Οι αστυνόμοι αντιδρούν χρησιμοποιώντας άμετρη και παράνομη βία. Λόγω καταγραφής της σύλληψης σε video οι αστυνομικοί διώκονται. Επιλέγονται αποκλειστικά λευκοί ένορκοι. Οι κατηγορούμενοι αθωώνονται. Πολλοί μαύροι διαμαρτύρονται για την απόφαση. Ορισμένοι συλλαμβάνονται. Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν σε όποιους αντιστέκονται υπερβολική βία. Ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Συμπερασματικά…»

Την ομιλία διέκοψαν τέσσερις πυροβολισμοί, που αντήχησαν από τα πίσω καθίσματα. Επικράτησε πανικός.  Όλοι έτρεχαν αλλόφρονες προς τις εξόδους κινδύνου. Μερικοί έπεσαν και ποδοπατήθηκαν. Οι πλέον ψύχραιμοι καθώς και αυτοί που παρακολουθούσαν τη διάλεξη όρθιοι στο βάθος της αίθουσας κατευθύνθηκαν προς το μέρος από όπου ακούστηκαν οι πυροβολισμοί και είδαν δύο άτομα, στις άκρες της τελευταίας σειράς, πεσμένα στο πάτωμα. Είχαν δεχτεί μια σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος.

Κάποιος τους αναγνώρισε. Ήταν οι σωματοφύλακες πρέσβη αφρικανικής χώρας οι οποίοι τον συνόδευαν σε κάθε δημόσια εμφάνισή του. Ο ένας ήταν της ίδιας καταγωγής με τον πρέσβη αλλά ο δεύτερος ήταν έλληνας, βορειοηπειρώτης, που του είχε αναθέσει το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να φυλάει τον πρέσβη.