του Γιάννη Πανούση

Όλα αυτά τα δήθεν αθώα άνθη και φυτά,
χωρίς να σε ρωτούν,
σε πάνε κάθε τόσο εκεί,
ποιος ξέρει τις σκοτεινές προθέσεις τους.

Σωτήρης Σαράκης, Μεταμόρφωση

Έχω αναρωτηθεί και σε άλλες περιπτώσεις αν ο αστυνομικός συγγραφέας πρέπει να ενδιαφέρεται για την ενδεχόμενη «παρ-ανάγνωση» της ιστορίας του μυθιστορήματός του: αν, δηλαδή, το πλαίσιο, τα πρόσωπα, οι ρόλοι, οι σχέσεις, τα κίνητρα, ο σκοπός, η έκβαση [π.χ η σύλληψη και καταδίκη των ένοχων ή η διαφυγή κι ατιμωρησία τους] επηρεάζουν κοινωνικά, ηθικά και αξιακά τον αναγνώστη, ώστε -σε περίπτωση μη-κάθαρσης- να «υιοθετήσει» μία παράνομη συμπεριφορά [αφού τελικά το «έγκλημα αποδίδει»].

Αυτό το ενδεχόμενο είναι δυνατόν να καταλήξει σε σοβαρότερες συνέπειες, όταν χρησιμοποιείται μία -έστω έμμεση- «γραφή μίσους» κι απαξίωσης όλων των δημοκρατικών θεσμών.

του Γιάννη Πανούση

Όμως η εξέλιξη και το τέλος αυτής της ιστορίας
-και κάθε ιστορίας- είναι δική σας επιλογή.

Έλενα Γεωργίου, Η αγκαλιά που έγινε φυλακή 

Είναι γνωστό ότι στα περισσότερα αστυνομικά μυθιστορήματα κρίσιμο ρόλο παίζουν τα ερωτικά πάθη. Η γυναίκα που προδόθηκε από τον εραστή της, ο σύζυγος που εκδικείται την απιστία της συζύγου, μαζί με τρίτους και τέταρτους συμ-πρωταγωνιστές, συγκροτούν το πλαίσιο-μοτίβο της εγκληματογένεσης, ίσως και της ερμηνείας του εγκλήματος.

Α. Ας δούμε μερικές αστυνομικο-συγγραφικές αναφορές πριν καταθέσουμε μία συνοπτική εγκληματολογική άποψη:

1. Έρωτας και θάνατος

«Η κυρία που τα είχε όλα ήθελε να προσθέσει και μίαν ακόμη απόλαυση στη ζωή της... Ένας άντρας νεκρός, ένας κατεστραμμένος…» [Φίλιππος Φιλίππου, Ερωτευμένες γυναίκες, Ελληνικά εγκλήματα -1].

«Η αγάπη πάντα φλερτάρει με το θάνατο» [Δημήτρης Μαμαλούκας, Το τέταρτο άτομο].

του Γιάννη Πανούση

Κι ο κλέφτης πρέπει να’ναι ένας σοφός,
να ’χει αίσθηση του δίκαιου
Να κλέβει αυτόν που πρέπει.

Γιάννης Υφαντής, Το που μου κλέψαν το μπουφάν

Οι συγγραφείς, κυρίως της αστυνομικής λογοτεχνίας [1], συνήθως δεν συμπαθούν τους αστυνομικούς [2] γιατί οι περισσότεροι ήρωές τους [δια]κατέχονται από «την ηθική του Κακού» [3]. Είναι δηλαδή εν γένει προκατειλημμένοι απέναντι στο Κράτος και στους λειτουργούς του.

Πάρα ταύτα, έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε μερικές εγκληματολογικές απόψεις των μη-εγκληματολόγων συγγραφέων, για να διαπιστώσουμε αν υιοθετούν τις επιστημονικές εκδοχές του κλάδου.

του Γιάννη Πανούση

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι συγγραφείς θα ήταν υποχρεωμένοι από το νόμο
να κρατούν κρυφή την ταυτότητά τους και να χρησιμοποιούν ψευδώνυμα.

Μίλαν Κούντερα, Η τέχνη του μυθιστορήματος

Α. Εισαγωγικά

1. Ο έντεχνος γραπτός πεζός λόγος, δημόσια εκφραζόμενος και ιδιαίτερα φροντισμένος από τον συγγραφέα, μπορεί-κατά τους ειδικούς-να ενταχθεί στην υψηλή ή τη χαμηλή λογοτεχνία [με βάση πάντοτε μαχητά κριτήρια].

Μολονότι βρίσκω αντιφατικό ένας συγγραφέας να συμβουλεύει έναν άλλον συγγραφέα για το πως να γράφει «για ν’ ανέβει λογοτεχνική κατηγορία», καθώς μου θυμίζει την περίπτωση ενός αλκοολικού που εξηγεί σ’ έναν άλλον αλκοολικό τα καλά και τα κακά του πιοτού, θεωρώ χρήσιμο τον σχετικό διάλογο.