 |
 |
«Έφυγε» χθες (Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2024) αιφνίδια από τη ζωή, σε ηλικία 67 ετών, ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός Σέργιος Γκάκας.
Σε εμάς, τα μέλη της ΕΛΣΑΛ, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος και δύο φορές πρόεδρός της (2017-2019 και από το 2023 μέχρι το θάνατό του), το νέο της απώλειάς του φαίνεται αδιανόητο και μας αφήνει αληθινά απαρηγόρητους.
Η νεαρή γυναίκα τον πρόλαβε ενώ άνοιγε την πόρτα του ασανσέρ.
Την άφησε να περάσει παρατηρώντας την από την κορυφή ως τα νύχια.
Αεράκι τον τύλιξε το άρωμα της. Μετάξι ένιωσε το φευγαλαίο άγγιγμα του χεριού.
«Σε ποιόν όροφο πηγαίνετε;», ρώτησε μελιστάλαχτα.
«Στον έκτο», χαμογέλασε η κοπέλα.
«Στο γραφείο μου;», εξεπλάγη ευχάριστα παρ΄ όλο που δεν δεχόταν πελάτες χωρίς ραντεβού.
Στρίβοντας το μαχαίρι στα σωθικά του μεγαλοδικηγόρου, διέκρινε την απορία στο βλέμμα που έσβηνε.
«Αθώωσες τους φονιάδες του αδελφού μου», τον άφησε να σφαδάζει αιμόφυρτο στο πάτωμα του ασανσέρ.
Κατέβηκε βιαστικά τις σκάλες και χάθηκε στην κολωνακιώτικη νύχτα.
Με το καλοκαίρι να έχει «εφορμήσει» πλέον για τα καλά, η ΕΛΣΑΛ προτείνει μερικά εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα πρόσφατης «εσοδείας», γραμμένα από συγγραφείς-μέλη της, που ανταποκρίνονται σε κάθε λογοτεχνική προσδοκία και αναγνωστικό γούστο.
Ο σκηνοθέτης και συγγραφέας, Σέργιος Γκάκας, θα είναι ο πρόεδρος της ΕΛΣΑΛ για την τριετία 2023-2026, διαδεχόμενος τον Βασίλη Δανέλλη. Είναι η δεύτερη θητεία του στη θέση αυτή, καθώς είχε διατελέσει πρόεδρος της λέσχης και την περίοδο 2017-2019.
Τον έψαχνα τριάντα χρόνια. Ήμουνα είκοσι κι αυτός τριανταπέντε. Με άφησε έγκυο και εξαφανίστηκε. Ολομόναχη μεγάλωσα το κορίτσι. Τον έψαχνα. Συνέχεια. Η κόρη μου έγινε πουτάνα στα δεκαοχτώ της. Από τότε έχω να της μιλήσω. Ένας συγγενής με έβαλε στον Δήμο Χ. Πέρσι έγινα ληξίαρχος. Πριν ένα μήνα είδα το όνομά του σε μια αίτηση γάμου. Παντρευόταν μια κοπέλα εικοσιεννιά. Ο σκατόγερος!
Μπήκε στην αίθουσα που κάνουμε τους γάμους μαζί με τη νύφη. Αναγνώρισα την κόρη μου. Δεν άντεξα. Δεν ήθελα να τον σκοτώσω αλλά δεν φανταζόμουν πως το στυλό που του έμπηξα στο μάτι θα του έκανε τέτοια ζημιά…
Στις 14 Φεβρουαρίου του 1995, τη μέρα που γιορτάζουν όσοι νομίζουν ότι ο έρωτας είναι πέντε τριαντάφυλλα Ολλανδίας ή ένα χνουδωτό αρκουδάκι από την Ταϊβάν, που προσφέρει μια ιδρωμένη απ’ το τρακ παλάμη, βρέθηκα στο Χαλάνδρι, ψάχνοντας μια δεκαεξάχρονη που είχε εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία χωρίς να υπάρχει λόγος, σύμφωνα με την άποψη του γεννήτορά της. Ο βοηθός μου είχε μάθει από ένα καρφί-βαποράκι με στέκι ένα κεντρικό πάρκο της πόλης, ότι μια πιτσιρίκα που έμοιαζε μ’ αυτήν που ψάχναμε, πουλούσε χάντρες και δαχτυλίδια στην πλατεία Ελευθερωτών, παρέα μ’ έναν γιγαντόσωμο αράπη. Προτίμησα να πάω μόνος μου για να αποφύγω τη συντροφιά κάποιου νεαρού Ράμπο, απ’ αυτούς που καθαρίζουν τη μύτη τους με το υπηρεσιακό περίστροφο. Μετά από είκοσι λεπτά ανώφελους γύρους, παράτησα το Ούνο σ’ έναν πεζόδρομο. Αγόρασα τσιγάρα και την «Αυγή» για κάλυψη και την άραξα σ’ ένα καφέ-ουζερί γεμάτο τηγανητά αρώματα και μοναχικούς τύπους που συνομιλούσαν με μπύρες και ούζα. Προτίμησα ένα τραπεζάκι έξω.
Ο οδηγός με παρέλαβε γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας. Σε μισή ώρα, το μαύρο Άουντι είχε καταβροχθίσει την απόσταση μέχρι την Εκάλη και στάθηκε έξω από την έπαυλη. Ο οδηγός έβγαλε ένα τηλεχειριστήριο από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, πάτησε ένα κουμπί και η σιδερένια πύλη άνοιξε. Διασχίσαμε το ένα στρέμμα του κήπου και φτάσαμε στην πόρτα του πέτρινου μεγαθήριου. Σκοτάδι πίσσα. Κατέβηκε, μου άνοιξε την πόρτα και περιεργάστηκε τα μπούτια μου. «Πάρε το δρομάκι δεξιά, σε περιμένουν στην είσοδο υπηρεσίας. Με την ησυχία σου, θα είμαι εδώ όταν τελειώσεις» γρύλισε και μού ’κλεισε το μάτι. «Κάβλωσες αρχιδάκι;» του ψιθύρισα δείχνοντάς του την Μπερέτα. Πλοπ. Ούτε κιχ δεν έβγαλε. Η χρησιμότητα της σωστής εκπαίδευσης. Χάιδεψα τον σιγαστήρα, έσβησα τη μηχανή, φόρεσα την βενετσιάνικη μάσκα και προχώρησα.