Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου -είχα ορκιστεί στην ουσία- πως δεν θα την άκουγα. Ο κόσμος να χαλούσε, τα πάνω να έρχονταν κάτω, εγώ δεν θα συντονιζόμουν στη συχνότητά της, δεν θα γινόμουν κοινωνός της πρώτης αυτής ραδιοφωνικής εκπομπής. Κατά επίφαση μονάχα πρώτη. Γιατί στην ουσία επρόκειτο για τη χιλιοστή δέκατη έβδομη εκπομπή που λάμβανε χώρα όλα τα βράδια των καθημερινών από τις δέκα έως τις δώδεκα στο “Ράδιο Ανατολικό” στους 107.7 μεγακύκλους.

Θυμάμαι πολύ καλά τη μέρα που είχα σκαρφιστεί τον τίτλο της συγκεκριμένης εκπομπής. Έπινα ουζάκι δίπλα στη θάλασσα μαζί με έναν όχι και τόσο στενό μου φίλο, τον Παντελή – άραγε τυχαία είχαμε συναντηθεί; - και ξαφνικά είχα ξεστομίσει, σαν να ήταν επιφοίτηση – και εκ των υστέρων νομίζω πως ήταν – τον τίτλο της εκπομπής, που δεν ήξερα ακόμα αν τελικά θα αναλάβω ή όχι.

“Και η τύχη έχει αυτιά”, του είχα πει του Παντελή άξαφνα, μπουκωμένος με ένα τηγανιτό καλαμαράκι.

“Ορίστε;” είχε αποκριθεί εκείνος σαστισμένος.

Του άρεσε εκεί που βρισκόταν. Ήξερε άλλωστε -με κάποιον περίεργο τρόπο- από την πρώτη κιόλας μέρα που μπήκε στο σπίτι της πως αυτός ήταν ο προορισμός του. Ο δικός του «τόπος» δεν ήταν άλλος από τη ζεστή αγκαλιά της. Εκεί είχε φωλιάσει τώρα. Επιτέλους… Όχι απλά στην αγκαλιά της μάλιστα, αλλά μέσα της. Βαθιά!

Ένιωθε την υγρή θέρμη του πυρήνα της γύρω του, παλλόταν σε τέλειο συγχρονισμό με τους όλο και πιο αδύναμους χτύπους της καρδιάς της.

Επιστροφή στη μήτρα θα μπορούσε να θυμίσει η κατάστασή του.

Δεν ήταν μήτρα όμως ο φιλόξενος τόπος γύρω του. Σπλάχνα ήταν. Κι εκείνο… Εκείνο ήταν μαχαίρι.