Ο κυνηγός και η αρκούδα της Πατρίτσια Χάισμιθ
Έχουν γραφτεί διάφορα βιβλία και άρθρα με συμβουλές από συγγραφείς προς αναγνώστες «αστυνομικών» που θα ήθελαν να γίνουν και οι ίδιοι συγγραφείς. Το καλύτερο με μεγάλη διαφορά είναι της Πατρίτσια Χάισμιθ «Plotting and Writing Suspense Fiction» (1983, ελληνικά στις εκδ. Πατάκη, 2007, «Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας [και δράσης]», σε μετάφραση της Αγγελικής Βασιλάκου). Μας προσφέρει απλόχερα τη δική της εμπειρία σε θέματα όπως: Η ιδέα / οι εμπειρίες / το διήγημα αγωνίας / η ανάπτυξη / η πλοκή / η πρώτη γραφή / οι δυσκολίες / η δεύτερη γραφή / οι αναθεωρήσεις / το παράδειγμα ενός βιβλίου –«Το γυάλινο κλειδί» (βλ. εκδ. Άγρα, μτφρ ΑΑ).
Θα σταθούμε εδώ σε μια παρατήρησή της «κλειδί» για τη φόρμα του διηγήματος (στην οποία η ίδια είχε διαπρέψει). «Ξεφυλλίζοντας μια συλλογή αστυνομικών διηγημάτων, με εξέπληξε και με έθλιψε κάπως ότι ελάχιστα ήταν αυτά που θυμόμουν έπειτα από ένα χρόνο. Αυτό όμως που ξεχώρισα ήταν το «The Cattywampus» του Μπόρντεν Ντιλ, η ιστορία ενός κυνηγού που αποδέχεται την πρόκληση να κυνηγήσει με μια καραμπίνα ένα παράξενο αγρίμι που σκορπίζει τον τρόμο στην περιοχή. Ο κυνηγός ανακαλύπτει με έκπληξη ότι το αγρίμι είναι μια τεράστια γερασμένη αρκούδα, γεμάτη σημάδια από την πάλη και τις φωτιές στο δάσος, δίχως νύχια, ανίκανη ακόμα και να πιάσει ψάρια για να τραφεί. Σπρωγμένος από τον οίκτο, σκοτώνει το ζώο. Η ιστορία είναι σοβαρή και συγκινητική, αλλά το τέλος είναι αυτό που της δίνει αξία και την κάνει αλησμόνητη:
…Θα γύριζε στην κοιλάδα και θα τους έλεγε, για να αποβάλουν το φόβο τους, ότι σκότωσε το παράξενο ζώο. Επίσης ότι το σώμα του έπεσε στο ποτάμι και δεν κατάφερε να το αναγνωρίσει. Γιατί τώρα ήξερε. Η ανθρωπότητα χρειάζεται τα παράξενα ζώα της, τους μύθους, τους θρύλους και τις παραδόσεις της, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να εξωτερικεύσει τους φόβους του και να τους καταπολεμήσει με θάρρος και ελπίδα…
Το απόσπασμα που επέλεξα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα σχόλιο του συγγραφέα. Δεν είναι απαραίτητο στη δράση, είναι όμως μία σκέψη. Δίνει στην ιστορία μια αξιοπρέπεια και ένα βάρος που διαιρετικά δεν θα είχε».