«Following the Detectives», 2010, New Holland Publishers. Editor Maxim Jacubowski

Το βιβλίο   κλείνει με το κεφάλαιο «Διεθνές έγκλημα: μια ανασκόπηση». Και έχει πολύ ενδιαφέρον. Ο συντάκτης του επιλέγει συγγραφείς απ’ όλο τον κόσμο, που έχουν κάποιον σταθερό πρωταγωνιστή, κάνει μια σύντομη περίληψη του εκάστοτε ήρωα, και προτείνει από ένα βιβλίο του για ανάγνωση. Πρόκειται για μια αρκετά χαρακτηριστική καταγραφή της γεωγραφικής διασποράς του αστυνομικού βιβλίου με ορισμένα παλαιότερα παραδείγματα, αλλά κυρίως σύγχρονα, του 21^ου αιώνα.

Ενδεικτικά:

Μάικλ Ουώλτερς (1960-). Την τελευταία δεκαετία είναι σύμβουλος επιχειρήσεων ανά τον κόσμο. Όταν δεν ταξιδεύει ζει στο Μάντσεστερ. Πρωταγωνιστής του ο επιθεωρητής Νεργκούι, στο Ουλάν Μπατόρ της Μογγολίας. «Ο πρωταγωνιστής είναι ανώτερο στέλεχος του Υπουργείου Ασφαλείας. Βοηθός του ο επικεφαλής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Μογγολίας Ντοριπαλάμ. Τους συνδράμει ο Ντριού ΜακΛης, αξιωματικός από σπασμένος από τη Μεγάλη Βρετανία («Shadow Walker», 2006)

Κόλιν Κότερριλ (1952-). Υπηκοότητα Αγγλική και Αυστραλιανή, ζει στην Ταϋλάνδη,  ήρωάς του ο Δρ Σίρι Παϊμπούν, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος. «Ο εβδομηντάρης ήρωας είναι ο μόνος ιατροδικαστής στη χώρα στις μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές τη δεκαετία του 1970. Ο Σίρι έχει για βοηθό του στις έρευνές του δύο νοσοκόμες του νεκροτομείου» («Το γεύμα του ιατροδικαστή», 2004).

Λεονάρδο Παδούρα ( 1955-), με τον Μάριο Κόντε. «Ο Μάριο Κόντε είναι αστυνομικός στην Αβάνα, που θα ήθελε όμως να ήταν συγγραφέας, όπως ο ήρωάς του Χέμινγουεη. Νιώθει μεγαλύτερη οικειότητα με καλλιτέχνες, τρελούς και πότες, παρά με τους συναδέλφους του στην αστυνομία» («Κόκκινη Αβάνα», 2005).

Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ (1949-), με τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σέην . «Ο ήρωάς του είναι ένας αλκοολικός μονόφθαλμος, αριστερός ιδιωτικός ντετέκτιβ. Ο Μεξικανός δημιουργός του, γεννημένος στην Ισπανία, πρ4οσπάθησε να τον σκοτώσει, αλλά όπως συνέβη με τον Σέρλοκ Χολμς, το κοινό απαίτησε την επαναφορά του». («Ένα εύκολο πράγμα», 1990).

Μανουέλ Βάσκες Μονταλμπάν (1939-2003), με τον Πέπε Καρβάλιο , Βαρκελώνη. «Ένας βορειο-Ισπανός που ζει στην έντονα εθνικιστική πρωτεύουσα της Καταλανίας, είναι πρώην κομμουνιστής και μερικές φορές πράκτορα της ΣΙΑ. Ο Πέπε Καρβάλιο είναι ένας αντισυμβατικός ιδιωτικός ντετέκτιβ, του οποίου η σκέψη και η δράση συχνά συγκρούεται με το ισπανικό κράτος στα τέλη του 20^ου αιώνα». («Φόνος στην Κεντρική Επιτροπή», 1984).

