Του άρεσε εκεί που βρισκόταν. Ήξερε άλλωστε -με κάποιον περίεργο τρόπο- από την πρώτη κιόλας μέρα που μπήκε στο σπίτι της πως αυτός ήταν ο προορισμός του. Ο δικός του «τόπος» δεν ήταν άλλος από τη ζεστή αγκαλιά της. Εκεί είχε φωλιάσει τώρα. Επιτέλους… Όχι απλά στην αγκαλιά της μάλιστα, αλλά μέσα της. Βαθιά!

Ένιωθε την υγρή θέρμη του πυρήνα της γύρω του, παλλόταν σε τέλειο συγχρονισμό με τους όλο και πιο αδύναμους χτύπους της καρδιάς της.

Επιστροφή στη μήτρα θα μπορούσε να θυμίσει η κατάστασή του.

Δεν ήταν μήτρα όμως ο φιλόξενος τόπος γύρω του. Σπλάχνα ήταν. Κι εκείνο… Εκείνο ήταν μαχαίρι.