Ο ήρωας του Γιάννη Μαρή σε νέες περιπέτειες

Άλλαξε ο άνεμος φορά...

Μ. Βλάχου-Καραμβάλη
Στις παληές σελίδες

Κάθε πρωί του άρεσε να χουζουρεύει, με τη σκυλίτσα του να γουργουρίζει, κουρνιασμένη μέσα στα πόδια του. Δεν έχει σημασία, σκέφτηκε, που σήμερα ήταν μία ξεχωριστή μέρα.

Είχε γράψει το σημείωμα που εξηγούσε τους λόγους του (απονενοημένου, κατ’ άλλους) διαβήματος, είχε αγοράσει το όπλο, είχε ελέγξει τη θαλάμη και τις σφαίρες, είχε κλείσει τα παράθυρα και περίμενε να χτυπήσει το ρολόι στις 07.00 ακριβώς για να πατήσει τη σκανδάλη.

Την ώρα που κουδούνιζε το ξυπνητήρι κι ενώ άπλωνε το χέρι για να πιάσει το περίστροφο, ένοιωσε ένα πόνο στο στήθος.

Τα λίγα δευτερόλεπτα που -άσε τους γιατρούς να λένε- τον χώριζαν από το θάνατο, πρόλαβε να δει και ν’ αναγνωρίσει το πρόσωπο του δολοφόνου.

-Μα γιατί; ψέλλισε… Αφού σου είχα πει ότι θ’ αυτοκτονήσω.

-Μ’ αυτά που μου έκανες, δεν σου άξιζε έντιμο τέλος, απάντησε ο γιος του.

Και ξαναπυροβόλησε…

- Πώς είσαι; ρώτησα τον παλιό φίλο που συνάντησα τυχαία στο δρόμο,

- Καλά, δόξα σοι ο Θεός, μου απάντησε κι έφυγε βιαστικός γιατί είχε αργήσει σε κάποιο σημαντικό ραντεβού.

Αλήθεια, σκέφτηκα, γιατί ο Θεός ν’ ασχολείται με την υγεία και την ασφάλεια ειδικά αυτού του ανθρώπου; Γιατί τον προστάτευε από το Κακό; Ποια σχέση τον συνέδεε με το Επέκεινα, μ’ ένα προνόμιο που δεν το διέθεταν και άλλοι που χάθηκαν πρόωρα;

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το  βλάσφημο συλλογισμό μου και μιά κραυγή έσκισε τη νύχτα στα δύο:

- Βοήθεια… Με σκοτώνουν…

Ένας περαστικός έτρεξε… Το μαχαίρι  όμως είχε καρφωθεί στην καρδιά.

Κάπου αλλού θα κοίταξε  ο Θεός και τον ξέχασε, σκέφτηκα.

Εκτός εάν ο Διάβολος, μέσω του δολοφόνου, ήταν σ’ αυτή την περίπτωση πιο γρήγορος στον έλεγχο της Μοίρας του.

Ένας Έλληνας συγγραφέας γράφει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα,στο οποίο ένας Γάλλος συγγραφέας σκοτώνει έναν Ιταλό συγγραφέα, αλλά στη μέση της πλοκής χάνει τον έλεγχο του κειμένου καθώς ο μεν υποτιθέμενος δράστης ήταν αδύνατο  να το ’χει κάνει αφού ένας Γάλλος πάντοτε υπογράφει με γαλατικό στυλ, ενώ το υποτιθέμενο θύμα δεν μπορεί να έχει δολοφονηθεί αφού ουδέποτε υπήρξε Ιταλός αριστερός  συγγραφέας, ο οποίος θα καθόταν να τον σκοτώσει ένας αριστοκράτης Γάλλος. Τότε ο Έλληνας συγγραφέας συνειδητοποίησε ότι η αστυνομική λογοτεχνία βρίθει από φαντάσματα ιστορικών και πολιτικών καταλοίπων εξουσίας, γι’ αυτό αποφάσισε ν’ αλλάξει το σενάριο  ώστε ο Γάλλος συγγραφέας μαζί με τον Ιταλό συγγραφέα να δολοφονούν από κοινού τον αγενή, αυθάδη κι ανιστόρητο Έλληνα.

Ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας
δήλωσε ότι η μάχη άρχισε
όταν η συμμορία των ληστών,
που ήταν μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς
επιτέθηκαν σε ομάδα αστυνομικών,
που ήταν μεταμφιεσμένοι σε ληστές

Κ. Καλαπανίδας, Αστυνομικό δελτίο

Ο εγκληματολόγος Φάνης Κρέμος έμαθε ότι ο παιδικός του φίλος Άρης Δάντης είχε εξαφανιστεί κι ότι η οικογένειά του υποπτευόταν ότι είχε συλληφθεί, χωρίς κάποιος να μπορούσε να πει το πώς, το πότε και το γιατί. Αποφάσισε ν’ αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης και να ενημερώσει τη σύζυγο και τα παιδιά τους.

Ψάχνοντας όλα τα ενδεχόμενα, νεκροταφεία, νοσοκομεία, άσυλα, φυλακές και άλλα ιδρύματα, όπου θα ήταν δυνατόν να έχει, για κάποιο λόγο, εγκλεισθεί ο φίλος του, διαπίστωσε ότι υπήρχε μία φυλακή, με το χαρακτηριστικό όνομα «Ghost Prison», για την οποία τα στοιχεία ήσαν από ελλιπή ως ανύπαρκτα.

Αν γνώριζε ο άνθρωπος πού βρίσκεται η συνείδησή του,
ακριβώς εκεί θα πυροβολούσε.

Κωστής Παπακόγκος, Πικροκέρασα

Ξέρω... Ξέρω…

Δεν σκοτώνω εγώ, αλλά το χέρι του δολοφόνου που με κρατάει. Ούτε καν το χέρι. Η απόφαση που πάρθηκε στον εγκέφαλο, μεταφέρθηκε στην καρδιά και δόθηκε εντολή εκτέλεσης στο χέρι.

Πάρα ταύτα, νοιώθω ένοχο[ς] ή έστω συνένοχο[ς].

 

Ανεμίζει λευκή σημαία
δηλώνοντας παραδοχή

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου,Λίβελος πουλιών

Ποτέ δεν κυκλοφορούσε με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τρόλεϊ, τραμ, λεωφορεία κλπ.

Επειδή ζούσε ολομόναχος, χωρίς συγγενείς, φίλους και δίχως γυναίκα σύντροφο, δεν του άρεσε να στριμώχνεται με κόσμο, να συμφύρεται, να συγχνωτίζεται. Ήταν τόσο φοβικός, αγχωτικός, σχεδόν ψυχαναγκαστικός, που προτιμούσε να πληρώνει ταξί για να πηγαίνει στη δουλειά του. Στην πραγματικότητα δεν είχε κάποια μόνιμη δουλειά, αλλά έβγαινε έξω μήπως και αισθανθεί λιγότερο μισάνθρωπος. Είχε τόσες ατυχίες στη ζωή του, ώστε το να τον θεωρούν εντελώς άχρηστο ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό.

Εκείνη όμως την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς, τα ταξί είχαν κηρύξει απεργία κι αυτός είχε κλείσει ραντεβού μ’ έναν εκδότη για να του διαβάσει το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα.

του Γιάννη Πανούση

Έτσι θα μείνω το λοιπόν μέχρις εσχάτων,
νοσηλευτής καμένων ιδεών
στις αίθουσες εντατικής περιαυτολογίας

Χάρης Μελιτάς, Εμπρός μαρς

 

Α. Εισαγωγή: Εγκληματολογικά προαπαιτούμενα

1. Η λογοτεχνία του τραύματος [1], ως γραφή της εξιλέωσης από τα λάθη και τα πάθη [2], δεν έχει ως σκοπό την παραμόρφωση της αλήθειας των γεγονότων, τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας [3] ή τη διαμόρφωση ενός ειδικού ηθικοκοινωνικού κώδικα ζωής και θανάτου.

Στη λογοτεχνία -της αστυνομικής συμπεριλαμβανόμενης -οι αθώοι και οι ένοχοι δεν πρέπει να δια-κρίνονται με βάση τις απόψεις/αξίες του συγγραφέα,ο οποίος -μυθοπλαστική αδεία;-  καταδικάζει ή παρέχει  άφεση αμαρτιών [4].

