Ήταν καλός άνθρωπος. Είχαν να το λένε στη γειτονιά. Και σπουδαίος στη δουλειά του. Κάθε που βράδιαζε, κατέβαζε τα ρολά του φούρνου, απογοητευμένος για άλλη μια φορά. Του είχε καρφωθεί η ιδέα πως η τύχη τού χρωστούσε και μόνο ένας τρόπος υπήρχε να ξεπληρώσει το χρέος της. Τα πέντε νούμερα και τον πρώτο αριθμό του Τζόκερ. Και όλα αυτά με τη συμπλήρωση μίας και μοναδικής στήλης. Είχε πιστέψει πως από ένα λάθος της μοίρας είχε καταλήξει να φτιάχνει ψωμί, κουλούρια, κέικ και βουτήματα, ακολουθώντας κάπως θολωμένος τα βήματα του Ηπειρώτη πατέρα του. Είχε χαραγμένο στην ψυχή του εκείνο το βασανιστικό ερώτημα: Είναι άραγε αυτός ο προορισμός μου; Για να ακολουθήσει ένα ακόμη: Μέχρι εδώ είμαι ικανός να φτάσω; Η μια σκέψη έφερνε την άλλη, σαν την χάντρα στο κομπολόι, μέχρι να φτάσει στην τελευταία χάντρα, μέχρι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η τύχη ήταν εκείνη που θα είχε τον τελευταίο λόγο. Εκείνη θα ήταν ο τελικός διακανονιστής, εκείνη θα του έδινε το κλειδί για διαφορετική ζωή.

Ξυπνούσε αχάραγα, έτοιμος να παλέψει με τα ζυμάρια και τον αιώνιο εχθρό των φουρναραίων. Τα ποντίκια: εκείνα τα έξυπνα, άτιμα, μοχθηρά πλάσματα της φύσης είχαν βρει τον τρόπο τους να παρεισφρέουν σαν εκπαιδευμένοι κομάντος στην αποθήκη με τα αλεύρια και να κάνουν πάρτι, που θύμιζαν λουκούλλεια γεύματα.

Άνοιξε το μοναδικό του μάτι στις έξι παρά.

Δεν κοιμόταν, τον εαυτό του κορόιδευε. Δέκα μέρες τώρα, από τότε που έγινε το κακό, κοιμάται τόσο όσο ο οργανισμός ενστικτωδώς του επιβάλλει. Σηκώθηκε, και έσυρε, χωρίς να το καταλάβει, το άσπρο σεντόνι πίσω του διαγράφοντας την πορεία προς το μπάνιο, σαν νύφη που σέρνει το νυφικό, ξεδοντιάρα και αναμαλλιασμένη. Έφτασε με δυσκολία στον νιπτήρα και στήριξε το παλιακό του σώμα στο βρωμερό μάρμαρο. Κοίταξε με αηδία τον καθρέφτη.

Που θα πάει, ζωή είναι, θα περάσει.

Continue Reading

Print Email

φωτό: Όλγα Γεωργιάδου

Ο νεαρός αστυνομικός κοίταξε ταραγμένος το ακουστικό του τηλεφώνου που μόλις είχε κατεβάσει. Ένιωσε έξαψη και ενθουσιασμό. Ήθελε να φωνάξει από την χαρά του, αλλά είδε κρυμμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους συναδέλφους του και κοκκίνισε. «Παίξ’ το ψύχραιμος. Σαν να το έχεις κάνει πολλές φορές. Πρέπει να δείχνεις έμπειρος για να σε σέβονται». Είπε στον εαυτό του και σηκώθηκε αποφασιστικά  γραπώνοντας, την τελευταία στιγμή πριν στρίψει το σώμα του, ένα φάκελο και ένα στυλό. Ο φάκελος ήταν άσχετος με την υπόθεση, αλλά θα τον έκανε να φαίνεται σοβαρός και αξιόπιστος.  Πάρα το τρέμουλό του κατάφερε να περπατήσει σταθερά ως την αίθουσα ανακρίσεων, αυτό που δεν κατάφερε ήταν να ελέγξει το στόμα του που άνοιξε διάπλατα όταν αντίκρισε την αστυνόμο θρύλο μπροστά του.