Ο Παπαδόπουλος
Η ανθολόγηση των Ελλήνων εγκληματιών στο αστυνομικό μυθιστόρημα δεν εξαντλείται με τον Δημήτριο Μακρόπουλο του Έρικ Άμπλερ (στη Μάσκα του Δημήτριου), που αποτελεί ωστόσο ένα «ευρωπαϊκό» πρότυπο. Διότι η κορυφή των Ελλήνων εγκληματιών στην αστυνομική φιλολογία ήταν και παραμένει ο Παπαδόπουλος!
Ο Ντάσιελ Χάμμετ, ντετέκτιβ για ένα μικρό διάστημα ο ίδιος και μετά συγγραφέας στο Σαν Φρανσίσκο της δεκαετίας του 1920, είχε φαίνεται γνωρίσει καλά τον κόσμο των Ελλήνων μεταναστών και έγραφε στις Αναμνήσεις ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ: «Απ’ όλες τις εθνότητες που τραβιούνται στα δικαστήρια, αυτοί που είναι πιο δύσκολο να καταφέρεις να τους καταδικάσεις είναι οι Έλληνες. Αρνούνται πεισματικά τα πάντα, άσχετα με το ακλόνητο των αποδεικτικών στοιχείων που παρουσιάζεις, και τίποτα δεν εντυπωσιάζει τους ενόρκους από μια απόλυτη δήλωση ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ανεξάρτητα από την αυθαιρεσία της ή το ολοφάνερα παράλογο περιεχόμενό της, μπροστά σε πλήρως αντίθετα στοιχεία».
Ο Χάμμετ με το έργο του μυθοποίησε στο έπακρο την κοινωνική, «προλεταριακή» θέση του ντετέκτιβ και την ιδιαίτερη επαγγελματική φιλοσοφία της και μαζί με αυτήν τους χαρακτήρες του υπόκοσμου και τη δράση τους. Το πιο χαρακτηριστικό έργο του από αυτή την άποψη είναι Το μεγάλο χτύπημα (The Big Knockover)
Η αφρόκρεμα του υποκόσμου ενώνει τις δυνάμεις της και ληστεύει την κεντρική τράπεζα με μαζική ολομέτωπη επίθεση. Ποιος μπόρεσε να συγκεντρώσει όλους αυτούς τους εγκληματίες; Ποιος σχεδίασε την πρωτοφανή επίδειξη δύναμης των κακοποιών; Ο ντετέκτιβ εκμηδενίζει το ένα μετά το άλλο τα μέλη της στρατιάς των παρανόμων και φθάνει στο διαβόητο Μπλουπόιντ Βανς που είναι ετοιμοθάνατος.
«Έπιασα τον Ρεντ, τη Μεγάλη Φλώρα, τον Πόγκι, πήρα και τα χρήματα», είπα
«Όχι όμως…τον Πα-Πα-δο-που-λο…»
«Ποιόν;» ρώτησα ανυπόμονα κι ένιωσα μια κρύα ανατριχίλα να ανεβαίνει στην σπονδυλική μου στήλη.
«Τον Παπαδόπουλο…» επανέλαβε επιστρατεύοντας τις τελευταίες του δυνάμεις.
«Μπλούποϊντ!» φώναξα στη μούρη του. «Ο Παπαδόπουλος ο γεράκος ήταν ο εγκέφαλος;»
«Ναι», αποκρίθηκε ο Βανς και πέθανε».
Ο κορυφαίος γκάνγκστερ, αυτός που επιβλήθηκε με το κύρος του σε ογκόλιθους του επιπέδου του Μπλούποϊντ Βανς, της θηριώδους Μεγάλης Φλώρας, του Τουτς Σάλντα, του Σίνις Χολμς, του Σπάιντερ Γκιρούτσι, του Ολντ Μπιλ Μπεστ, του Ρέντ Κιούταχι, που λήστεψε το τραίνο της Γιούνιον Πασίφικ το 1924, του Μπουλ Μακ Γκόνικλ, που έκανε δεκαπέντε χρόνια στη περιβόητη φυλακή Τζόλιετ, του Τόμπυ Λαγκς, που λέγεται ότι είχε βουτήξει κάποτε το πορτοφόλι του Προέδρου των ΗΠΑ και τέλος του αιμοσταγούς Πάντι του Μεξικάνου, ήταν ο πανούργος γεράκος Παπαδόπουλος! Ο Παπαδόπουλος που «κοιτούσε έντρομος με τα καστανά μάτια του και ανέβαινε με τα τέσσερα τη σκάλα».
Ποια ήταν η δύναμή του; Το τέχνασμα και η παραλλαγή. Αφού συγκέντρωσε την αφρόκρεμα του εγκλήματος και πραγματοποίησε τη ληστεία, έβαλε τους κακοποιούς να φαγωθούν μεταξύ τους για να διαφύγει με τα λάφυρα.
O Κινέζος και ο Έλληνας ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι του Κοντινένταλ Οπ.