Με το καλοκαίρι να έχει «εφορμήσει» πλέον για τα καλά, η ΕΛΣΑΛ προτείνει μερικά εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα πρόσφατης «εσοδείας», γραμμένα από συγγραφείς-μέλη της, που ανταποκρίνονται σε κάθε λογοτεχνική προσδοκία και αναγνωστικό γούστο.

Διαβάζουμε· καθιστοί, ξαπλωμένοι όρθιοι. Διαβάζουμε· σε πλήρη εγρήγορση, ανάμεσα σε περισπασμούς ή μισοκοιμισμένοι. Διαβάζουμε· σ’ ένα καφέ, στο ταξίδι με πλοίο, στο αεροπλάνο, στο τρένο ή στο υπεραστικό λεωφορείο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο πάρκο, στο παγκάκι, στο μπαλκόνι, στην παραλία, ακόμα και στο μπάνιο. Διαβάζουμε· σε φρενήρεις ρυθμούς καταπίνοντας μονομιάς αμέτρητες σελίδες ή με συχνά διαλείμματα για να αναστοχαστούμε, να επιστρέψουμε σε μια παράγραφο, να επιμηκύνουμε την επίγευση της αναγνωστικής απόλαυσης. Σε κάθε περίπτωση: ξεκομμένοι από τον παροντικό κόσμο και βυθισμένοι σ’ έναν μυθοπλαστικό, αλλά εξίσου πειστικό. Διαβάζουμε· τον χειμώνα, την άνοιξη, το φθινόπωρο, το καλοκαίρι, όταν η τέχνη της ανάγνωσης (μοιάζει να) παίρνει την πρωτοκαθεδρία, έστω και για λίγο.

Αν το κόκκινο είχε μιλιά, θα του έλυνε το μυστήριο για ποιο λόγο σκοτώνει κάποιος.

Καθώς ο ανακριτής κλάδευε τις τριανταφυλλιές, είχε τη λογική εξήγηση για την υπόθεση της σιωπηλής σαν Σφίγγα, φόνισσας. Την είχαν κακοποιήσει.  Δεν ήταν αυτό. Την είχαν αδειάσει μέσα κι έξω. Άλλο ήταν.

Τα γεγονότα: Στο σκοτεινό σοκάκι, ο πρώην της ουρλιάζει να μη μπλέκεται στα πόδια τους. Την χτυπά. Το παιδί τους παρακολουθεί έντρομο,  μέσα από το αυτοκίνητο του πατέρα.

Η σιωπηλή φόνισσα… Σκοτώνει κάποιος, όχι όταν δεν του έχει μείνει να χάσει πια τίποτα. Αλλά όταν ο άλλος έχει, και ο ίδιος δεν έχει.

Ένα πρωί ξύπνησα και η ζωή μου δεν ήταν ίδια. Είχαν περάσει μέσα σε μια νύχτα εφιάλτες ενός άγνωστου κόσμου. Δεν υπήρχαν, λέει, βιβλία, δεν υπήρχαν τέχνες, μονάχα ανθρώπινα μπουλούκια που χοροπήδαγαν πάνω στις στάχτες και τρώγονταν μεταξύ τους, [...]

Η Άντα και ο Τζορτζ επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, την ώρα ακριβώς που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί· την ώρα που ο περισσότερος κόσμος, τουρίστες από κάθε γωνιά της γης περίμεναν να απολαύσουν από την Καλντέρα το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Ναι, η Άντα και ο Τζορτζ δεν έπρεπε να είναι στο ξενοδοχείο.

Ο λόγος που τους έκανε να χάσουν το μοναδικό αυτό πανόραμα της δύσης ήταν το τσίμπημα μιας μέλισσας. Η Άντα ήξερε ότι το κεντρί θα ταλαιπωρούσε τον αγαπημένο της Τζορτζ. Προνοητική όπως πάντα, ξεκινούσε τα ταξίδια της με τα απαραίτητα  φαρμακευτικά σκευάσματα στις αποσκευές της.