Αλεξάντερ ΜακΚολ Σμιθ (1948-), σειρά με τη Μάμα Ραμότσβε, στη Μποντσουάνα. «Οι υποθέσεις που αναλαμβάνει η γυναίκα ντετέκτιβ αφορούν από κλοπές αγελάδων μέχρι την εξαφάνιση συζύγων. Το φόντο είναι οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας στα χωριά της Αφρικής, τις οποίες ο συγγραφέας –ένας Σκωτσέζος που πέρασε τη ζωή του στη Ζιμπάμπουε-  θεωρεί ότι οι τουρίστες δεν τις βλέπουν»  («Το Νο1 Γυναικείο Γραφείο Ερευνών», 1998).

Μάικλ Στάνλεϋ, συγγραφικό όνομα των Michael Sears (1950-) και Stanley Trollip, με τον ντετέκτιβ Κούμπου. «Το όνομα του ήρωα –Σετσουάνα που σημαίνει ιπποπόταμο - δίνει μια  ακριβή περιγραφή του μεγάλου όγκου και του φαινομενικά πειθήνιου χαρακτήρα του, αλλά κι ενός επικίνδυνου εχθρού, όταν τα πάρει στο κρανίο». («Το κουφάρι του θανάτου», 2008).

Κερρ, Τάιμπο, Παδούρα, Μονταλμπάν, μας είναι πολύ γνωστοί στην Ελλάδα. Γνωστός, αν και λιγότερο, είναι επίσης ο Ματσουμότο . Έχει, όμως, ενδιαφέρον πώς τους παρουσιάζει ο Μαξίμ Γιακουμπόφσκυ σ΄ ένα αγγλόφωνο κοινό, που τουλάχιστον το 2010 τους αγνοεί. Οι υπόλοιποι έντεκα είναι αμετάφραστοι στα ελληνικά.

«Following the Detectives», 2010, New Holland Publishers. Editor Maxim Jacubowski

Το βιβλίο κλείνει με το κεφάλαιο «Διεθνές έγκλημα: μια ανασκόπηση». Και έχει πολύ ενδιαφέρον. Ο συντάκτης του επιλέγει συγγραφείς απ’ όλο τον κόσμο, που έχουν κάποιον σταθερό πρωταγωνιστή, κάνει μια σύντομη περίληψη του εκάστοτε ήρωα, και προτείνει από ένα βιβλίο του για ανάγνωση. Πρόκειται για μια αρκετά χαρακτηριστική καταγραφή της γεωγραφικής διασποράς του αστυνομικού βιβλίου με ορισμένα παλαιότερα παραδείγματα, αλλά κυρίως σύγχρονα, του 21^ου αιώνα.

Ενδεικτικά:

Κιού Zιάολινγκ (1953-), με τον επιθεωρητή Τσεν, Σανγκάι . «Ο Τσεν Τσάο διευθύνει τη Μονάδα Ειδικών Υποθέσεων υπεύθυνη για πολιτικά εγκλήματα, αλλά στον ελεύθερο χρόνο του μεταφράζει αγγλόφωνα αστυνομικά στα κινέζικα. Οι δύο πλευρές της ζωής του αντικατοπτρίζονται στην ομιλία του, ποιητική από τη μια και κοινότοπα κομμουνιστική από την άλλη» («Ένας πιστός χορευτής, 2002)

Νταϊάν Γουέι Λιάνγκ (1966 -) , η σειρά με την ντετέκτιβ Μέι Ουάνγκ . («Ηρωίδα αηδιασμένη με την κινεζική γραφειοκρατία και από δημόσιος υπάλληλος γίνεται ιδιωτική ντετέκτιβ. Επάγγελμα όμως παράνομο για το κομμουνιστικό καθεστώς και έτσι δηλώνει σύμβουλος πληροφοριών. Από δίπλα της ένας νεαρός που κρατάει το ημερολόγιό της και κυνηγάει τους κακοπληρωτές της»(«Το μάτι του νεφρίτη», 2007)

Να σημειώσουμε εμείς πως ο Ζιάολινγκ και η Γουέι Λανγκ, γεννημένοι στην Κίνα, ζούνε στις ΗΠΑ και τη Μ.Βρετανία αντίστοιχα, από τότε που άρχισαν να εκδίδουν «αστυνομικά».

