Στο (εκλογικό) πνεύμα των ημερών, η ΕΛΣΑΛ διοργανώνει ένα διαφορετικό debate.
«Phillip Marlowe vs Hercule Poirot» -μια μάχη υπέρ βωμών και εστιών, ένα debate και μια κάλπη πολύ διαφορετικά από τα άλλα.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Παρασκευή 19 Μαΐου και ώρα 18:30 στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 144), στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας.
Όταν σε ρωτάνε «πόσα βγάζεις από τα βιβλία σου» καταλαβαίνεις ότι ο ερωτών καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με συγγραφή.
Όταν επιμένουν και «τι κερδίζεις από αυτό» καταλαβαίνεις ότι ο ερωτών μάλλον μικρή σχέση έχει και με βιβλία.
Όταν τέλειωσε το έργο, βγήκαν από τη σκοτεινή αίθουσα έξω στο δρόμο.
-Έχασα, Σέρλοκ, τους τίτλους και τα γράμματα, με πήρε ο ύπνος, ήμουν κουρασμένος. Τι σήμαινε το «Μ»;
- Κι εμένα, Ουώτσον, μου διέφυγε. Παρακολουθούσα την ξεδιάντροπη ταξιθέτρια που επεχείρησε να ξελογιάσει τον παντρεμένο θεατή τρεις σειρές μπροστά μας. Δεν άκουγες γελάκια;
-Δεν την πρόσεξα.
-Είχε φιλήδονο στόμα και ερωτική διάθεση ικανή για όλα
-Με εκπλήσσεις, ντρέπομαι ολόψυχα!
-Ουώτσον, όταν το επιτάσσει το καθήκον είμαι υποχρεωμένος να εισχωρώ σε κάθε δυσάρεστη λεπτομέρεια. Αν και το σάλιο της, είχε παραδόξως, τη γεύση του καφέ και της φράουλας.
-Για όνομα του θεού, Σέρλοκ, αυτό πού το ξέρεις;
Δέκα χρόνια δεν στόμωσε το μαχαίρι. Έκοψε μοσχάρια, γουρούνια, αμέτρητα, οι ξώφαλτσες σφύριξαν σε δέκα ανθρώπινους λαιμούς. Ψίθυροι επιμένουν ότι και η αριθμητική μπήκε στα φορτηγά ψυγεία με σφαχτά, «μαύρη», «ασπρούλα» και «στρόγγυλα». Μπαινόβγαιναν στη χώρα τόνοι, κουμάντο ο Γιωργάκης Ποντίκης, ο «τουρτουγκίτας», που είχε απάτητο γκαζόν στον κήπο της μεζονέτας. Αν σε καλούσε για μπάρμπεκιου, δεν έβγαινες ζωντανός. Τα μάθαμε μετά, διότι οι μπάζες θέλουνε απόφαση, σταθερό χέρι. Μέχρι που ο λεπτεπίλεπτος τελώνης Γιάννης Κριθάρης φταρνίστηκε στα σύνορα, και από το τσιγκέλι με το δυσθεώρητο σφάγιο ταύρου πρόβαλε ο Ράντομιρ, καθαρισμένος, λες κι είχε μόλις βγει από την σάουνα.
Όταν τον είδα στο γραφείο της ανάκρισης του είχαν φορέσει χειροπέδες. Είχε ξεραμένα αίματα στο πρόσωπο και το ένα του χέρι τυλιγμένο με επιδέσμους.
«Γιατί το έκανες;» τον ρώτησα.
Με κοίταξε με μίσος.
«Ρωτάς; Δεν το ξέρεις; Με απατούσε, μπάτσε» απάντησε. «Και θα καθαρίσω και τον αγαπητικό της».
Έσκυψα κοντά του. «Δε νομίζω» του είπα. «Όλα τέλειωσαν».
Πρόλαβα να δω μόνο μια λάμψη. Μια αστραπιαία κίνηση. Ήταν ένα μαχαίρι που έκρυβε μέσα στον επίδεσμο. Το κάρφωσε στην κοιλιά μου. Όλα σκοτείνιασαν, ένιωσα να χάνομαι.
«Σ’το είχα πει, μπάτσε. Ήταν δικιά μου και μόνο δικιά μου», άκουσα τη φωνή του κι όλα χάθηκαν.
Είχα διαπράξει τον τέλειο φόνο. Το μόνο που έκανα ήταν να εξασφαλίσω για το θύμα μου τον μεγάλο πελάτη. Έναν πελάτη, ο οποίος θα τον έκανε να τρέχει να προλάβει προθεσμίες. Είχα καταλάβει ότι θα ήταν εύκολο θύμα, αμέσως μόλις τον είδα. Ένας κοκκινοπρόσωπος φιλόδοξος άντρας που άφηνε τα δόντια του να πέφτουν και την πίεση να ανεβαίνει.
Παρά τις ενοχλήσεις, το ραντεβού με τον γιατρό αγνοήθηκε. Προτιμήθηκε έναmeeting. Σύντομα η καρδιά του τον πρόδωσε. Την είχε προδώσει όμως πρώτα αυτός. Κανείς δεν θα μπορούσε να με καταδικάσει για δολοφονία. Το θύμα είχε κάνει μόνο του τις επιλογές του.
Είχα διαπράξει τον τέλειο φόνο. Το μόνο που έκανα ήταν να εξασφαλίσω για το θύμα μου τον μεγάλο πελάτη. Έναν πελάτη, ο οποίος θα τον έκανε να τρέχει να προλάβει προθεσμίες. Είχα καταλάβει ότι θα ήταν εύκολο θύμα, αμέσως μόλις τον είδα. Ένας κοκκινοπρόσωπος φιλόδοξος άντρας που άφηνε τα δόντια του να πέφτουν και την πίεση να ανεβαίνει.
