Ο Πήτερ Κόλλινσον και ο Τζων Κόλλινς

Στην ανθολογία Πέντσλερ της Μαύρης Μάσκας, περιλαμβάνεται και μια από τις τέσσερις ιστορίες που δημοσίευσε ο Χάμμετ στο περιοδικό με το ψευδώνυμο Peter Collinson μεταξύ 1922 και 1923. Στην αργκό του υποκόσμου της εποχής «Peter Collins» σήμαινε ο κανένας. Ο Χάμμετ συστήνεται στο κοινό του ως «ο γυιός του κανένα».

Στην Κατάρα των Ντέην θα εμφανιστεί και ο Έρικ Κόλλινσον, ένας άχρωμος αρραβωνιαστικός της μοιραίας, νεαρής ναρκομανούς Γκαμπριέλλα Λέγκετ ∙ ο Χάμμετ συνεχίζει να «παίζει» με το αρχικό του ψευδώνυμο.

Στην ίδια ανθολογία δημοσιεύεται και μία από τις δεκατρείς ιστορίες του Νόρμπερτ  Ντέηβις στη Μάσκα (του αγαπημένου συγγραφέα του Λούντβιχ Βίττκενστάιν). Μάιος του 1942, Don’t You Cry For Me με ήρωα τον John Collins (στον απόηχο του «Peter Collins»).

Γεροδεμένος πιανίστας με ευρωπαϊκό παρελθόν και κυνηγητά από την Γκεστάπο, που τον γνωρίζουμε να παίζει Beale Street Blues στο σπίτι του «απαλά και θλιμμένα, διότι έτσι το αισθανόταν. Οι νότες έσταζαν στη σκοτεινιά του δωματίου σαν πηχτό σιρόπι και συνόδευαν κατάλληλα τις σκέψεις του.

» Ήταν κοντός, τετράγωνος και τρομερά φαρδύς. Έμοιαζε λιγάκι με βάτραχο –ένα φιλικό βάτραχο. Τα μαλλιά ήταν ξανθά και λίγο σγουρά σαν του μωρού πάνω από το μέτωπο και είχε μια ουλή στο δεξί του μάγουλο».

Η μεσόκοπη μητέρα μιας ηθοποιού θα χτυπήσει την πόρτα του και θα ζητήσει τη συνδρομή του για να βρει την εξαφανισμένη κόρη της, φέρελπι ηθοποιό του Χόλλυγουντ. Απευθύνθηκε σε αυτόν διότι της είπαν πως είχε συμβάλει με επιτυχία στον εντοπισμό αγνοουμένων στην Πράγα και την Βαρσοβία.

Ο Τζων Κόλλινς θα δεχθεί και θα αποκαλύψει στο τέλος πως η αγνοούμενη νεαρή ηθοποιός υποδυόταν τη μητέρα της για να αποδείξει πως διέθετε ισχυρό ταλέντο υποκριτικής, μπλέκοντας όμως μοιραία με τον κόσμο των στούντιο…

Είναι φανερό πως ο Ντέηβις κοιτούσε λίγο λοξά τις αστυνομικές ιστορίες και παράλληλα διέθετε κάτι από την εκκεντρικότητα των περιγραφών του Ρέημοντ Τσάντλερ. Παρ’ όλ’ αυτά, ξεσκαλίζοντας τις ιστορίες του Νόρμπερτ Ντέηβις και των ηρώων του, το μυστήριο «Βίττκενσταϊν» παραμένει.