Στο (εκλογικό) πνεύμα των ημερών, η ΕΛΣΑΛ διοργανώνει ένα διαφορετικό debate.
«Phillip Marlowe vs Hercule Poirot» -μια μάχη υπέρ βωμών και εστιών, ένα debate και μια κάλπη πολύ διαφορετικά από τα άλλα.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Παρασκευή 19 Μαΐου και ώρα 18:30 στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 144), στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας.
Είχε όλους τους ήρωες του μυθιστορήματός του τακτοποιημένους πάνω στην οθόνη. Ο ντετέκτιβ είχε λύσει την υπόθεση. Το Ανθρωποκτονιών είχε συλλάβει τον δολοφόνο. Η μοιραία ξανθιά είχε μοιράσει υποσχέσεις και εγκεφαλικά αδιακρίτως, σε κάθε αρσενικό της ιστορίας.
«Έγραψες τη λέξη “Τέλος”;» τον ρώτησε ψύχραιμα ο τύπος που είχε απέναντί του.
«Ναι» ψέλλισε κοιτάζοντας την κάνη του περιστρόφου που τον σημάδευε στο δόξα πατρί.
Τον πυροβόλησε χωρίς δισταγμό. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος.
Έβαλε το στικάκι στην υποδοχή. Πάτησε «αποστολή προς». Έπειτα διαγραφή αρχείου στον σκληρό, μια εξαγωγή και το όνειρο να γίνει διάσημος συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών είχε πάρει τον δρόμο του.
Ήταν καλός άνθρωπος. Είχαν να το λένε στη γειτονιά. Και σπουδαίος στη δουλειά του. Κάθε που βράδιαζε, κατέβαζε τα ρολά του φούρνου, απογοητευμένος για άλλη μια φορά. Του είχε καρφωθεί η ιδέα πως η τύχη τού χρωστούσε και μόνο ένας τρόπος υπήρχε να ξεπληρώσει το χρέος της. Τα πέντε νούμερα και τον πρώτο αριθμό του Τζόκερ. Και όλα αυτά με τη συμπλήρωση μίας και μοναδικής στήλης. Είχε πιστέψει πως από ένα λάθος της μοίρας είχε καταλήξει να φτιάχνει ψωμί, κουλούρια, κέικ και βουτήματα, ακολουθώντας κάπως θολωμένος τα βήματα του Ηπειρώτη πατέρα του. Είχε χαραγμένο στην ψυχή του εκείνο το βασανιστικό ερώτημα: Είναι άραγε αυτός ο προορισμός μου; Για να ακολουθήσει ένα ακόμη: Μέχρι εδώ είμαι ικανός να φτάσω; Η μια σκέψη έφερνε την άλλη, σαν την χάντρα στο κομπολόι, μέχρι να φτάσει στην τελευταία χάντρα, μέχρι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η τύχη ήταν εκείνη που θα είχε τον τελευταίο λόγο. Εκείνη θα ήταν ο τελικός διακανονιστής, εκείνη θα του έδινε το κλειδί για διαφορετική ζωή.
Ξυπνούσε αχάραγα, έτοιμος να παλέψει με τα ζυμάρια και τον αιώνιο εχθρό των φουρναραίων. Τα ποντίκια: εκείνα τα έξυπνα, άτιμα, μοχθηρά πλάσματα της φύσης είχαν βρει τον τρόπο τους να παρεισφρέουν σαν εκπαιδευμένοι κομάντος στην αποθήκη με τα αλεύρια και να κάνουν πάρτι, που θύμιζαν λουκούλλεια γεύματα.