Αυτή η τακτική της δικαιολόγησης των πάντων δεν είναι από πολλές πλευρές δόκιμη, αφενός γιατί ο συγγραφέας δεν είναι κήρυκας ιδεολογιών κι αφετέρου γιατί πολλοί ήρωες, [εμφανιζόμενοι ως] ηττημένοι λόγω των περιστάσεων [5], δεν έχουν πάντοτε ούτε το δίκαιο,ούτε το δίκιο με το μέρος τους.

Η Μοίρα κάνει παιχνίδια αλλά οι χειριστές της προσωπικής διαδρομής δεν τυγχάνουν πάντοτε άμωμοι της ευθύνης [6].

Με εκτενές αφιέρωμα στη σύγχρονη ελληνική αστυνομική λογοτεχνία, κυκλοφορεί το 6ο τεύχος (Μάιος 2022) του ηλεκτρονικού περιοδικού για τη λογοτεχνία «Φρέαρ».

Στο αφιέρωμα, που υλοποιήθηκε με την επιμέλεια του Κώστα Θ. Καλφόπουλου, συμμετέχουν ο κριτικός λογοτεχνίας Βαγγέλης Χατζηβασιλείου και 15 συγγραφείς, μεταξύ των οποίων τα μέλη της ΕΛΣΑΛ, Ανδρέας Αποστολίδης, Νεοκλής Γαλανόπουλος, Βασίλης Δανέλλης, Άννα Δάρδα-Ιορδανίδου, Τεύκρος Μιχαηλίδης, Γιάννης Πανούσης, Γιάννης Ράγκος, Φίλιππος Φιλίππου και Βίκυ Χασάνδρα.

Τα μέλη της ΕΛΣΑΛ εμπνέονται από την πανδημία και γράφουν σύντομες "ιστορίες εγκλεισμού"

Με το καλοκαίρι να έχει «εφορμήσει» πλέον για τα καλά, η ΕΛΣΑΛ προτείνει μερικά εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα πρόσφατης «εσοδείας», γραμμένα από συγγραφείς-μέλη της, που ανταποκρίνονται σε κάθε λογοτεχνική προσδοκία και αναγνωστικό γούστο.

του Γιάννη Πανούση

Αναρωτιέμαι αν διαβάζοντας αστυνομική / εγκληματολογική λογοτεχνία γινόμαστε ηθικότεροι[1] ταυτιζόμενοι με θετικούς ήρωες (Καλασαρίδου, 2010: 76 – Κωττούλα, 2006: 143)[2]ή αν μένουμε αδιάφοροι ως προς τα κίνητρα και τις αιτιολογήσεις των εμπλεκόμενων.

του Γιάννη Πανούση 

Α. Πε-περασμένα δεδομένα

Το αστυνομικό μυθιστόρημα πολλές φορές βασιζόταν σε μιά ανατρεπτική μικρή ιστορία των ηρώων, η οποία μπορούσε και ν’ανατρέψει στοιχεία της Μεγάλης Ιστορίας που συχνά λειτουργούσε σαν θεματική ομπρέλλα.

Η γόνιμη φαντασία του συγγραφέα άλλοτε συμπλήρωνε κι άλλοτε αναιρούσε τον αναγκαίο ρεαλισμό μέσα από ‘φωτογραφίες στιγμών’,όπου ακόμα και οι νεκροί εμφανίζονταν ή και ανασταίνονταν για να εκδικηθούν τους ζωντανούς.

Το αστυνομικό δεν στόχευε στη δημιουργία κι εξάπλωση μιάς Νέας Πίστης ή ενός Νέου Μίσους[1] για ένοχους και μη, ούτε ήθελε να δικαιολογήσει εγκλήματα [καθωσπρέπει;] ανθρώπων ‘ελάχιστα καλύτερων από δολοφόνους’.