Χ.Ρ.Φ. Κήτινγκ (1926-2011), επιθεωρητής Γκότε, Μουμπάι, Ινδία. «Ο Γκότε πολεμάει το συχνά διεφθαρμένο Ινδικό σύστημα δικαιοσύνης, ενώ προσπαθεί ταυτόχρονα να κατανοήσει τους εγκληματίες».

Σαμίνι Φλιντ (1969-). Έδρα της η Σιγκαπούρη, με τον επιθεωρητής Σινγκ, Μαλαισία. «Στρουμπουλός ντετέκτιβ της Σιγκαπούρης, καλείτε στην Κουάλα Λουμπούρ, στο Μπαλί και άλλα μέρη των Ανατολικών Ινδιών για να ερευνήσει σοβαρά εγκλήματα. Αντιπαθής στους συναδέλφους του, αγαπητός στους αναγνώστες με τη ζεστασιά, την εκκεντρικότητα και τις ιατροδικαστικές ικανότητές του». («Ένας πολύ περίεργος Μαλαισιανός φόνος», 2009)

Σέικο Ματσουμότο (1909-1992), με τον επιθεωρητή Ιμανίσι, Ιαπωνία. «Ένας πνευματώδης ντετέκτιβ που αγαπάει την κηπουρική και τα χαϊκού, εξιχνιάζει εγκλήματα που τον φέρνουν σε στενή επαφή με όλα τα στρώματα της ιαπωνικής κοινωνίας, από τα πιο παραδοσιακά έως τα πλέον δυτικοποιημένα». («Ο επιθεωρητής Ιμανίσι ερευνά», 1989).

Ουίλλιαμ Μάρσαλ (1944-2003, Αυστραλός),  η σειρά με τον οδό Γιέλοθρεντ, στο Χονγκ Κονγκ. «Οι αστυνομικοί αυτής της σειράς αντιμετωπίζουν περίεργα εγκλήματα που φαίνονται συχνά εντελώς ακατανόητα ∙ τα σχετικά μυθιστορήματα αποτελούν μια αριστοτεχνική σύνθεση βίας, σασπένς και χιούμορ». («Ανεξήγητα», 1977).

Φίλιπ Κερ, η σειρά με τον Μπέρνυ Γκούντερ στο Βερολίνο. «Ο Γκούντερ είναι βετεράνος του Α Π.Π. και γίνεται ιδιωτικός ντετέκτιβ στο καθεστώς της Βαϊμάρης.  Ειδικεύεται στην ανεύρεση εξαφανισμένων ατόμων, που ο αριθμός τους αυξάνεται με την άνοδο του Χίτλερ. Μετά τον Β Π.Π. συνεχίζει τη δουλειά του στη Βιέννη». («Γερμανικό ρέκβιεμ», 1991).

Μάρεκ Κραγιέφσκυ (1966-) , η σειρά με τον αστυνόμο  Έμπερνχαρντ Μοκ στο προπολεμικό Βρότσλαβ. «Ο Μοκ έχει μια προβληματική προσωπική ζωή, καθώς η νεαρή γυναίκα του είναι ερωτικά αχαλίνωτη και ο ανιψιός του ασχολείται άνεργος με την ποίηση. Συχνά ο Μοκ βάζει τους υφισταμένους του να παρακολουθούν τους συγγενείς του και να του αναφέρουν τα καμώματά τους». («Θάνατος στο Μπρέσλαου», 2008).

Μπoρίς Ακούνιν (1956-), στη σειρά με τους Εράστ Φαντόριν και την Αδελφή Πέλντζια, στη Ρωσία. «Ο Εράστ Φαντόριν είναι ένας πολύγλωσσος ντετέκτιβ του 19^ου αιώνα που κερδίζει όλα τα στοιχήματα που βάζει. Η αδελφή Πελαγία είναι μια μοναχή που εξιχνιάζει εγκλήματα στις αρχές του 20^ου αιώνα («Η Πέλντζια και το λευκό μπουλντόγκ», 2006).

