Αποστολίδης Ανδρέας

Γιατί γράφετε; Προσωπική ερώτηση ή ψυχαναλυτική ή μυθοπλαστική; Όλα, πάντως, ξεκίνησαν το 1972, όταν εν μέσω δικτατορίας, σε ηλικία δέκα εννέα ετών, ένα απόγευμα, αφότου είχα δει στη Φοιτητική Κινηματογραφική Λέσχη, Ακαδημίας και Ιπποκράτους, για το ξεκάρφωμα, ένα φιλμ νουάρ, ώστε να βεβαιωθώ πως δεν με παρακολουθούσαν, συναντήθηκα με έναν από τους ελάχιστους, αν όχι το μοναδικό, από τους νεαρούς πολιτικούς παράνομους της εποχής, που οπλοφορούσε.

Ήταν «μεγάλος», είκοσι επτά ετών. Ερχόταν από την Παλαιστίνη. Σε απόμερο καφενείο είχα συμφωνήσει να πάω για να με στρατολογήσει. Ακούμπησε στο τραπεζάκι με τους τούρκικους και τ’ άφιλτρα τσιγάρα «Ελλάς Σπέσιαλ», κάτω από μια πετσέτα, ένα Walter της γερμανικής αστυνομίας με σφαίρα στη θαλάμη και υπογράμμισε: «Εμείς δεν παίζουμε». Δεκαοκτώ μήνες μετά έζησα για εκατόν είκοσι επτά μέρες σε απόλυτη απομόνωση στα υπόγεια της Ασφάλειας Περισσού. Εκεί επικρατούσε μενταλιτέ Νταχάου και σκηνικό γερμανικού εξπρεσιονισμού. Άρχισα στο μυαλό μου να γράφω ψήγματα από αστυνομικά μυθιστορήματα και σκακιστικούς γρίφους για να επιβιώσω. Ξαφνικά η δικτατορία έπεσε και δόθηκε αμνηστία. Από το βαθύ υπόγειο, που έτρεμε, όταν από πάνω περνούσε ο Ηλεκτρικός για Νέα Ιωνία, βγήκα στο φως και τυφλώθηκα. Τα περισσότερα ασπόνδυλα αφηγήματα τα έχω ξεχάσει. Έμεινε η τεχνική. Διαθλασμένη. Ψέματα, αλήθεια, επινόηση αυτοβιογραφική...δεν το ξέρετε. Όπως ίσως δεν το ξέρω πλέον κι εγώ στα εβδομήντα μου.

Ποιος είναι ο Ανδρέας Αποστολίδης