Όπως κάθε μικρό κόμμα, έτσι και το ΚΟΜ.ΠΙ.ΑΡ (Κόμμα Πιστών Αριστερών) είχε τα εσωτερικά του προβλήματα. Συσχετισμούς τους ονόμαζαν οι παλιές καραβάνες. Ο Πρόεδρος και το περιβάλλον του, συμπεριλαμβανομένου του Γραφείου Τύπου, οι έμπιστοι φίλοι του παρελθόντος, συγκρούονταν συχνά – πυκνά με τον Αντιπρόεδρο, τον εμφανιζόμενο ως αρχηγό της εσωτερικής αντιπολίτευσης.

Ο Γραμματέας προσπαθούσε να συγκρατήσει τους δύο- τρεις φιλόδοξους τάχα διανοούμενους αρχηγοκτόνους, ενώ τρεις – τέσσερις κρυφο-διπρόσωποι βουλευτές που άλλα έλεγαν και αλλού κοίταζαν, έψαχναν την ευκαιρία για να την «κάνουν».

Τον τελευταίο καιρό οι αιχμηρές δηλώσεις, οι δημόσιες αντιπαραθέσεις, οι φήμες περί συνωμοσιών είχαν κάνει το κλίμα εκρηκτικό.

Άλλωστε προείχαν τα εθνικά θέματα και κυρίως το κρίσιμο δίλημμα με ποια υπερδύναμη θα πάει η χώρα.

Έμαθα από τις εφημερίδες τον θάνατό μου. Το διάβασα και δεν το πίστευα.

Ο δημοσιογράφος έλεγε, πως σύμφωνα με το ρεπορτάζ, με είχαν δολοφονήσει στο δρόμο δύο άγνωστοι που κρατούσαν καλάσνικωφ και με γάζωσαν με 20 σφαίρες.

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο ο συντάκτης τις μέτρησε αφού τους κάλυκες τούς είχαν αρπάξει κάτι πιτσιρίκια, τα οποία έπαιζαν μπάλα στην πλατεία, είδαν το αιματηρό σκηνικό και χωρίς να φοβηθούν, μόλις οι δολοφόνοι μου απομακρύνθηκαν, έτρεξαν και τους πήραν για να βάλουν μέσα τις πολύχρωμες γκαζές τους.

Δεν θυμάμαι να πόνεσα, εκτός από ένα τσίμπημα πίσω από το αυτί. Ούτε κατάλαβα ότι πέθανα. Πεσμένος κάτω στο έδαφος, στη μέση του δρόμου, δίπλα μία λίμνη κόκκινη, εξακολουθούσα να βλέπω τα αυτοκίνητα να περνάνε πλάι μου με μεγάλη ταχύτητα και εγώ να προσπαθώ να μετακινήσω το σώμα μου για να μην το πατήσουν. Οι περαστικοί που έτρεξαν να δουν τί συνέβαινε με κοίταζαν έντρομοι ενώ, εγώ, νομίζω, δεν είμαι σίγουρος, ότι τους χαμογελούσα ηλίθια χωρίς απ’ ότι κατάλαβα να φαίνεται στο πρόσωπό μου.

Όλα τα παραπάνω τα έζησα ξανά όταν ξαπλωμένος στο θάλαμο του νοσοκομείου διάβασα στην εφημερίδα του πλαϊνού μου: «Δολοφονήθηκε γνωστός δικηγόρος, διάσημος από δίκες υπεράσπισης τρομοκρατών». Στο μέσον του κειμένου υπήρχε και μια πολυκαιρισμένη φωτογραφία που δεν μου θύμιζε τίποτα. Ίσως να ήταν από κάποιο αρχείο. Την επόμενη από το τρανζίστορ του ιατροδικαστή άκουσα την εξής είδηση: «Ο δολοφονηθείς χθες δικηγόρος είχε διασυνδέσεις με διεθνή κέντρα που δρούσαν κατά του έθνους μας».

1

«Θα με σκοτώσουν!»

Τη φοβερή αυτή φράση διατυμπάνιζε το αλαφιασμένο ύφος που είχε ο Βασίλης Κανέλλης, καθώς στεκόταν σιωπηλός, με μια βαλιτσούλα στο χέρι, στο τέρμα ενός απόμερου και σκοτεινού, εκείνη την αφέγγαρη αυγουστιάτικη νύχτα, δρόμου των Αφιδνών, μπροστά σε μια φωταγωγημένη καγκελόπορτα· τη φράση την οποία είχε επαναλάβει κάμποσες φορές στην τελευταία τηλεφωνική συνομιλία του με τον παλιό του φίλο Γιάννη Φράγκο· τη φράση που λίγες ώρες αργότερα έμελλε, δυστυχώς, να βγει αληθινή, με τρόπο εντελώς ανεξήγητο!

«Σαν κυνηγημένο ελάφι!» σκέφτηκε ο Γιάννης βλέποντάς τον, αλλά την επόμενη στιγμή αντελήφθη ότι η παρομοίωση ήταν ατυχής.

«Έλα, Βασίλη, καλώς όρισες!» είπε, και του άνοιξε την αυλόπορτα και την αγκαλιά του.

Πριν πατήσω τη σκανδάλη, θέλω να πω δυο λόγια για τον Έρωτά μου. Τελειώσαν τα ψέματα. Τελειώσαν τα πάντα. Τη Μαργαρίτα την ερωτεύθηκα από την πρώτη στιγμή που σήκωσα τα μάτια μου πάνω της. Η ακτινοβολία της έφτασε ώς  τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Εκείνη, βέβαια, ούτε καν αντελήφθη την ύπαρξή μου τότε. Νοιάζεται ο ήλιος ποιους λούζει με το φως του;Ποιους καίνε οι αχτίδες του; Πειράχτηκα, τ’ ομολογώ. Ορκίστηκα, αφού δεν μπορούσα να την κάνω δική μου, να γίνω άτρωτος στα θέλγητρά της. Πόσο ανόητος ήμουνα! Σαν έφηβος που πρωτοξυπνάει ερωτικά, αλλά διστάζει να αποχωριστεί το γλυκό του μαξιλάρι.