Οι εκτελεστές - Murder is My Business

Το 1995 εκδόθηκε το «Murder is My Business» (Signet Books) μια συλλογή δεκαεπτά διηγημάτων με πρωταγωνιστές επαγγελματίες δολοφόνους, σε επιμέλεια Μίκυ Σπηλλέην και Μαξ Άλαν Κόλλινς. Είναι μια ενδιαφέρουσα συλλογή που συνδυάζει κυνισμό με χιούμορ.

Είχε προϋπάρξει ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ το 1927 με το σύντομο διήγημά του «The Killers», που έμελλε να γίνει εμβληματικό. Δύο επαγγελματίες ανώνυμοι δολοφόνοι εκτελούν σ’ ένα εστιατόριο έναν πρώην διάσημο μποξέρ. Ακολουθούν τρεις ταινίες – μεταφορές ή διασκευές του διηγήματος. Το 1946 από τον Ρόμπερτ Σιόντμακ (Μπαρτ Λάνκαστερ στο ντεμπούτο του και Άβα Γκάρντνερ). Το 1956 μικρού μήκους από τον  Αντρέι Ταρκόφσκυ και ρημέηκ το 1964 από τον Ντον Σήγκελ (Λη Μάρβιν, Άντζυ Ντίκινσον, Τζων Κασαβέτης και Ρόναλντ Ρέηγκαν).

Το 1959 ο Ρέημοντ Τσάντλερ θα γράψει το «Μολύβι». Ο Μάρλοου αντιμέτωπος για πρώτη φορά με επαγγελματίες εκτελεστές. Το τελευταίο διήγημα του Τσάντλερ προαναγγέλει μια νέα εποχή.  

Το 1962 εμφανίζεται ο Πάρκερ, που δεν θα μάθουμε ποτέ το μικρό του όνομα. Επαγγελματίας κακοποιός και δολοφόνος. Με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Σταρκ ο Ντόναλντ Ουέστλέηκ θα γράψει είκοσι τέσσερα  μυθιστορήματα με ήρωα τον Πάρκερ μέχρι το 2008.

Ο Ραφαέλ Μπερνάλ στο Μεξικό θα γράψει το 1969 τη «Συνωμοσία της Μογγολίας». Το πρώτο hardboiled στη Λατινική Αμερική. Πρωταγωνιστής του Μπερνάλ είναι ο Φιλιμπέρτο Γκαρσία, ένας εξηντάχρονος πιστολάς της αστυνομίας, το αντίστοιχο του εκτελεστή της Βόρειας Αμερικής: «Εδώ στο Μεξικό το μόνο που μας μαθαίνουν είναι πώς να σκοτώνουμε ή ούτε καν αυτό. Μας προσλαμβάνουν επειδή ήδη γνωρίζουμε πώς να σκοτώνουμε...Η δολοφονία δεν είναι μια δουλειά που σου τρώει πολύ χρόνο, ειδικά που τώρα γίνεται για λογαριασμό της κυβέρνησης σύμφωνα με τους τύπους».

Στην Αργεντινή ο Χοσέ Πάμπλο Φάινμαν εκδίδει το 1979 το «Ultimos dias de la victima» («Τελευταίες μέρες του θύματος»). Ένας πληρωμένος εκτελεστής (ο Μεντισάμπαλ) παρακολουθεί το στόχο του. Στην πορεία τον συναρπάζει η ζωή του θύματός του, τραβάει φωτογραφίες του και τις μεγεθύνει, συναντάει τους γνωστούς του, εξοικειώνεται με την καθημερινότητά του. Το θύμα όμως έχει λάβει κι αυτό εντολή να σκοτώσει τον Μεντισάμπαλ, και το κάνει.

Ακολουθεί ο Ζαν Πατρίκ Μανσέτ  το 1981 με  την «Πρηνή θέση του σκοπευτή» ανεβάζοντας τον πήχη. Το έδαφος το έχει προετοιμάσει ο Ζαν Πιέρ Μελβίλ το 1967 με το «Le Samurai» («Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο») με τον Αλαίν Ντελόν. Ο ήρωας του Μανσέτ έχει έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο, παθιασμένες εκρήξεις βίας, ενώ η αφήγηση παίζει με το μελόδραμα και την ανατροπή του.

O Λουίς Σεπούλβεδα θα γράψει Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer (Diario de un Killer sentimental,1996). Αντιγράφοντας με επιτυχία τις έως τότε ιστορίες με επαγγελματίες δολοφόνους: «Δεν ξέρω τί έκανες αδελφέ, αλλά έχεις μπλέξει άσχημα. Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί το γεγονός πως θα σε σκοτώσει κάποιος που κι αυτός έχει μπλέξει άσχημα, και το πιο περίεργο είναι πως σε ζηλεύω, γιατί για σένα θα τελειώσουν όλα μόλις σου φυτέψω μια-δυο σφαίρες, ενώ εγώ θα συνεχίσω να ζω”...Τότε ο στόχος με κοίταξε κατάματα. “Ποιος διάολο είσαι;” ρώτησε, φέρνοντας το χέρι στην ζώνη για να μου θυμίσει πως κουβαλούσε ένα 38αρι με σιγαστήρα» .

Πρόσφατα εκδόθηκε «Ο μπράβος» του Άλαν Τρότερ, 2019, με υψηλούς λογοτεχνικούς στόχους, συνδυάζοντας λίγο ως πολύ τα πάντα (από Τσάντλερ έως Φιλιπ Ντικ) αλλά με αμφίβολο το τελικό αποτέλεσμα.

Στο σινεμά έχουμε δύο  σπουδαίες ταινίες με επαγγελματίες εκτελεστές. Το 1995 το «Fallen Angels» του Ουώνγκ Καρ-ουάι, από το Χονγκ Κονγκ (είναι ο δημιουργός του «In the Mood of Love», της καλύτερης ταινίας του 21ου αιώνα) και το  «Ghost Dog: The Way Of The Samurai» του Τζιμ Τζάρμους, 1999, με τον Φόρεστ Ουίτακερ πρωταγωνιστή μαζί μ’ ένα υπέροχο σάουντρακτ. Πίσω απ’ όλ’ αυτά διακρίνει βέβαια κανείς την ιαπωνική επίδραση, τη σκιά του Ακίρα Κουροσάβα και των δικών του Σαμουράι.