Τα βιβλία και τα μαθήματα δημιουργικής γραφής γνώρισαν μεγάλη διάδοση από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Έχουν όμως και τη δική τους ιστορία.

Το πρώτο βιβλίο το οποίο προσπαθεί να εξηγήσει πώς γράφεται μια αστυνομική ιστορία είναι Η τεχνική της ιστορίας μυστηρίου (The Technique of the Mystery Story) της Carolyn  Wells, το 1913. Στην εισαγωγή ο J. Berg Esenwain (από τους πρώτους διδάξαντες δημιουργική γραφή σε διηγήματα) σημειώνει: «Η Κάρολυν Ουέλς (1862 -1942) έγραψε περισσότερα από εκατόν εβδομήντα βιβλία. Στα πρώτα δέκα χρόνια της καριέρας της επικεντρώθηκε στην ποίηση, το χιούμορ και τα παιδικά αναγνώσματα. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, The Rest of My Life (1937), γύρω στο 1910 άκουσε την ανάγνωση ενός εκ των μυθιστορημάτων μυστηρίου της Anna Katherine Green και την συνάρπασε ο γρίφος . Από εκεί και πέρα αφιερώθηκε στο είδος. Εξήντα ένας τίτλοι της αφορούν τις ιστορίες με ντετέκτιβ. Η Κάρολυν Ουέλς διαθέτει μια βιβλιοθήκη από εκατοντάδες τόμους και περιοδικά. Αυτή είναι η πρώτη μελέτη του είδους».

Η Ουέλς ξεκινάει το βιβλίο της με  κεφάλαια όπως: ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ / Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ.

Έως εδώ έχουμε (λίγο άκομψα σε σχέση με την βιβλιογραφία που θα ακολουθήσει τα επόμενα εκατό χρόνια) τις πρώτες αναφορές για το παρελθόν και τις συγγένειες του είδους: το αίνιγμα της Σφίγγας, βουδιστικά αφηγήματα και αραβικές ιστορίες, γρίφοι και ιστορίες τρόμου. Και δηλωμένη η παραδοχή  ήδη από την εισαγωγή πως ενώ πρωταρχικός στόχος της αστυνομικής ιστορίας είναι η αναγνωστική απόλαυση και διασκέδαση -πρόκειται σαφώς για ένα είδος αφηγηματικής τέχνης.

Μεταξύ 1913 και 1941 θα λάβει χώρα η σταδιακή διαμόρφωση της «θεωρίας» του αστυνομικού μυθιστορήματος. Mε δύο σταθμούς: την «Εισαγωγή» της Dorothy Sayers στο Great Short Stories of Detection, Mystery and Horror, (London: Gollancz, 1928). Για να φθάσουμε στον Howard Haycraft, Murder for Pleasure: The Life and Times of the Detective Story, (New York: Appleton 1941). Το βιβλίο του Χάουαρντ Χέυκραφτ εκδίδεται συνειδητά στα εκατό χρόνια των «Φόνων της Οδού Μοργκ» του Πόου για να δηλώσει τα εκατό χρόνια του αστυνομικού αφηγήματος και αποτελεί έκτοτε το κλασικό σημείο αναφοράς όλων των μελετητών.

Μετά από μια ιστορική ανασκόπηση,  η Ουέλς περνάει στο ψητό με κεφάλαια μεταξύ των άλλων: Η ΕΠΑΓΩΓΗ / Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ /  Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΕΓΓΗΣ / ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ /  Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ / ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ /  ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ / Η ΔΟΜΗ /  Η ΠΛΟΚΗ.

Τί αλλάζει στα επόμενα εγχειρίδια εκατό χρόνια μετά; Τα ίχνη δακτυλικών αποτυπωμάτων και πατημασιών υποχωρούν, η χρήση δηλητηρίων εξηγείται εξαντλητικά, η χημική ανάλυση φυσικών  ινών πάσης φύσεως προοδεύει, η βαλλιστική απόδειξη απογειώνεται. Και βέβαια η πρώτη καθοριστική αλλαγή από πρακτικής απόψεως στην στοιχειοθέτηση των αποδεικτικών στοιχείων της έρευνας  είναι η εύρεση γενετικού υλικού, το DNA , πώς συλλέγεται και πότε μπορεί να σταθεί ως έγκυρο αποδεικτικό στοιχείο στην ανίχνευση και εκδίκαση μιας υπόθεσης. Μεταξύ των άλλων το θέμα «ποιανού είναι γυναίκα το παιδί;»  παύει πλέον να αποτελεί άλυτο μυστήριο.