Παρά τις ενοχλήσεις, το ραντεβού με τον γιατρό αγνοήθηκε. Προτιμήθηκε έναmeeting. Σύντομα η καρδιά του τον πρόδωσε. Την είχε προδώσει όμως πρώτα αυτός. Κανείς δεν θα μπορούσε να με καταδικάσει για δολοφονία. Το θύμα είχε κάνει μόνο του τις επιλογές του.
Μια αληθινή ιστορία εγκλήματος και ένας άνισος αγώνας επιβίωσης πίσω από κλειστές πόρτες, βρίσκονται στο επίκεντρο του νέου μυθιστορήματος της Έρικας Αθανασίου «Θαμμένα λόγια», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις Bell.
Μια γυναίκα αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία της από τα παιδικά της χρόνια, παρατημένη από τη μητέρα της και κακοποιημένη από τον πατέρα της, μέχρι τη ζωή σε ίδρυμα και στη συνέχεια παντρεμένη με έναν άντρα που την κράτησε φυλακισμένη μέσα στο σπίτι, κακοποιώντας περισσότερο την ψυχή παρά το σώμα της. Έγκλημα άραγε είναι μόνο όταν υπάρχει πτώμα;
Η γνωριμία της με μία συγγραφέα θα την κινητοποιήσει να δει εάν υπάρχει για αυτήν ακόμα κάποια ευκαιρία σωτηρίας.
Η σπαρακτική αφήγηση ενός ανθρώπου που προσπαθεί να σωθεί πριν να είναι πολύ αργά, με εικόνες που τρομάζουν σε μια ιστορία γεμάτη ανατροπές.
Με το καλοκαίρι να έχει «εφορμήσει» πλέον για τα καλά, η ΕΛΣΑΛ προτείνει μερικά εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα πρόσφατης «εσοδείας», γραμμένα από συγγραφείς-μέλη της, που ανταποκρίνονται σε κάθε λογοτεχνική προσδοκία και αναγνωστικό γούστο.
Τον έψαχνα τριάντα χρόνια. Ήμουνα είκοσι κι αυτός τριανταπέντε. Με άφησε έγκυο και εξαφανίστηκε. Ολομόναχη μεγάλωσα το κορίτσι. Τον έψαχνα. Συνέχεια. Η κόρη μου έγινε πουτάνα στα δεκαοχτώ της. Από τότε έχω να της μιλήσω. Ένας συγγενής με έβαλε στον Δήμο Χ. Πέρσι έγινα ληξίαρχος. Πριν ένα μήνα είδα το όνομά του σε μια αίτηση γάμου. Παντρευόταν μια κοπέλα εικοσιεννιά. Ο σκατόγερος!
Μπήκε στην αίθουσα που κάνουμε τους γάμους μαζί με τη νύφη. Αναγνώρισα την κόρη μου. Δεν άντεξα. Δεν ήθελα να τον σκοτώσω αλλά δεν φανταζόμουν πως το στυλό που του έμπηξα στο μάτι θα του έκανε τέτοια ζημιά…
Μόλις πέρασα την Αγία Μαρίνα έκοψα ταχύτητα. Οδηγούσα προσεκτικά, πασχίζοντας να διακρίνω τη θαλαμηγό μέσα στο σκοτάδι. Την εντόπισα στ’ ανοιχτά ενός κολπίσκου. Κατέβηκα στην παραλία κι έβγαλα τα κιάλια. Οι συνένοχοί μου ήταν όλοι εκεί. Ο «Τολστόι», ο δικηγόρος - το «Χλωμό Τσεκούρι» - κι η «Θεία Όλγα», αυθεντία στο ξέπλυμα. Έβγαλα το πιστόλι. Δεν έπρεπε ν’ αστοχήσω. Ετοιμάστηκα ψύχραιμα και πυροβόλησα. Διάνα!
Την επομένη, η υπαστυνόμος Πετροπούλου, ειδοποιημένη από τους παραθεριστές - ήταν ακόμα αρχές Σεπτέμβρη - έφτασε αμέσως. Σήκωσε το σεντόνι, εξέτασε το πτώμα, έδειξε στον βοηθό της τη θέση του χεριού, τα αίματα, τα κολλημένα μαλλιά. «Αυτοκτονία!» αποφάνθηκε. Η θαλαμηγός ήταν άφαντη.
Δε ξέρω αν έτσι θα γίνουν τα πράγματα. Πάντως εγώ έτσι τα σχεδίασα.
Εφτά το απόγευμα. Το θυροτηλέφωνο χτύπησε. Το γνωστό μέντιουμ Κλεονίκη Π. ήξερε ποιος ήταν. Όπως άλλωστε ήξερε, πως το κουδούνι θα χτυπούσε στις εφτά. Ωστόσο ρώτησε: “Ποιος είναι;”. Ο επισκέπτης είπε το όνομά του κι εκείνη άνοιξε.
Κάθισαν. Πρόσφερε καφέ. (Οι άντρες της σήμανσης που βρήκαν αργότερα το πτώμα, είδαν στο τραπέζι δυο μισοάδεια φλυτζάνια και ένα τασάκι με αποτσίγαρα).
Τι συζήτησαν; Σε τι ύφος; Πότε ακριβώς και πώς διέκοψαν; Πολλοί ρωτούν: Αφού ήταν μέντιουμ, πώς δεν πρόβλεψε το θάνατό της; Η απάντηση είναι: Τον πρόβλεψε. Γι αυτό και δεν έκανε τίποτα για να τον αποφύγει.
Όταν κατάλαβε ότι ο επισκέπτης ήταν έτοιμος, έγειρε στον καναπέ, έβαλε το πρόσωπό της κάτω από το μαξιλάρι και του είπε: “Τώρα!”.