«Οι μετοχές είναι άχρηστο πράγμα. Αυτός που ξέρει να γράφει ποτέ δεν χρησιμοποιεί τις μετοχές αράδα, τη μία μετά την άλλη, λες και βαριέται να ψάξει να βρει τους χρόνους και τα ρήματα».

Τον παρακολουθώ εδώ και ώρα να μου μιλά για τεχνικές. Να λέει όσα ισχυρίζεται ότι ξέρει, να υποδεικνύει όσα θα έπρεπε εγώ να ξέρω, να αραδιάζει κανόνες, μεθόδους, έρευνες, διεθνείς πρακτικές, ολίγον από βιβλιογραφία και πέντε έξι ονόματα ανθρώπων άγνωστων σε όλους, εκτός ίσως από εκείνον, τους οποίους διατείνεται ότι θα έπρεπε να γνωρίζουμε, και πρώτος από όλους εγώ.

«Μα δεν βλέπεις πόσο μαγκώνει το κείμενο;» με ρωτά. «Δεν ρέει, δεν έχει μουσική μέσα του, σκαλώνει συνέχεια». Εννοεί όταν έχει μετοχές και επίθετα. Όχι το δικό του φυσικά.

Το φρύδι του ανασηκώνεται με την απαξία του ειδήμονα και τον εκνευρισμό του παντογνώστη. Αλλά και με την ηλιθιότητα του ατάλαντου που ισχυρίζεται ότι μπορεί να διδάξει το ταλέντο.

Έστριψε με το κάρο και άρχισε να κατεβαίνει προς την παραλία. Ο αλμυρός αέρας τον προϋπάντησε ζωηρός, ήρθε με φούρια, μπήκε από τα ρουθούνια στο κεφάλι του και ξεσήκωσε βρώμα, σκόνη και σκέψεις να τα πάρει μακριά, να τα σύρει ως τη θάλασσα που τον μαύλιζε, χαϊδεύοντας ερωτικά τα βράχια.

Εσύ τα φταις όλα.

Μαύρη θάλασσα, μαύρη ψυχή.

Έργο του εικαστικού Χρίστου Κουτσουρά

Αυτή η ανυπόφορη ζέστη! Κομμάτια λιωμένα ο κόσμος, παλεύει να ξαναβρεί το σημείο συναρμολόγησης. Να ξαναγίνει το ατελές σύνολο που υπήρξε και όχι αυτό το ιδρωμένο πάζλ από σώματα, αισθήσεις και διαθέσεις, πετσοκομμένες κι αυτές από το λιοπύρι της αδράνειας. Όλα μισά και λαβωμένα...

Τα πόδια του τον σέρνουν σε έναν περίπατο χωρίς σκοπό. Τη χειρότερη ώρα. Τη στιγμή που ακόμη και η φωτεινότητα των χρωμάτων, το λευκό του κυκλαδίτικου τοπίου, το ανοιχτό γκρι της πέτρας που τεμαχίζει κατά διαστήματα τον ασβέστη και τα άνθη της  πικροδάφνης, πληγώνουν τα μάτια. Θα πάρει ώρες μέχρι τη στιγμή που θα ανακτήσουν κάτι από την καλοκαιρινή ευχάριστη ραστώνη των χρωμάτων τους.

Α΄ μέρος

Δεν ήταν όμως αυτό που με έκανε να χάσω το νου μου και να προσφέρω το κέρδος εκείνου του ταξιδιού -και όχι μόνο- για να την αποκτήσω. Ήταν η κίνησή της να βγάλει τη μάσκα και να με κοιτάξει επίμονα. Ήταν το υπαινικτικό, γεμάτο ανομολόγητες υποσχέσεις χαμόγελό της και το βλέμμα της, το βλέμμα της Κίρκης, που με κεραυνοβόλησε και μου υποσχέθηκε βουβά μια ευτυχισμένη ζωή δίπλα της. Και τότε κατάλαβα ότι απέναντί μου βρισκόταν η θεσπέσια εκείνη γυναίκα που είχα αντικρίσει στην αγορά το ίδιο πρωί. Η Κλεψύδρα!