Η δεύτερη καθοριστική αλλαγή είναι η δυνατότητα παρακολούθησης ενός θύτη ή θύματος: από την φυσική παρακολούθηση, στην παγίδευση του τηλεφώνου, την ψηφιακή παρακολούθηση της κινητής τηλεφωνίας, των συναλλαγών μέσω πιστωτικής κάρτας πληρωμών και της κίνησης των τραπεζιτικών λογαριασμών με καταθέσεις και αναλήψεις σε όλες τις περιοχές του πλανήτη έως την παραβίαση υπό όρους ή μη του απόρρητου της ψηφιακής αλληλογραφίας.

Όμως η πιο σημαντική αλλαγή είναι ιδεολογικής φύσεως: αφορά το ποιόν του βασικού ήρωα. Σε όλη την παρουσίασή της η Ουέλς δεν διανοείται ότι μπορεί να ευσταθεί, παρά μόνο ως ακρότατη παραφωνία και εξαίρεση,  μια αστυνομική ιστορία όπου ο ήρωας δεν είναι ο άνθρωπος που θα λύσει τον γρίφο και θα επιφέρει τη δικαιοσύνη, τουλάχιστον στα μάτια του αναγνώστη, αλλά είναι άτομο  ηθικά αμφιλεγόμενο έως  ίσως και δολοφόνος.  Ένας κανόνας που έκτοτε (ειδικά στον αιώνα μας) έχει αντιστραφεί αμετάκλητα. Ο ασταθής ψυχολογικά χαρακτήρας με έντονα προβλήματα στην προσωπική του ζωή που καθορίζουν ενίοτε τη στάση του στην έρευνα  ή είναι ο ίδιος  απατεώνας ή καριερίστας  ή ενδίδει συχνά  στις πιέσεις του συστήματος, των ανωτέρων του ή του υπόκοσμου ή είναι ακόμα και  έρμαιο διπολικής συμπεριφοράς, αποτελεί μοτίβο ισχυρό της σύγχρονης μυθοπλασίας.

Κατά τ’ άλλα για να είναι μια ιστορία «αστυνομική» έχει πάντα να «παίξει» με τις περισσότερες από τις συμβουλές και τις υποδείξεις του 1913.

Ειδικά η τελευταία συμβουλή (περί πρωτότυπων πλοκών και ο τρόπος επίλυσής του) αλλιώς διατυπωμένη: η αποφυγή της αφόρητης επανάληψης  (στις μέρες μας κρατική εν γένη διαφθορά και κοινωνική αδικία) ή  της εξυπνακίστικης   λύσης, που συναντάμε σε πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα κοινωνικού ή ψυχολογικού περιεχομένου. Το αστυνομικό μυθιστόρημα πρέπει να παραμένει «έξυπνο», σε εγρήγορση  και πρωτότυπο!

Το ενδιαφέρον στο μυθιστόρημα αυτό βρίσκεται καταρχήν στην πολλαπλή του αφήγηση μέσα από τέσσερις χαρακτήρες οι οποίοι αφηγούνται την ιστορία από τη δική του οπτική ο καθένας με την ίδια σειρά σε τέσσερις κύκλους, σε δεκαέξι κεφάλαια. Οικογενειακή ιστορία, διαθήκη, κληρονομιά, υπαινιγμοί χαρακτήρων, ψυχολογίας και διάθεσης γύρω από ένα πάρτυ ενηλικίωσης.

Την πολλαπλή αφήγηση θα την συναντήσουμε σε ένα άλλο εντελώς διαφορετικό είδος αστυνομικού, στην «Τριλογία του Αμερικανικού Υπόκοσμου» του Τζέημς Ελλρόυ, με τρεις αμφιλεγόμενους χαρακτήρες κάθε φορά που εναλλάσσονται στο ρυθμό Α/Β/Γ. Επίσης στη «Λιβυκή άνοιξη», του Τοπίν.

