του Γιάννη Ράγκου 
Στο κείμενο αυτό καταγράφονται οι ελληνικές ταινίες που εμπνέονται από πολύκροτα ποινικά και πολιτικά εγκλήματα, πολλές από τις οποίες συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δημιουργίες της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής των τελευταίων 50 ετών.
του Γιάννη Πανούση 
5. Αθώοι και οι δράστες και τα θύματα;
Στα αστυνομικά οι ήρωες μοιάζουν με αυτούς του Έντγκαρ Άλαν Πόε στο Αλ Ααραάφ, δηλαδή ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί [145]. Οι αντικανονικοί [irregulars] των δρόμων [146], οι γυναίκες θύματα στο domestic noir [147], οι διάφοροι στερεοτυπικοί εγκληματίες [148], οι στιγματισμένοι με τις έμφυλες ταυτότητες [149], αλλά και γενικότερα οι μονόχνοτοι χαρακτήρες [150] εμπλέκονται σε καταστάσεις με αυτο-ετερο-καταστροφικές δι-αντι-δράσεις, όπου η ενόρμηση του θανάτου κυριαρχεί [151]. Μερικοί εγκληματίες, ενώ ‘δεν αξίζουν ούτε ένα δάκρυ’ [152], ούτε καν δικαιοσύνη [153], πανικοβάλλουν τον αναγνώστη με την επικίνδυνη περιθωριακότητά τους [154], την οργή, το θυμό [155] και το μίσος τους [156]. Άλλοι πειθαρχημένοι ακραίοι [157], ανήκοντες σε συμμορίες [158] ή και serial killers [159], διαμορφώνουν ένα ζοφερό τοπίο. Ήρωες που δεν αντέχουν να φανερώσουν τις κρυφές αμαρτίες τους, άλλοι που συνδυάζουν το μοιραίο με τον τρόμο [160].
του Γιάννη Πανούση
To θέμα δεν είναι
από ποια πλευρά
βλέπεις ένα πράγμα
αλλά από ποια πλευρά
πέφτει η σκιά του
εάν βέβαια έχει σκιά
Γ. Β. Σιαφλάς, Η σκιά
Έχοντας πολλές φορές ασχοληθεί με τη θεωρία της αστυνομικής λογοτεχνίας [1], εμπνεόμενος πάντοτε από τη μαγεία της πρώτης στιγμής του αιφνιδιασμού, την εκλογίκευση της αρχικά παράλογης κατάστασης, τους αόρατους εχθρούς και τους παραμορφωτικούς καθρέφτες των διαπροσωπικών σχέσεων/συγκρούσεων, απόφασισα να προσεγγίσω τη θεματολογία και τη γραφή των συγγραφέων υπό το πρίσμα της ηθικής, της ψυχολογίας και της ιδεολογίας.
του Γρηγόρη Αζαριάδη 
Ένα από τα σημαντικότερα σημεία στην συγγραφή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος αποτελεί η έρευνα, που διεξάγει κάθε σοβαρός και υπεύθυνος συγγραφέας, τουτέστιν κάθε συγγραφέας που σέβεται το έργο του και τους αναγνώστες του. Και γιά να ακριβολογήσουμε, η έρευνα προηγείται της έναρξης της συγγραφικής δραστηριότητας. Συγκεκριμένα, ο συγγραφέας συλλαμβάνει την κεντρική ιδέα, την επεξεργάζεται στον υπολογιστή του εγκεφάλου του και αρχίζει να σχηματίζει τον σκελετό της πλοκής. Πριν ακόμη καθίσει μπροστά στο λευκό χαρτί ή στον υπολογιστή του γραφείου του, ασχολείται με το θέμα της έρευνας.
του Γιάννη Πανούση
Αναρωτιέμαι αν διαβάζοντας αστυνομική / εγκληματολογική λογοτεχνία γινόμαστε ηθικότεροι[1] ταυτιζόμενοι με θετικούς ήρωες (Καλασαρίδου, 2010: 76 – Κωττούλα, 2006: 143)[2] ή αν μένουμε αδιάφοροι ως προς τα κίνητρα και τις αιτιολογήσεις των εμπλεκόμενων.