 |
 |
Έστριψε με το κάρο και άρχισε να κατεβαίνει προς την παραλία. Ο αλμυρός αέρας τον προϋπάντησε ζωηρός, ήρθε με φούρια, μπήκε από τα ρουθούνια στο κεφάλι του και ξεσήκωσε βρώμα, σκόνη και σκέψεις να τα πάρει μακριά, να τα σύρει ως τη θάλασσα που τον μαύλιζε, χαϊδεύοντας ερωτικά τα βράχια.
Εσύ τα φταις όλα.
Μαύρη θάλασσα, μαύρη ψυχή.
Έργο του εικαστικού Χρίστου Κουτσουρά
Αυτή η ανυπόφορη ζέστη! Κομμάτια λιωμένα ο κόσμος, παλεύει να ξαναβρεί το σημείο συναρμολόγησης. Να ξαναγίνει το ατελές σύνολο που υπήρξε και όχι αυτό το ιδρωμένο πάζλ από σώματα, αισθήσεις και διαθέσεις, πετσοκομμένες κι αυτές από το λιοπύρι της αδράνειας. Όλα μισά και λαβωμένα...
Τα πόδια του τον σέρνουν σε έναν περίπατο χωρίς σκοπό. Τη χειρότερη ώρα. Τη στιγμή που ακόμη και η φωτεινότητα των χρωμάτων, το λευκό του κυκλαδίτικου τοπίου, το ανοιχτό γκρι της πέτρας που τεμαχίζει κατά διαστήματα τον ασβέστη και τα άνθη της πικροδάφνης, πληγώνουν τα μάτια. Θα πάρει ώρες μέχρι τη στιγμή που θα ανακτήσουν κάτι από την καλοκαιρινή ευχάριστη ραστώνη των χρωμάτων τους.
Δεν ήταν όμως αυτό που με έκανε να χάσω το νου μου και να προσφέρω το κέρδος εκείνου του ταξιδιού -και όχι μόνο- για να την αποκτήσω. Ήταν η κίνησή της να βγάλει τη μάσκα και να με κοιτάξει επίμονα. Ήταν το υπαινικτικό, γεμάτο ανομολόγητες υποσχέσεις χαμόγελό της και το βλέμμα της, το βλέμμα της Κίρκης, που με κεραυνοβόλησε και μου υποσχέθηκε βουβά μια ευτυχισμένη ζωή δίπλα της. Και τότε κατάλαβα ότι απέναντί μου βρισκόταν η θεσπέσια εκείνη γυναίκα που είχα αντικρίσει στην αγορά το ίδιο πρωί. Η Κλεψύδρα!
Δεν ήταν μόνο η καλύτερη χορεύτρια της βραδιάς: ήταν η ωραιότερη και η πιο πνευματώδης. Το λεπτό, ευλύγιστο κορμί και οι γεμάτες χάρη κινήσεις της, θα έκαναν θεές και νύμφες να νιώσουν στην ψυχή τους το αγκαθωτό χάδι του φθόνου. Η συναναστροφή της με σπουδαίους άντρες και η φιλομάθειά της θύμιζαν την περίφημη Ασπασία του Περικλή, ενώ πολλοί ορκίζονταν ότι σε ομορφιά ξεπερνούσε ακόμα και τη Λαΐδα. Τη Λαΐδα όταν ήταν νέα βεβαίως, πριν καταντήσει η άμοιρη μια φτωχή γριά μαστροπός που αναπολούσε τις παλιές καλές μέρες όταν οι άντρες έπεφταν στα πόδια της προσφέροντας περιουσίες.
«Αλλά ζαλιστήκατε και σας πρότεινε να πάτε σπίτι του για να συνέλθετε. Σας έδωσε εκεί ένα αναψυκτικό και ζαλιστήκατε περισσότερο. Κοιμηθήκατε και το πρωί διαπιστώσατε πως είστε ολόγυμνη στο κρεβάτι του».
«Πώς το ξέρετε;» έκανε με απορία.
«Αυτή είναι η μέθοδός του».
«Διαμαρτυρήθηκα έντονα. Τότε μου πρόσφερε λίγη σκόνη, τη ρούφηξα και ησύχασα».
«Είσαι επιρρεπής στις ουσίες;»
«Λίγο, όπως και η Εύα. Αλλά πώς το κατάλαβε;»
«Το πιο εύκολο. Έψαξε την τσάντα σου. Μύρισε κάποιο ρούχο σου. Και τι έγινε μετά;»