Το άλλο και ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον με τον Κίτσεν (1895-1967) είναι το «βιογραφικό» του, οι δικές του κλίσεις, η προσωπική του ιστορία. Συχνά στα αστυνομικά που δεν είναι του συρμού, υπάρχει «κάτι» από πίσω που δεν φαίνεται, η γνώση του οποίου μπορεί να προσθέσει μια δόση ενδιαφέροντος έως και απόλαυσης στον αναγνώστη. Ο προβληματικός κόσμος των αποτυχημένων του Βρετανικού κατεστημένου υπήρξε πηγή πληθώρας αστυνομικών.

Ο Κίτσεν σπούδασε, φυσικά, στην Οξφόρδη και έγινε δικηγόρος. Προερχόταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Αύξησε όμως την περιουσία του παίζοντας στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, στο καζίνο του Μόντε Κάρλο και σε αγώνες σκύλων εκτρέφοντας γρεϊχάουντ, επαγγελματικό τομέα στον οποίο υπήρξε για ένα διάστημα διάσημος. Ήταν πολύ καλός σκακιστής, πιανίστας και παίκτης του μπριτζ. Δημοσίευσε ποιήματα το 1919 και έξι χρόνια μετά το μυθιστόρημα «Streamers Waving», η αντιμετώπιση της φτώχιας από μέλη της «καλής» κοινωνίας. Στην κατοικία του στο Ανατολικό Σάσσεξ συζούσε με το φίλο του C.B.Preen μέχρι το θάνατό του, το 1944. Εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του και μιας φυσικής του επιφυλακτικότητας, δεν έγινε ποτέ κεντρική προσωπικότητα του κατεστημένου. Τα πρώτα του βιβλία, ανάμεσα τους και δύο αστυνομικά εκδόθηκαν από το Χόγκαρντ Πρες, τον εκδοτικό οίκο του Λέοναρντ και της Βιρτζίνια Γουλφ, που ενδιαφέρθηκαν για τους πειραματισμούς του «στην τέχνη του συνδυασμού των καθημερινών συναισθημάτων με τη βίαιη καταστροφή τους». Πέντε μυθιστορήματά του έχουν θέματα που άπτονται της ομοφυλοφιλίας με καλυμμένο τρόπο.

Να θυμηθούμε πως και σ’ έναν άλλο Άγγλο κλασικό, τον Edmund Crispin («Το κινητό παιχνιδάδικο», 1946), τα θέματά του έκρυβαν ή έκφραζαν την κλίση του στο αλκοόλ έως εξόντωσης (πέθανε στα πενήντα έξι του), την αγάπη του στο μπριτζ και την κλίση του στη μουσική (υπήρξε συνθέτης της μουσικής σαράντα σχεδόν ταινιών). Παντρεύτηκε τη γραμματέα του δύο χρόνια πριν πεθάνει.

Στον βασανιστικό κόσμος της ομοφυλοφιλίας, ανήκε στο χωράφι των αστυνομικών και ο Κορνέλ Γούλριντς, ο άνθρωπος που εγκαινίασε το νουάρ ερήμην του, όταν οι Γάλλοι εκδότες συνδύασαν τους τίτλους των μυθιστορημάτων τους, το ζοφερό βιογραφικό του με το κλίμα της εποχής του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο αναβιώνει σήμερα στη μνήμη μας με τις ιστορίες της Ουκρανίας. Και βεβαίως η Πάτυ Χάισιμιθ, που μετέτρεψε τις ερωμένες της σε άντρες αμφισβητούμενης ηθικής.

Τα «κρυφά» βιογραφικά, ο αλκοολισμός, η ομοφυλοφιλία και ο τζόγος, είναι μια σταθερά πίσω από αρκετά «αστυνομικά», που προσδίδουν κατά καιρούς «φρεσκάδα» στην πλοκή τους!