Στο (εκλογικό) πνεύμα των ημερών, η ΕΛΣΑΛ διοργανώνει ένα διαφορετικό debate.
«Phillip Marlowe vs Hercule Poirot» -μια μάχη υπέρ βωμών και εστιών, ένα debate και μια κάλπη πολύ διαφορετικά από τα άλλα.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Παρασκευή 19 Μαΐου και ώρα 18:30 στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 144), στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας.
Δέκα χρόνια δεν στόμωσε το μαχαίρι. Έκοψε μοσχάρια, γουρούνια, αμέτρητα, οι ξώφαλτσες σφύριξαν σε δέκα ανθρώπινους λαιμούς. Ψίθυροι επιμένουν ότι και η αριθμητική μπήκε στα φορτηγά ψυγεία με σφαχτά, «μαύρη», «ασπρούλα» και «στρόγγυλα». Μπαινόβγαιναν στη χώρα τόνοι, κουμάντο ο Γιωργάκης Ποντίκης, ο «τουρτουγκίτας», που είχε απάτητο γκαζόν στον κήπο της μεζονέτας. Αν σε καλούσε για μπάρμπεκιου, δεν έβγαινες ζωντανός. Τα μάθαμε μετά, διότι οι μπάζες θέλουνε απόφαση, σταθερό χέρι. Μέχρι που ο λεπτεπίλεπτος τελώνης Γιάννης Κριθάρης φταρνίστηκε στα σύνορα, και από το τσιγκέλι με το δυσθεώρητο σφάγιο ταύρου πρόβαλε ο Ράντομιρ, καθαρισμένος, λες κι είχε μόλις βγει από την σάουνα.
Όταν τον είδα στο γραφείο της ανάκρισης του είχαν φορέσει χειροπέδες. Είχε ξεραμένα αίματα στο πρόσωπο και το ένα του χέρι τυλιγμένο με επιδέσμους.
«Γιατί το έκανες;» τον ρώτησα.
Με κοίταξε με μίσος.
«Ρωτάς; Δεν το ξέρεις; Με απατούσε, μπάτσε» απάντησε. «Και θα καθαρίσω και τον αγαπητικό της».
Έσκυψα κοντά του. «Δε νομίζω» του είπα. «Όλα τέλειωσαν».
Πρόλαβα να δω μόνο μια λάμψη. Μια αστραπιαία κίνηση. Ήταν ένα μαχαίρι που έκρυβε μέσα στον επίδεσμο. Το κάρφωσε στην κοιλιά μου. Όλα σκοτείνιασαν, ένιωσα να χάνομαι.
«Σ’το είχα πει, μπάτσε. Ήταν δικιά μου και μόνο δικιά μου», άκουσα τη φωνή του κι όλα χάθηκαν.
Με το καλοκαίρι να έχει «εφορμήσει» πλέον για τα καλά, η ΕΛΣΑΛ προτείνει μερικά εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα πρόσφατης «εσοδείας», γραμμένα από συγγραφείς-μέλη της, που ανταποκρίνονται σε κάθε λογοτεχνική προσδοκία και αναγνωστικό γούστο.
- “Και δηλαδή θα οδηγήσεις εσύ;” Ο Ζότολα κοίταξε τον Μαντά χαμογελώντας υποτιμητικά.
Ο Μαντάς είχε μόλις αποδράσει από το Μαλανδρίνο και η όψη του ήταν τσακισμένη. Στα πενήντα του πλέον, δε θύμιζε σε τίποτα τον άντρα που είχε σοφάρει σε περισσότερες από τριάντα ληστείες τραπεζών το ’80 και το ’90.
- “Τι όνομα είναι το Λουάν Ζότολα; Αλβανός είσαι;” ρώτησε ο Μαντάς. “Αγόρι όταν εγώ οδηγούσα Porsche, εσύ είχες δει μόνο άμαξα με γελάδια.”
- “Λοιπόν, λοιπόν κόφτε το εσείς οι δύο”. Ο Ρίτσι, ο εγκέφαλος της σπείρας, τους έβαλε φρένο. “Ο Μαντάς θα οδηγήσει τη Μερσεντές και ο Λουάν κάθεται πίσω με το πιστόλι. Τελεία και παύλα.” Οι δύο άντρες συνέχισαν να κοιτάζονται σιωπηλοί, με τον Ρίτσι να στέκεται αναμεσά τους σα διαιτητής.
Παράλληλα με τις σπουδές μου ξεκίνησα να αρθρογραφώ σε μουσικά έντυπα, φοιτητικά περιοδικά και αργότερα σε περιοδικά μοτοσυκλέτας. Το ενδιαφέρον μου για την αστυνομική λογοτεχνία, γεννήθηκε ουσιαστικά στο στρατό, στη Ρόδο. Έχοντας διαβάσει τόνους ελληνικών και ξένων περιοδικών [...]