Χαιρετάκης Γιάννης : «Το μάτι της δικαιοσύνης», Τόπος 2008

►Γιάννης Χαιρετάκης: «Το μάτι της δικαιοσύνης», Τόπος 2008

Βιογραφικό Γεννιέμαι το 1977 στην Αθήνα και μεγαλώνω στο Χαϊδάρι, στον κεντρικό δρόμο του με τις πολυσύχναστες καφετέριες και τις δεκάδες ιστορίες να εκτυλίσσονται κάτω απ’ το μπαλκόνι μου.

 Σπουδάζω στα Γιάννενα αρχικά, και στο Ρέθυμνο στη συνέχεια, ιστορία και αρχαιολογία, ενώ περνάω κάποια χρόνια σε Τήνο, Σαλαμίνα και Χανιά για δουλειές ή άλλες υποχρεώσεις.

Απ’ το 2001 εργάζομαι ως ωρομίσθιος αρχαιολόγος κυνηγώντας συμβάσεις. Οι πειραματισμοί με τη γραφή ξεκινούν από νεαρή ηλικία, κάπου στα γυμνασιακά χρόνια, όταν σε ευχετήριες κάρτες συγγενών και φίλων γράφω ομοιοκατάληκτες στιχοπλοκές ως ευχές. Στη συνέχεια, ως φοιτητής, φλερτάρω με την ποίηση, αλλά σχεδόν ταυτόχρονα ή λίγο μετά, συνάπτω σχέσεις με τον πεζό λόγο. Γράφω συστηματικά και πετάω επίσης συστηματικά αμέσως μετά τις σπουδές, την περίοδο της ηρεμίας στην Τήνο.

 Το 2004, μόνιμα πια στην αττική γη, μετά από ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής, 8 άτομα αποφασίζουμε να συνεχίσουμε να συναντιόμαστε σε εβδομαδιαία βάση, δημιουργώντας τελικά τη λογοτεχνική ομάδα ΜΕΛΟΜΑ. Αρχίζω να δουλεύω πιο συνειδητά, γράφοντας, διαβάζοντας και κυρίως σκίζοντας.

 Το μάτι της δικαιοσύνης είναι η πρώτη προσπάθεια να ξανοιχτώ …

Περίληψη βιβλίου Στο Μάτι της δικαιοσύνης μια καθηγήτρια διδάσκει τη βιολογία με τον ίδιο μυητικό τρόπο που το πετυχαίνει και μια ψιλικατζού με έναν νεαρό αγοραστή πορνοπεριοδικών: με την επανάληψη. Η δύναμη της σάρκας είναι δραματικά ανεξέλεγκτη σε όλες τις ιστορίες αυτού του τόμου, όπως και η δύναμη της επιβίωσης και της εξουσίας πάνω στον Άλλο. Αλλά και η δύναμη μιας δικαιοσύνης που δεν στηρίζεται σε θείο ή ανθρώπινο νόμο είναι κι αυτή ανεξέλεγκτη εδώ, αποκτώντας τη μορφή μιας άγριας νέμεσης που επισφραγίζει την ανώμαλη πορεία των ανθρώπινων πραγμάτων.

 Οι μυθοπλασίες του Γιάννη Χαιρετάκη, χάρη στην προσεκτική συγκρότηση των χαρακτήρων τους και στη μελετημένη κλιμάκωση των στοιχείων της πλοκής τους, είναι όλες, ανεξάρτητα από την έκτασή τους, επεισοδιακές σαν περιπετειώδη μυθιστορήματα. Κι ωστόσο αφηγούνται ασήμαντα περιστατικά των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Αυτό όμως που τις διαφοροποιεί καταλυτικά από μια στερεότυπη αφήγηση είναι η ικανότητα του συγγραφέα να «υπολογίζει» την κάθε ιστορία του μικρού περιστατικού με τα μέτρα και τα σταθμά επικού γεγονότος κι αυτό πάλι το κατορθώνει με την αμεσότητα μιας κλασικής αστυνομικής αφήγησης όπου οι πάντες (συμπεριλαμβανομένων των «υπόπτων») δεν έχουν προσέξει αυτό που καλείται, στο τέλος πάντα, να προσέξει ο αναγνώστης: μια ασήμαντη λεπτομέρεια, μια λεπτή χαραμάδα απ’ όπου εισέρχεται άτεγκτο το μάτι της Δικαιοσύνης.

Για αναλυτικότερες πληροφορίες, κάντε κλικ εδώ.