 |
 |
Στο (εκλογικό) πνεύμα των ημερών, η ΕΛΣΑΛ διοργανώνει ένα διαφορετικό debate.
«Phillip Marlowe vs Hercule Poirot» -μια μάχη υπέρ βωμών και εστιών, ένα debate και μια κάλπη πολύ διαφορετικά από τα άλλα.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Παρασκευή 19 Μαΐου και ώρα 18:30 στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 144), στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας.
«Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα», η κραυγή της πάγωσε τους ανθρώπους γύρω της, αλλά η όψη της τους έκανε να τα χάσουν. Αν έβλεπε και η ίδια την εικόνα της στον καθρέπτη που κάλυπτε όλον τον τοίχο στα αριστερά της ίσως σταματούσε εκεί, ίσως να κατέρρεε κλαίγοντας αντικρίζοντας το παραμορφωμένο από την λύπη και την απελπισία πρόσωπο της.
Ο άντρας γύρισε το κορμί του και την κοίταξε απορημένος, αλλά σιωπηλός. Στάθηκε απέναντι της με τα μάτια του να καλύπτουν την περίμετρο αισθανόμενος άβολα και ντροπιασμένος. Άραγε, ξέρανε οι υπόλοιποι ότι αυτή ήταν η γυναίκα του; Σκέφτηκε.
Με το καλοκαίρι να έχει «εφορμήσει» πλέον για τα καλά, η ΕΛΣΑΛ προτείνει μερικά εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα πρόσφατης «εσοδείας», γραμμένα από συγγραφείς-μέλη της, που ανταποκρίνονται σε κάθε λογοτεχνική προσδοκία και αναγνωστικό γούστο.
Για εμένα μια ιστορία – είτε είναι μυθιστόρημα είτε είναι διήγημα κτλ - είναι σαν ένα παζλ, όπου στο τελευταίο κομμάτι του αποκαλύπτεται ολοκληρωμένη η εικόνα του. Έτσι είναι και η γραφή, όταν η τελική λέξη γραφτεί «βλέπεις» την ιστορία με την ματιά της γνώσης.
Η πόρτα χτύπησε και όταν την αντίκρισα, δεν μπόρεσα. Το ευχόμουν, αλήθεια το ευχόμουν, όταν όμως ήρθε εκείνη η ώρα, μια κούκλα, σαν μια κέρινη κούκλα στάθηκα. Τι ένιωσα; Δεν ξέρω. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω. Ίσως τελικά να μην είμαστε έτοιμοι ποτέ για όσα ευχόμαστε. Αυτό που τολμώ πλέον να παραδεχτώ, είναι πως αισθάνθηκα τυχερή. Τυχερή όχι γιατί βρισκόταν εκεί, αλλά γιατί θα είχα μια απάντηση στο γιατί, σε αυτό το γιατί που μας βασανίζει όλους σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Αυτό το γιατί ήταν η πρώτη μου ερώτηση και η απάντηση ήταν που καθόρισε την τελευταία.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά όταν είδα την πόρτα να ανοίγει απότομα. Έσφιγγα όλο και περισσότερο το σίδερο στα χέρια μου. Είχα οικογένεια, φίλους. Μια ζωή που με περίμενε να την απολαύσω. Δεν μπορούσα να αφεθώ έτσι. Δεν είχα παλέψει ποτέ για κάτι. Δεν χρειάστηκε… έως τώρα.
Άρχισα να τον χτυπάω μανιασμένα. Μια, δύο, τρεις. Σταμάτησα ανασαίνοντας βαριά. Τα χέρια και τα ρούχα μου είχαν γεμίσει με αίματα.
Κοίταξα μπροστά μου τον άντρα που έγινε δέκτης της οργής μου. Δεν είχε αντιδράσει. Δεν είχε παλέψει.
φωτό: Όλγα Γεωργιάδου
Ο νεαρός αστυνομικός κοίταξε ταραγμένος το ακουστικό του τηλεφώνου που μόλις είχε κατεβάσει. Ένιωσε έξαψη και ενθουσιασμό. Ήθελε να φωνάξει από την χαρά του, αλλά είδε κρυμμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους συναδέλφους του και κοκκίνισε. «Παίξ’ το ψύχραιμος. Σαν να το έχεις κάνει πολλές φορές. Πρέπει να δείχνεις έμπειρος για να σε σέβονται». Είπε στον εαυτό του και σηκώθηκε αποφασιστικά γραπώνοντας, την τελευταία στιγμή πριν στρίψει το σώμα του, ένα φάκελο και ένα στυλό. Ο φάκελος ήταν άσχετος με την υπόθεση, αλλά θα τον έκανε να φαίνεται σοβαρός και αξιόπιστος. Πάρα το τρέμουλό του κατάφερε να περπατήσει σταθερά ως την αίθουσα ανακρίσεων, αυτό που δεν κατάφερε ήταν να ελέγξει το στόμα του που άνοιξε διάπλατα όταν αντίκρισε την αστυνόμο θρύλο μπροστά του.
φωτό: Όλγα Γεωργιάδου
«Μην με κοιτάς, μην με κοιτάς, σου λέω! Δεν αντέχω την ματιά σου. Το βλέμμα σου είναι τόσο… τόσο… νοιώθω πως με διαπερνάει. Μου δείχνεις σαν άλλος καθρέφτης τον εαυτό μου».
Ο άντρας γύρισε το μισό κορμό του σώματός του για να φύγει. Μόνο για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.
«Λες ψέματα», ούρλιαξε. «Δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν έχω καμία σχέση με αυτό που προβάλεις. Αντικατοπτρίζεις την δική σου ασχήμια. Εγώ, είμαι καλός άνθρωπος. Με αγαπούν και με συμπαθούν όλοι. Δεν φταίω εγώ που δεν έχω φίλους, οι άλλοι φοβούνται να μοιραστούν. Δεν φταίω που δεν έχω παρέες, οι άλλοι δεν έχουν χρόνο».