Ένα σπιράλ είναι η Ιστορία. Το ίδιο και η πλοκή του αστυνομικού. Θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε τις πτυχές αυτές κυρίως μέσα από τα μάτια των εξαίρετων ελλήνων [βιβλιο]κριτικών της αστυνομικής λογοτεχνίας και ν’ ανιχνεύσουμε τα μελλοντικά της χαρακτηριστικά. Προφανώς δεν φιλοδοξούμε να καλύψουμε ‘όλη την ύλη’ αλλά ευελπιστούμε να στηρίξουμε τις υποθέσεις μας στις καλύτερες αναλύσεις των παραπάνω ειδικότερων [ιδίως για την περίοδο 2016-2018].

του Γιάννη Πανούση

Κι ο κλέφτης πρέπει να’ναι ένας σοφός,
να ’χει αίσθηση του δίκαιου
Να κλέβει αυτόν που πρέπει.

Γιάννης Υφαντής, Το που μου κλέψαν το μπουφάν

Οι συγγραφείς, κυρίως της αστυνομικής λογοτεχνίας [1], συνήθως δεν συμπαθούν τους αστυνομικούς [2] γιατί οι περισσότεροι ήρωές τους [δια]κατέχονται από «την ηθική του Κακού» [3]. Είναι δηλαδή εν γένει προκατειλημμένοι απέναντι στο Κράτος και στους λειτουργούς του.

Πάρα ταύτα, έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε μερικές εγκληματολογικές απόψεις των μη-εγκληματολόγων συγγραφέων, για να διαπιστώσουμε αν υιοθετούν τις επιστημονικές εκδοχές του κλάδου.

Γράφω αστυνομικές ιστορίες για δύο κυρίως λόγους:

- κατά πρώτον: για ν' απο-δείξω στους γνήσιους αστυνομικούς συγγραφείς ότι η Εγκληματολογία, την οποία υπηρέτησα επί 40 χρόνια, δεν είναι μία αφηρημένη θεωρητική επιστήμη [και οι εγκληματολόγοι αιθεροβατούντες διανοούμενοι] αλλά ότι ο νομικοκοινωνιολογικός αυτός κλάδος έχει σημαντικές πρακτικές εφαρμογές, [...]

Πράξη πρώτη

Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Κοσμοσυρροή για τη διάλεξη του Καθηγητή Εγκληματολογίας με θέμα «Ρατσισμός/αντιρατσισμός στον 21^ο αιώνα». Στα πρώτα καθίσματα πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, πρέσβεις ξένων χωρών, οικονομικοί παράγοντες.

Ο καθηγητής ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος σ’ ένα γνωστό και πολλές φορές δημοσιευμένο επεισόδιο, χαρακτηριστικό της ειδικότερης πτυχής του θέματος στην οποία ήθελε να επικεντρωθεί.

«Ένας μαύρος διαπράττει παράβαση ΚΟΚ. Λευκοί αστυνόμοι τον κυνηγούν. Ο δράστης πιστεύει ότι τον κυνηγούν για ρατσιστικούς λόγους και δεν σταματάει. Οι αστυνόμοι αντιδρούν χρησιμοποιώντας άμετρη και παράνομη βία. Λόγω καταγραφής της σύλληψης σε video οι αστυνομικοί διώκονται. Επιλέγονται αποκλειστικά λευκοί ένορκοι. Οι κατηγορούμενοι αθωώνονται. Πολλοί μαύροι διαμαρτύρονται για την απόφαση. Ορισμένοι συλλαμβάνονται. Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν σε όποιους αντιστέκονται υπερβολική βία. Ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Συμπερασματικά…»

Την ομιλία διέκοψαν τέσσερις πυροβολισμοί, που αντήχησαν από τα πίσω καθίσματα. Επικράτησε πανικός.  Όλοι έτρεχαν αλλόφρονες προς τις εξόδους κινδύνου. Μερικοί έπεσαν και ποδοπατήθηκαν. Οι πλέον ψύχραιμοι καθώς και αυτοί που παρακολουθούσαν τη διάλεξη όρθιοι στο βάθος της αίθουσας κατευθύνθηκαν προς το μέρος από όπου ακούστηκαν οι πυροβολισμοί και είδαν δύο άτομα, στις άκρες της τελευταίας σειράς, πεσμένα στο πάτωμα. Είχαν δεχτεί μια σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος.

