Ο ήρωας του Γιάννη Μαρή σε νέες περιπέτειες

Στις 29 του Σεπτέμβρη, από την Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης ανακοινώθηκε πως, από τη θαλάσσια περιοχή του Μεγάρου Μουσικής ανασύρθηκε το πτώμα νέας γυναίκας αγνώστων στοιχείων. Δεν έφερε κακώσεις και μάλλον πρόκειται για αυτοκτονία.

Α' μέρος

«Αλλά ζαλιστήκατε και σας πρότεινε να πάτε σπίτι του για να συνέλθετε. Σας έδωσε εκεί ένα αναψυκτικό και ζαλιστήκατε περισσότερο. Κοιμηθήκατε και το πρωί διαπιστώσατε πως είστε ολόγυμνη στο κρεβάτι του».

    «Πώς το ξέρετε;» έκανε με απορία.

    «Αυτή είναι η μέθοδός του».

    «Διαμαρτυρήθηκα έντονα. Τότε μου πρόσφερε λίγη σκόνη, τη ρούφηξα και ησύχασα».

    «Είσαι επιρρεπής στις ουσίες;»

    «Λίγο, όπως και η Εύα. Αλλά πώς το κατάλαβε;»

    «Το πιο εύκολο. Έψαξε την τσάντα σου. Μύρισε κάποιο ρούχο σου. Και τι έγινε μετά;»

Τα μέλη της ΕΛΣΑΛ εμπνέονται από την πανδημία και γράφουν σύντομες "ιστορίες εγκλεισμού"

Στην κηδεία της Μαρίκας μαζευτήκαμε τελικά αρκετοί, παρόλο τον άσχημο καιρό και τη δύσκολη ώρα. Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή, 13 του Μάρτη, το ρολόι έδειχνε 3 μμ και το θερμόμετρο είχε κατέβη στους πέντε βαθμούς Κελσίου και η βροχή συνεχιζόταν για τρίτη συνεχόμενη μέρα.

«Δε θα ‘μαστε καμιά διακοσαριά;»

Έξω από τα νεκροστάσια, στα Δημοτικά κοιμητήρια της Θεσσαλονίκης, μια ομάδα πέντε φίλων, θαυμαστές της συχωρεμένης, τα λέγαμε μέχρι να μεταφέρουν τη σωρό στην παρακείμενη εκκλησία και στη συνέχεια στην τελευταία της κατοικία.

«Τόσο νέα και τόσο ζωντανή….»

«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από πρώην νέους και ζωντανούς».

Tο Σάββατο, 28 Αυγούστου, βρέθηκε το πτώμα μιας νέας γυναίκας μέσα σε ένα τσουβάλι, σε ερημική και απότομη πλαγιά που έβγαζε στη θάλασσα, ανάμεσα στην Επανομή και την Ηράκλεια. Η ταυτότητά του θύματος έγινε γρήγορα γνωστή, αφού είχε δηλωθεί η εξαφάνισή της. Επρόκειτο για τη φιλόλογο Βούλα Υφαντή, ετών 33, σύζυγο του φαρμακοποιού Γιάννη Τερζίδη, η οποία υπηρετούσε σε λύκειο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης.

Λίγες μέρες αργότερα, συγκεκριμένα την Τρίτη, 7 του Σεπτέμβρη, με επισκέφτηκε ο χαροκαμένος πατέρας της, ένας εβδομηντάχρονος λεπτός ξερακιανός άντρας, με έκδηλα τα σημάδια του πόνου στο αξύριστο πρόσωπό του. Σκουπίζοντας συνέχεια τα δάκρυά του, που δεν στέρεψαν ούτε στιγμή, μου είπε πως είναι απογοητευμένος από την αστυνομία και μου ζήτησε να αναλάβω εγώ να βρω το δολοφόνο. Διατύπωσε μάλιστα κάποιους υπαινιγμούς για πιθανή συμμετοχή του γαμπρού του στο έγκλημα.

Μνήμη Πέτρου

Τον άνθρωπό μας  τον βρήκαν πεθαμένο καταμεσής στο Πέτρινο τ’ Αλώνι, τις πρωινές ώρες της Πέμπτης. Το πιστοποιητικό θανάτου ήταν σαφές: Ανακοπή. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, η Καλή του, προπαντός εκείνη, αφού πέρασαν από τα  βασανιστικά ψυχολογικά στάδια κάθε  μεγάλης συμφοράς, την άρνηση, την οργή, την άφατη θλίψη από τη συνειδητοποίηση του μη αντιστρεπτού, ακούμπησαν με απόγνωση και απελπισία στην αποδοχή, και βρήκαν διέξοδο  στο θρήνο και τον κοπετό.  Θρήνος και κοπετός ανάλογος με την απώλεια ενός ιδιαίτερου ανθρώπου, γι αυτό και πολυαγαπημένου.

Τον κυρ-Παντελή μου τον έστειλε ο φίλος μου ο Ζάχος που έχει το μεγάλο φυτώριο στην Κασσανδρεία, στην έξοδο για τη Νέα Σκιώνη. Τον είχα επισκεφτεί μια ηλιόλουστη  αλλά παγωμένη μέρα, στα μισά του περσινού  (2011) Γενάρη, και τον είχα ρωτήσει:

«Μήπως έχεις κάποιον για να με βοηθά στο αμπέλι;»

«Αυτός που είχες τι έγινε;» Αναφερόταν στον Αλβανό «παντογνώστη», που χρησιμοποιούσα τον τελευταίο καιρό. Η δεινή οικονομική κρίση αλλά και η ολοφάνερη ανεπάρκειά του είχαν σαν αποτέλεσμα να μειωθούν δραματικά τα έσοδά του και να επιστρέψει στην πατρίδα του. «Αν είναι να πεινάσω, καλύτερα στον τόπο μου» μου είχε πει αποχαιρετώντας με.

