Ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, πάνω στο περσικό χαλί, με το σκαλιστήρι του τζακιού καρφωμένο στο κεφάλι του. «Μαλακίες», σκέφτηκε. «Καθόλου δεν περνά η ζωή σαν ταινία από μπροστά σου, ενώ σε πλησιάζει ο θάνατος. Μόνο το πρόσωπό της, μόνο αυτήν βλέπω.  Όμορφη και γελαστή, όταν την πλησίασα στο μπαρ και προσφέρθηκα να της κεράσω το επόμενο Lagavulin. Όμορφη και παραδομένη, σαν μπήκα μέσα της, αφού φτάσαμε σπίτι. Όμορφη και απούσα, καθώς την αναζήτησα μέσα στη νύχτα. Όμορφη και ξαφνιασμένη, μόλις τη βρήκα μπροστά στο ανοιχτό χρηματοκιβώτιο. Όμορφη και άγρια, όταν με χτύπησε».

Έξω ακούστηκε η σειρήνα του περιπολικού. Μια μικρούλα αράχνη ακροβάτησε στο σκαλιστήρι, ελαφροπερπάτησε στο πρόσωπό του και χώθηκε στο αριστερό του ρουθούνι.

Εφτά το απόγευμα. Το θυροτηλέφωνο χτύπησε. Το γνωστό μέντιουμ Κλεονίκη Π. ήξερε ποιος ήταν. Όπως άλλωστε ήξερε, πως το κουδούνι θα χτυπούσε στις εφτά. Ωστόσο ρώτησε: “Ποιος είναι;”. Ο επισκέπτης είπε το όνομά του κι εκείνη άνοιξε.

Κάθισαν. Πρόσφερε καφέ. (Οι άντρες της σήμανσης που βρήκαν αργότερα το πτώμα, είδαν στο τραπέζι δυο μισοάδεια φλυτζάνια και ένα τασάκι με αποτσίγαρα).

Τι συζήτησαν; Σε τι ύφος; Πότε ακριβώς και πώς διέκοψαν; Πολλοί ρωτούν: Αφού ήταν μέντιουμ, πώς δεν πρόβλεψε το θάνατό της; Η απάντηση είναι: Τον πρόβλεψε. Γι αυτό και δεν έκανε τίποτα για να τον αποφύγει.

Όταν κατάλαβε ότι ο επισκέπτης ήταν έτοιμος, έγειρε στον καναπέ, έβαλε το πρόσωπό της κάτω από το μαξιλάρι και του είπε: “Τώρα!”.