Κάποιος τους αναγνώρισε. Ήταν οι σωματοφύλακες πρέσβη αφρικανικής χώρας οι οποίοι τον συνόδευαν σε κάθε δημόσια εμφάνισή του. Ο ένας ήταν της ίδιας καταγωγής με τον πρέσβη αλλά ο δεύτερος ήταν έλληνας, βορειοηπειρώτης, που του είχε αναθέσει το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να φυλάει τον πρέσβη.

Έμαθα από τις εφημερίδες τον θάνατό μου. Το διάβασα και δεν το πίστευα.

Ο δημοσιογράφος έλεγε, πως σύμφωνα με το ρεπορτάζ, με είχαν δολοφονήσει στο δρόμο δύο άγνωστοι που κρατούσαν καλάσνικωφ και με γάζωσαν με 20 σφαίρες.

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο ο συντάκτης τις μέτρησε αφού τους κάλυκες τούς είχαν αρπάξει κάτι πιτσιρίκια, τα οποία έπαιζαν μπάλα στην πλατεία, είδαν το αιματηρό σκηνικό και χωρίς να φοβηθούν, μόλις οι δολοφόνοι μου απομακρύνθηκαν, έτρεξαν και τους πήραν για να βάλουν μέσα τις πολύχρωμες γκαζές τους.

Δεν θυμάμαι να πόνεσα, εκτός από ένα τσίμπημα πίσω από το αυτί. Ούτε κατάλαβα ότι πέθανα. Πεσμένος κάτω στο έδαφος, στη μέση του δρόμου, δίπλα μία λίμνη κόκκινη, εξακολουθούσα να βλέπω τα αυτοκίνητα να περνάνε πλάι μου με μεγάλη ταχύτητα και εγώ να προσπαθώ να μετακινήσω το σώμα μου για να μην το πατήσουν. Οι περαστικοί που έτρεξαν να δουν τί συνέβαινε με κοίταζαν έντρομοι ενώ, εγώ, νομίζω, δεν είμαι σίγουρος, ότι τους χαμογελούσα ηλίθια χωρίς απ’ ότι κατάλαβα να φαίνεται στο πρόσωπό μου.

Όλα τα παραπάνω τα έζησα ξανά όταν ξαπλωμένος στο θάλαμο του νοσοκομείου διάβασα στην εφημερίδα του πλαϊνού μου: «Δολοφονήθηκε γνωστός δικηγόρος, διάσημος από δίκες υπεράσπισης τρομοκρατών». Στο μέσον του κειμένου υπήρχε και μια πολυκαιρισμένη φωτογραφία που δεν μου θύμιζε τίποτα. Ίσως να ήταν από κάποιο αρχείο. Την επόμενη από το τρανζίστορ του ιατροδικαστή άκουσα την εξής είδηση: «Ο δολοφονηθείς χθες δικηγόρος είχε διασυνδέσεις με διεθνή κέντρα που δρούσαν κατά του έθνους μας».

Όπως κάθε μικρό κόμμα, έτσι και το ΚΟΜ.ΠΙ.ΑΡ (Κόμμα Πιστών Αριστερών) είχε τα εσωτερικά του προβλήματα. Συσχετισμούς τους ονόμαζαν οι παλιές καραβάνες. Ο Πρόεδρος και το περιβάλλον του, συμπεριλαμβανομένου του Γραφείου Τύπου, οι έμπιστοι φίλοι του παρελθόντος, συγκρούονταν συχνά – πυκνά με τον Αντιπρόεδρο, τον εμφανιζόμενο ως αρχηγό της εσωτερικής αντιπολίτευσης.

Ο Γραμματέας προσπαθούσε να συγκρατήσει τους δύο- τρεις φιλόδοξους τάχα διανοούμενους αρχηγοκτόνους, ενώ τρεις – τέσσερις κρυφο-διπρόσωποι βουλευτές που άλλα έλεγαν και αλλού κοίταζαν, έψαχναν την ευκαιρία για να την «κάνουν».

Τον τελευταίο καιρό οι αιχμηρές δηλώσεις, οι δημόσιες αντιπαραθέσεις, οι φήμες περί συνωμοσιών είχαν κάνει το κλίμα εκρηκτικό.

Άλλωστε προείχαν τα εθνικά θέματα και κυρίως το κρίσιμο δίλημμα με ποια υπερδύναμη θα πάει η χώρα.