Ian Fleming: Thrilling Cities (Συναρπαστικές πόλεις)
Τώρα που έκλεισε ο πρώτος μεγάλος κύκλος του Τζέημς Μποντ, είναι ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω και να κοιτάξουμε τον δημιουργό του και το στυλ που καθιέρωσε, ένα δικό του στυλ θέασης των πραγμάτων. Το πιο γλαφυρό παράδειγμα είναι το βιβλίο Συναρπαστικές πόλεις (Thrilling Cities, Vintage Books, Random House, 1963) που συγκεντρώνει την αρθρογραφία του στους Sunday Times. Κείμενα σ’ ένα μείγμα δημοσιογραφίας, έρευνας, κατασκοπίας, τουρισμού και αθέμιτων συναναστροφών, που δικαιολογούνται, διότι πώς διαφορετικά θα δει κανείς την αθέατη πλευρά της πραγματικότητας στην κορυφή ή στον απόπατο της κοινωνικής και πολιτικής πυραμίδας!
Οι Sunday Times αναθέτουν το 1959 στον Ίαν Φλέμινγκ να γράψει για σειρά άρθρων για δεκατρείς συναρπαστικές πόλεις, ταξιδεύοντας ασταμάτητα. Με όλα τα έξοδα πληρωμένα: διηπειρωτικές πτήσεις, ακριβά ξενοδοχεία, μπαρ και εστιατόρια, και τοπικές διασυνδέσεις με ανθρώπους που γνωρίζουν «πολλά». Ο πρώτος κύκλος περιελάβανε το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο, το Τόκυο, τη Χονολουλού, το Λος Άντζελες / Λας Βέγκας, το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη. Ο δεύτερος κύκλος, το 1960, το Αμβούργο, το Βερολίνο, τη Βιέννη, τη Γενεύη, τη Νάπολη και το Μόντε Κάρλο.
Στο τέλος κάθε άρθρου ο Ίαν Φλέμινγκ πρόσθετε κι έναν τουριστικό οδηγό δικής του έμπνευσης, με τις απαραίτητες πάντα πληροφορίες για τη νυχτερινή ζωή, τα νάιτ κλαμπ και τις πεταλούδες της νύχτας.
Στον επίλογο σημειώνει: «Όλη μου τη ζωή μ’ ενδιέφερε η περιπέτεια και στο εξωτερικό απόλαυσα τη συγκίνηση να ξεστρατίζω από τους μεγάλους, φωτεινούς δρόμου και να τριγυρνάω στα σοκάκια αναζητώντας τον κρυφό, αυθεντικό παλμό της πόλης. Ήταν αυτή ίσως η συνήθεια που με έκανε συγγραφέα βιβλίων θρίλερ και ύστερα από αυτά τα δύο συγκεκριμένα ταξίδια, σίγουρα απέκτησα μια ανάλογη ματιά για να κοιτάζω τις πόλεις και τους ανθρώπους».
Το κομμάτι του για το Μακάο ξεκινάει ως εξής: «Ο χρυσός, χέρι-χέρι με το όπιο, παίζει ένα ιδιαίτερο μυστικό ρόλο στην Άπω Ανατολή, και το Χονγκ Κονγκ και το Μακάο, η μικρή πορτογαλική επικράτεια μόνο σαράντα μίλια μακριά, είναι ο κόμβος της όλης παράνομης διακίνησης. Στην Αγγλία, εκτός από τους χρηματομεσίτες ράβδων χρυσού, κανείς δεν μιλάει για τον χρυσό ως μέσον συναλλαγής ή ως σημαντικό στοιχείο ανάμεσα στα πολύτιμα προσωπικά του αντικείμενα. Αλλά από την Ινδία και ανατολικότερα αποτελεί μόνιμο θέμα συζήτησης, και οι καθημερινές εφημερίδες πάντα δημοσιεύουν τις τιμές σχετικά με τις ράβδους χρυσού, τις αγγλικές χρυσές λίρες, τα γαλλικά ναπολεόνια, και σπάνια δεν θα υπάρξει στον τύπο κάποια υπόθεση που να αφορά τον χρυσό. Συνελήφθη ο τάδε για λαθρεμπόριο χρυσού. Δολοφονήθηκε ο δείνα γιατί κατείχε σημαντικές ποσότητες χρυσού. Κάποιος άλλος πλαστογραφούσε νομίσματα και ράβδους. Ο λόγος της παθιασμένης πίστης στο μέταλλο, έχει να κάνει με την πλήρη ανεμπιστοσύνη όλων των Ασιατών στο χάρτινο χρήμα και την πεποίθησή τους πως αν κάποιος δεν έχει μια ράβδο ή ένα φύλλο χρυσού κρυμμένο στο σπίτι του, είναι αμετάκλητα φτωχός.
Ο βασιλιά του χρυσού στην Ανατολή είναι ο αινιγματικός Δόκτωρ Λόμπο στη Βίλα Βέρντε στο Μακάο. Μια ακατανίκητη έλξη με οδήγησε σε αυτόν, με τον εσωτερικό μου μετρητή Γκάιγκερ, του συγγραφέα ιστοριών θρίλερ, να χτυπάει τρελά».
Η επίσκεψη στον αινιγματικό Δόκτορα Λόμπο στο Μακάο θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μια εναρκτήρια σκηνή μελλοντικής ταινίας του Τζέημς Μπόντ.
Αναρωτιέμαι μάλιστα αν του είχαν ζητήσει να γράψει για την Αθήνα του 1959 ή του 1961, ποιους θα έβλεπε και ποια σκοτεινή πλευρά της θα επέλεγε να φωτίσει δίπλα στα αρχαία, τον τουρισμό και τις θαλαμηγούς των εφοπλιστών;