Μιχαηλίδης Τεύκρος

Σπούδασα στην Ακαδημία του Πλάτωνα, λίγο πριν οι Χριστιανοί σφραγίσουνε τις πόρτες της για πάντα. Βοήθησα τον Ευτόκιο να περισώσει τα γραφτά του Αρχιμήδη. Υπήρξα φίλος με τον Έσερ, καλεσμένος του Πικάσο στο μπατό λαβουάρ, καβαλιέρος της Σάρα Μπερνάρ. Ο Ουντί Χραντ μου έδειξε τη συμμετρία στο ούτι του. Εγώ ήμουνα η αινιγματική δόνα Εστεφάνα που έφερε στην Κύπρο το Κιτάπ Αλ Μαναζίρ κι ύστερα την κατηγορήσανε για φόνισσα. Εγώ ήμουνα κι ο Μάριος Ιωαννίδης, ο γιος του δηλωσία, που οχτακόσια χρόνια αργότερα έλυσε το μυστήριο. Αγάπησα την Ερνεστίν και τη Θεανώ, σκότωσα τον καλύτερο μου φίλο, τόλμησα να τα βάλω με την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Ήμουν συμμαθητής με τον Αχμές, μαζί μάθαμε να σκαλίζουμε τα ιερογλυφικά· κολύμπησα στο Νείλο, μέθυσα στα καταγώγια της Ινέμπ Χετζ, έψαξα για τον αριθμό που δεν υπάρχει άλλος πιο μεγάλος από αυτόν. Πολέμησα στην Ισπανία με τις διεθνείς ταξιαρχίες, είχα τη πλάνη πως μπορούσε το κορμί μου να γίνει ανάχωμα, εμπόδιο για το φασισμό. Είχα στο πλάι μου την αγαπημένη μου Ραχήλ, την Εβραία από τη Σαλονίκη που πέθανε στο δρόμο για το Άουσβιτς. Στάθηκα απέναντι σε δικηγόρους, δικαστές, δημοσιογράφους κι άλλους εγκληματίες. Τις πιο πολλές φορές νικήθηκα – έτσι είναι αυτά, ήταν όμως και φορές που πρόλαβα να τους κόψω το λαρύγγι. Έζησα αμέτρητες ζωές, στο χώρο και στο χρόνο. Γι’ αυτό έγραψα, γι’ αυτό συνεχίζω να γράφω. Γιατί μια ζωή ποτέ δεν είναι αρκετή.