Την μέρα εκείνη ένιωθα κατηφής από το πρωί. Η βροχή που με μούσκεψε μέχρι το κόκαλο, δεν μπορούσε να ξεπλύνει την βρωμιά του κόσμου, το γκρίζο της πόλης και την εσωτερική μου μαυρίλα.. Άσε που δεν μπορούσα να καπνίσω περπατώντας. Φτάνοντας στο γραφείο μου, με άρπαξαν από τα μούτρα πριν προλάβω να τινάξω τα νερά από την καμπαρτίνα μου.

«Καλημέρα κύριε αστυνόμε»

«Καλημέρα παιδί μου»

«Έχουμε μια δολοφονία»

«Δολοφόνησαν τον πρωθυπουργό;»

«Όχι κύριε αστυνόμε»

«Κάποιον υπουργό;»

«Όχι κύριε αστ…»

«Κάποιον πολιτικό, τον Αρχηγό μας…, τον Πουλικάκο;»

«Όχι κύριε αστυνόμε…»

1

Εθνική οδός. Κυριακή 13/5 βράδυ.

 Η Ζωή οδηγούσε το μαύρο Corsa της βαριεστημένα προσέχοντας κάθε τόσο τα φώτα του μπροστινού της καθώς η τεράστια ουρά των αυτοκινήτων κινούνταν με αργούς ρυθμούς προς την πρωτεύουσα. Ένιωθε κουρασμένη μα περισσότερο την αηδίαζε η σκέψη άλλης μιας εργάσιμης εβδομάδας που ερχόταν. Είχε περάσει ένα μέτριο Σαββατοκύριακο με τους γονείς της και το μικρό της αδερφό.

Καθώς σταματούσε γι’ άλλη μια φορά, τον πρόσεξε. Ήταν σ’ ένα μαύρο Fabia και δίπλα του καθόταν μια κοπέλα με σγουρά ξανθά μαλλιά που κάλυπτε μ’ ένα άσπρο μαντήλι.

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε συμβεί πάνω στο QAR, το καράβι του Μαυρογέννη

Καλησπέρα, Κύριε. Τυφλός και ζητιάνος εγώ, έρχομαι στο τραπέζι σας. Κεράστε με κάτι να πιω και ιστορίες θα σας πω που σαν κι αυτές δεν θα έχετε ξανακούσει. Μην κάθεστε πολύ κοντά μου κύριε, βρωμάω σαν ασβός, αλλά θα μιλάω δυνατά και καθαρά για να μ΄ακούτε. Αρκεί να μου δώσετε ένα ποτήρι μπράντυ, που τόσο λαχταρά η ψυχή μου ή μια μπύρα, αν αυτό σας φαίνεται ακριβό. Ευχαριστώ, Κύριε. Μακροημέρευση και για τους δυο μας! Και τώρα θα σας διηγηθώ πώς κατάντησα έτσι.

(Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο)

Καθόμουν στην ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα μου, με τα πόδια πάνω στο γραφείο κι’ απ’ το σκονισμένο παράθυρο απέναντι, χάζευα τις πάπιες που πετούσαν προς το βορρά, με τους χαρακτηριστικούς σχηματισμούς τους, έχοντας για φόντο το γκρίζο χρώμα του ουρανού. Ήταν Δεκέμβρης μήνας του ’89 και τον Δεκέμβρη η πελατεία μου πάντα αραιώνει. Κυρίως οι απατημένοι σύζυγοι, άντρες και γυναίκες, αυτοί που, με καλυμμένη ψυχραιμία στην αρχή, εμφανίζονται για να μου πουν τις υποψίες τους κι’ όταν αργότερα μού στάζουν το παραδάκι για να παραλάβουν τις φωτογραφίες με τους αγκαλιές της γυναίκας τους και τα ρέστα, γίνονται ανήμερα θηρία, έτοιμα να φτάσουν στο φόνο.