-  Ωχ, ο αδερφός μου, μουρμούρισε ο Ομάρ. Ήμαστε στην αλάνα,  φτάνουμε, φώναξε  ο έφηβος χωρίς να περιμένει την ερώτηση,  πετώντας το κινητό στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού του που χωρούσε τρία παιδιά σαν αυτό το μελαχρινό λιανόκλαδο. Άνοιξε το βήμα  κάνοντας νόημα στους δυο φίλους του να τον ακολουθήσουν.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά όταν είδα την πόρτα να ανοίγει απότομα. Έσφιγγα όλο και περισσότερο το σίδερο στα χέρια μου. Είχα οικογένεια, φίλους. Μια ζωή που με περίμενε να την απολαύσω. Δεν μπορούσα να αφεθώ έτσι. Δεν είχα παλέψει ποτέ για κάτι. Δεν χρειάστηκε… έως τώρα.

Άρχισα να τον χτυπάω μανιασμένα. Μια, δύο, τρεις. Σταμάτησα ανασαίνοντας βαριά. Τα χέρια και τα ρούχα μου είχαν γεμίσει με αίματα.

Κοίταξα μπροστά μου τον άντρα που έγινε δέκτης της οργής μου. Δεν είχε αντιδράσει. Δεν είχε παλέψει.

Η πόρτα χτύπησε και όταν την αντίκρισα, δεν μπόρεσα. Το ευχόμουν, αλήθεια το ευχόμουν, όταν όμως ήρθε εκείνη η ώρα, μια κούκλα, σαν μια κέρινη κούκλα στάθηκα. Τι ένιωσα; Δεν ξέρω. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω. Ίσως τελικά να μην είμαστε έτοιμοι ποτέ για όσα ευχόμαστε. Αυτό που τολμώ πλέον να παραδεχτώ, είναι πως αισθάνθηκα τυχερή. Τυχερή όχι γιατί βρισκόταν εκεί, αλλά γιατί θα είχα μια απάντηση στο γιατί, σε αυτό το γιατί που μας βασανίζει όλους σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Αυτό το γιατί ήταν η πρώτη μου ερώτηση και η απάντηση ήταν που καθόρισε την τελευταία.

1.

Μπα, μονολόγησα, ένας γρύλος ακούγεται.

Είχα ανοίξει το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου, ήταν Κυριακή. Ένας γρύλλος, σε ετούτη την πόλη! Φθινόπωρο, ο αέρας δροσερός, τι δουλειά έχει ένας γρύλος να ακούγεται, όλη η Φύση ησυχάζει.

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ποιος να είναι τέτοια ώρα, αναρωτήθηκα, καλά-καλά δεν είχε ξημερώσει. Άφησα το τηλέφωνο να σκούζει. Έχω βαρεθεί να επαναλαμβάνω πως ετούτη η δουλειά με έχει μπουχτίσει: δεν θέλω άλλο, δεν γίνομαι σοφότερος, ξεχνάω και όσα έχω μάθει.

Τότε λοιπόν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Βγήκα στη βεράντα και κατόπτευσα τον δρόμο: το τρακαρισμένο αυτοκίνητο της Υπηρεσίας ήταν σταθμευμένο στη γωνία.