Χουσνή Έλενα: " Αφόρετη 'ανθρωπίλα' "
Η αναπνοή του όλο και πιο δύσκολη. Αγώνας για το συναπάντημα με το οξυγόνο που τελειώνει παρά την μάσκα που του έχουν φορέσει από χθες. Ακούει το συριστικό ήχο της περίπου ανάσας του. Καμιά φορά το δεξί του χέρι τρέμει ακατάσχετα. Αδύνατον να το ηρεμήσει. Ένα αργό φυλλορρόημα η εικόνα του στο κρεβάτι της εντατικής, εκεί που κείτεται σαν απόκοσμος καρνάβαλος, μεταμφιεσμένος σε αμυντικό παίκτη, χωρίς ομάδα, χωρίς γήπεδο, χωρίς καν μπάλα.
Το χέρι του δεν τρέμει πια. Ακουμπά μαλακά στο σημείωμα. Το ίδιο βρήκαν και στα τέσσερα σπίτια. Αυτό που ψηλαφεί κουρασμένα, ήταν το πρώτο. Επιμολυσμένο πια από την αρρώστια. Πριν από αυτή, από τα δαχτυλικά αποτυπώματα και την απροσεξία του. Όταν ακόμη δεν είχαν καταλάβει ότι έχουν να κάνουν με φόνο. Με φόνους.