Εκείνος αποφάσισε να δολοφονήσει τη γυναίκα του και το γαμπρό του και εκείνη τον άντρα της και τη μητριά της. Συνολικά θα είχαμε δύο συν δύο ίσον δύο θύματα. Σοβαρά. Αυτή δεν είναι εξίσωση υπουργού οικονομικών όταν αναφέρεται στις μειώσεις αποδοχών, αλλά μια πραγματική εξίσωση. Και τούτο γιατί ο γαμπρός εκείνου ήταν άντρας εκείνης και η μητριά εκείνης ήταν γυναίκα εκείνου. Με άλλα λόγια, τους δυο επίδοξους δολοφόνους τους συνέδεε συγγενική σχέση πατέρα-κόρης.

Εκείνος ήταν σπουδαίος άνθρωπος, μετρημένος με τις διαχρονικές μονάδες  αξιών. Άγγελος Μεταληνός το όνομά του, καθηγητής πρώτης βαθμίδας του Πολυτεχνείου, γιος πρεσβευτή και εγγονός στρατηγού, με σημαντικό ρόλο στα στρατιωτικά κινήματα των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα.

Ήταν Παρασκευή βράδυ, 21 του Απρίλη του τρέχοντος έτους, πέντε μέρες μετά το Πάσχα, ένα μήνα πριν από τις εκλογές και πενηνταέξη χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών.

Στο πολυτελές ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ, που βρίσκεται στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοντά στον Λευκό Πύργο, υπήρχε έντονη κινητικότητα. Ο υποψήφιος βουλευτής Αρίστος Αρβανίτης, πενηντάρης, διακεκριμένος δικηγόρος και φανατικός οικολόγος, δεξιωνόταν φίλους και ψηφοφόρους του. Η αίθουσα των δεξιώσεων ήταν σχεδόν γεμάτη. Οι παρόντες σε μικρές παρέες, με ένα ποτό στο χέρι, συζητούσαν για τις επικείμενες εκλογές, ενώ ο υποψήφιος βουλευτής, συνοδευόμενος από τη Νάντια, την τριαντάχρονη πανέμορφη γυναίκα του, περπατούσε στην αίθουσα, χαιρετούσε και συνομιλούσε με τους καλεσμένους του.

Κάποτε ο Αρβανίτης ανέβηκε στο βάθρο. Ευχήθηκε Χριστός Ανέστη και τα λοιπά και παρακάλεσε για ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Τεμπών. Μετά άρχισε να μιλά για το όραμά του να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις για ένα καλύτερο περιβάλλον, αν οι συμπατριώτες του τον εκλέξουν βουλευτή. Δίπλα του, αλλά κάτω από το βάθρο, στεκόταν καμαρωτή και περιχαρής η γυναίκα του.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό της. Άγνωστο νούμερο. Το αγνόησε, αλλά αυτό ξαναχτύπησε. Με το κινητό στο χέρι γλίστρησε ανάμεσα στον κόσμο και πήγε στη διπλανή αίθουσα.

Ο Ανδρέας Αναγνώστου, ο γνωστός Σαλονικιός ποινικολόγος και ερευνητής σκοτεινών υποθέσεων, στις 2-2-22, ημέρα Τετάρτη, πήγε μετά από αρκετό καιρό στο γραφείο του στη Θεσσαλονίκη. Αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας είχε αποσυρθεί στο κτήμα του στη Χαλκιδική και είχε οργανώσει έτσι τη ζωή του, ώστε και να είναι ενδιαφέρουσα, αλλά και ο ίδιος να αισθάνεται ασφαλής.

Του είχε τηλεφωνήσει η άγνωστή του Αθηνά Μανιάτη, που του ζητούσε να τον συναντήσει για κάποιο σοβαρό της θέμα, αλλά είχε αρνηθεί. Ακολούθησε ένα δεύτερο τηλεφώνημα από τη Νάντια  Ζέρβα, που τον παρακαλούσε να συναντήσει την κυρία Μανιάτη.

«Μα Νάντια, το γραφείο μου είναι  κλειστό  σχεδόν από την αρχή της πανδημίας. Η κυρία που το καθαρίζει, το βλέπει πιο συχνά από μένα. Από τους συνεργάτες μου η Φένια γεροκομεί τον Φωκά, ο Πέτρος εργάζεται ως σύμβουλος μιας εξαγωγικής εταιρείας καπνού, ενώ εγώ "μονάζω" στη Χαλκιδική».  

Η Νάντια του θύμισε την εποχή που νεαρή, και ωραία, δικηγόρος τον επισκεπτόταν συχνά και τον συμβουλευόταν για υποθέσεις της. Δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι.

«Ανδρέα, κάνε μου και αυτή τη χάρη. Σου υπόσχομαι ως ανταμοιβή να σου προσφέρω στο σπίτι μου, που συνεχίζω να ζω μόνη, ένα γεύμα... «κομπλέ».

Και επειδή ήταν επιρρεπής σε γεύματα που έφεραν τον κωδικό «κομπλέ», της την έκανε τη χάρη, κατέβηκε στην πόλη, πήγε στο γραφείο του και περίμενε την κυρία Μανιάτη.