…Δεν ξέρω πώς έφτασα ξανά εδώ.
Ήταν μια βδομάδα που είχα βγει από τη φυλακή. Είχα αποφασίσει ν΄ αλλάξω ζωή. Είχα αποφασίσει να ζήσω. 15 χρόνια μέσα δεν ήταν λίγα. Είχα πληρώσει, μόνος εγώ, για τη ληστεία. Χαλάλι. Τώρα με περίμεναν τα χρήματα, καλά κρυμμένα. Και ήταν όλα δικά μου.
Πήγα και τα πήρα. 15 χρόνια τυλιγμένα με νάιλον, σ΄ένα τσίγκινο κουτί, κάτω από μια πλάκα της αυλής στο σπίτι της μάνας μου. Η μάνα είχε φύγει τον έβδομο χρόνο που ήμουν μέσα.
Μερικά μυστικά προτιμούν να παραμένουν ανείπωτα. Κουρνιάζουν στις σκιές των ματιών, βουτούν στα σκοτάδια της καρδιάς, σκαλίζουν απόμερες γωνιές του πίσω μέρους του μυαλού για να βρουν ασφαλές καταφύγιο.
Ορισμένα, τα πιο αδίστακτα, βυθίζουν τα κοκαλιάρικα δάχτυλα τους στην ψυχή, περιμένοντας εκεί γαντζωμένα έως ότου εκείνη να ξεκινήσει την μάταια αναζήτηση του «Δημιουργού» της, εγκαταλείποντας για πάντα την μοναδική στέγη που της προσφέρθηκε ποτέ, αλλά και τον μοναδικό φύλακα του μυστικού που δραπετεύει μαζί της.
«Σε παρακαλώ, ηρέμησε!» είπε ο σαρανταπεντάχρονος αρχιφύλακας της αστυνομίας Βασίλης Τσιρακίδης στην αλλόφρονα θεία του, Αργυρούλα Κοκώνη – θεία του μεν, αλλά δέκα χρόνια νεότερή του -, η οποία εκείνο το μοιραίο απόγευμα, στα μέσα Ιουλίου του 2009, είχε έρθει τρέχοντας να τον βρει στο καφενείο του «Σμυρνιού» και είχε διακόψει βίαια τον χαλαρωτικό ρεμβασμό του μπροστά στ’ αφρισμένα κύματα του Αιγαίου, φωνάζοντας εις επήκοον ολόκληρης σχεδόν της Σκαλίτσας, του μοναδικού οικισμού του νησιού, ότι ο άντρας της, ο Γιάννης Αυλακιώτης, «κάτι κακό είχε πάθει και δεν είχε γυρίσει σπίτι».
Έπειτα από το μεσημεριανό διάλειμμα, ο εισαγγελέας, οι δικαστές, η γραμματέας κι οι ένορκοι καθίσανε πάλι στις θέσεις τους κι η δίκη ξανάρχισε. Το ακροατήριο στο κακουργιοδικείο ήταν πυκνό εξαιτίας της σοβαρότητας της υπόθεσης. Εκτός από τους συγγενείς των κατηγορουμένων και των θυμάτων τους που κάθονταν στα μπροστινά καθίσματα, υπήρχαν και πολλοί περίεργοι στα πίσω, καθώς και αρκετοί όρθιοι μέσα κι έξω από την είσοδο.
O γιατρός Ιατρόπουλος, ο συμβολαιογράφος, η νοσοκόμα κι ο εργάτης που αποτελούσαν την εγκληματική σπείρα, τη γνωστή ως “Εταιρία θανάτου”,
Αφού περιηγήθηκαν τους περισσότερους χώρους της Έκθεσης, οι δύο δημοσιογράφοι ξέφυγαν από το πλήθος των επισκεπτών και στάθηκαν μπροστά στο γαλλικό περίπτερο, παρατηρώντας τα εκθέματα: οικιακές συσκευές, ρούχα, αρώματα, κούκλες, ξύλινα ομοιώματα του Πύργου του Άιφελ, κουκλάκια με τη μορφή του Ναπολέοντα. Όλα εκεί ήταν τοποθετημένα με γούστο, φινέτσα και μεράκι. Δίπλα τους συνωστίζονταν ένα σωρό άνδρες κάθε ηλικίας.