Ἐδῶ καί πενήντα χρόνια, τόν καιρό πού διαδραματίστηκαν τά ὅσα θά ἀκούσετε σέ λίγο,
- τά περισσότερα φάρμακα τά κατασκεύαζαν οἱ φαρμακοποιοί σύμφωνα μέ τήν συνταγή πού ἔστελνε ὁ γιατρός
-ἡ Χωροφυλακή φρόντιζε γιά τήν ἀσφάλεια σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, ἐκτός ἀπό τήν Πρωτεύσουα και λίγες ἄλλες πόλεις,
-οἱ ἄνθρωποι δέν πετοῦσαν τίποτα στά σκουπίδια,
Ἡ ἱστορία εἶναι ἀπό τή μακρυνή ἐκείνη ἐποχή, ὅταν ὁ τουρισμός ἔκανε τά πρώτα του βήματα στόν τόπο μας, στίς πρός βορράν γειτονικές μας χώρες ἐπικρατοῦσαν καθεστώτα γιά τά ὁποία είχαμε διάφορες ψευδαισθήσεις καί οἱ μπανάνες ἦταν φροῦτο σπάνιο καί πανάκριβο.
Ἡ μόδα, βέβαια, γιά τά στενόμακρα, φλοτάν σάλια εἶναι παλιά, τοῦ 1923 μόδα, ἔχει δηλαδή περάσει ἤ -ἄν προτιμᾶτε –δέν ἔχει ξαναγυρίσει ἀκόμη.Ὅπωσδηποτε ὄμως ἡ Νιόβη ἐννοοῦσε νά τά φοράει. Εϋρισκε πώς τῆς πήγαιναν πολύ, ἔτσι ὅπως ἀνέμιζαν γύρω στό λαιμό καί τούς ὤμους της, τήν ὥρα πού ἀνεβασμένη σέ καποια σπασμένη κολόνα ἐξηγοῦσε στό ἑκάστοτε παράταιρο μπουλούκι της, τίς καλλιτεχνικές δόξες τῆς Ἑλλάδας. Μαζί μέ τό σάλι ἀνέμιζε καί ἡ φωνή της, -σέ τέσσερες διαφορετικές γλώσσες - ἀνέμιζαν καί τά μακρυά μαλλιά της πού διατηροῦσαν ἡρωικά τό παλιό ξανθό τους χρώμα, ἀνέμιζαν καί τά χέρια της τά στολισμένα μέ βαρβαρικά βραχιόλια.
1.
Ναι, βέβαια!
Η ιστορία είναι εκείνο το παιδί, θέλω να πω πως παιδί ήταν τότε, μόλις είχε πάρει απολυτήριο στρατού.
Όχι, βέβαια. Δεν έχουν περάσει δέκα χρόνια, περισσότερα έχουν περάσει, είκοσι ίσως, εμείς που μεγαλώσαμε έχουμε ξεμάθει να λογαριάζουμε.
Ναι, θυμάμαι πολύ καλά: μου είχε τηλεφωνήσει ο κύριος Πρόεδρος να με παρακαλέσει να προσλάβουμε το παιδί. Όχι, δεν είναι ακριβές ότι με παρακάλεσε, μου το ζήτησε με τον τρόπο του. Και μόλις είχε λήξει το τηλεφώνημα με τον κύριο Πρόεδρο, άνοιξε την πόρτα του γραφείου μου η Νανά -η γραμματέας μου- και μου ανάγγειλε ότι μια κυρία είχε φτάσει, όπως της είχε υποδείξει ο κύριος Πρόεδρος. Η κυρία περίμενε να πληροφορηθεί ότι ο κύριος Πρόεδρος είχε τηλεφωνήσει, πριν καλέσει τον ανελκυστήρα και χτυπήσει το κουδούνι της επαγγελματικής μου στέγης.
Ο γιατρός έκλεισε τα μάτια του κουρασμένος και άπλωσε τα πόδια στο τραπέζι. Σκέφτηκε τις εκκρεμότητες που θα άφηνε φεύγοντας νωρίτερα από το νοσοκομείο, έπρεπε όμως να βρίσκεται εγκαίρως στη συνάντηση στο γκολφ της Γλυφάδας. Μια εταιρεία θα παρουσίαζε το καινούριο φάρμακο και δεν ήθελε να λείπει. Τον απασχολούσε ωστόσο η κατάσταση της ασθενούς του, αλλά ο αντικαταστάτης γιατρός καθώς και η ειδικευόμενη θα τα κατάφερναν. Εξάλλου ο ίδιος δεν ήταν αναντικατάστατος. Έτσι δεν του είπε κάποτε ο συνάδελφός του; Στο ίδιο Πανεπιστήμιο, τώρα στο ίδιο νοσοκομείο, με την ίδια ειδικότητα…Τους ένωναν αλλά και τους χώριζαν πολλά.
Την μέρα εκείνη ένιωθα κατηφής από το πρωί. Η βροχή που με μούσκεψε μέχρι το κόκαλο, δεν μπορούσε να ξεπλύνει την βρωμιά του κόσμου, το γκρίζο της πόλης και την εσωτερική μου μαυρίλα.. Άσε που δεν μπορούσα να καπνίσω περπατώντας. Φτάνοντας στο γραφείο μου, με άρπαξαν από τα μούτρα πριν προλάβω να τινάξω τα νερά από την καμπαρτίνα μου.
«Καλημέρα κύριε αστυνόμε»
«Καλημέρα παιδί μου»
«Έχουμε μια δολοφονία»
«Δολοφόνησαν τον πρωθυπουργό;»
«Όχι κύριε αστυνόμε»
«Κάποιον υπουργό;»
«Όχι κύριε αστ…»
«Κάποιον πολιτικό, τον Αρχηγό μας…, τον Πουλικάκο;»
«Όχι κύριε αστυνόμε…»