"Η ιεραποστολική στάση": Το νέο μυθιστόρημα της Μάιρας Παπαθανασοπούλου
«Η ιεραποστολική στάση» είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος της Μάιρας Παπαθανασοπούλου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η δεκαεννιάχρονη Ζαΐρα βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο για σπουδές οδοντιατρικής, ακολουθώντας τις βουλές των γονιών της και καταπνίγοντας το δικό της όνειρο να γίνει ζωγράφος. Σ’ αυτή την γκρίζα πόλη έρχεται σε επαφή με έναν κόσμο πολύχρωμο, εντελώς διαφορετικό από αυτόν που είχε συνηθίσει. Μέχρι πριν από λίγο διασκέδαζε με καθωσπρέπει νεαρούς στα κλαμπ του Κολωνακίου και ξαφνικά γοητεύεται από τους πανκ που εναντιώνονται στο καταπιεστικό σύστημα και ονειρεύονται την πτώση του Τείχους. Στο Βερολίνο των απαγορεύσεων εκείνη βιώνει μια ανέλπιστη ελευθερία μακριά από το αποστειρωμένο περιβάλλον του σπιτιού της. Υψώνει τη φωνή της σε μια πόλη που φιμώνει τα στόματα των αντιφρονούντων, πιάνει τα πινέλα και τα χρώματα και ζωγραφίζει δελφίνια που κολυμπούν ελεύθερα, διαδηλώνει μαζί με όσους διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Μέχρι που γνωρίζει τον Μάρτιν, έναν γοητευτικό νεαρό που τα έχει καλά με το σύστημα. Η ερωτική τους ιστορία παγιδεύει τη Ζαΐρα σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τη Στάζι, την τρομερή μυστική αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας. Καλείται να επιλέξει ανάμεσα στους περιθωριακούς φίλους της που τα βάζουν με το αυταρχικό καθεστώς και στην προστασία που της παρέχει ένας άνθρωπος-γρανάζι αυτού του καθεστώτος. Και τα χρόνια που ζει μεταξύ Ανατολικού Βερολίνου και Αθήνας η Ζαΐρα γίνεται μάρτυρας όλων εκείνων των συγκλονιστικών στιγμών που άλλαξαν τον κόσμο, αλλά πάνω απ’ όλα την ίδια.
Η ίδια η συγγραφέας σημειώνει σχετικά με μια δόση αυτοσαρκασμού: «Δεν έχω µεγάλη ερωτική πείρα, όµως κάποια πράγµατα τα θεωρώ αυτονόητα. Για εµένα το φιλί ξεκινά από τον εγκέφαλο, όχι από το στόµα, και αποτελεί από µόνο του ολοκληρωµένη εµπειρία. Δεν µπορώ να το σκεφτώ απλώς σαν τον προθάλαµο της απόλαυσης. Δεν είναι ο υπαινιγµός, αλλά η καταδήλωση. Το φιλί είναι έµπνευση. Ο Άγετς και ο Κλιµτ το ζωγράφισαν, ο Ροντέν το σκάλισε στο µάρµαρο, ο Πρινς το τραγούδησε πέρυσι. Έγινε χαρντ ροκ συγκρότηµα το 1973. Οι κοµµουνιστές ηγέτες, για να δηλώσουν την αλληλεγγύη του Ανατολικού Μπλοκ, δίνουν το λεγόµενο «αδελφικό φιλί» στο µάγουλο, και οι πιο θερµόαιµοι στο στόµα, ακολουθώντας µια χριστιανική παράδοση αιώνων, αν και οι ίδιοι είναι άθεοι. Επειδή ποτέ δε θα µε µνηµονεύσουν για τις υπηρεσίες µου στην οδοντιατρική, ίσως αποκτήσω υστεροφηµία µε άλλο τρόπο. Μπορεί στο µακρινό µέλλον να λένε για εµένα: “Έγινε γνωστή επειδή φιλούσε υπέροχα”».
Διαβάστε περισσότερα για το μυθιστόρημα εδώ.