“Είμαι μπροστά στην πόρτα”...

“Του σπιτιού;”

“Του υπογείου”.

“'Ολα καλά; Μπήκες, βρήκες τα κατατόπια;”

Τρίξιμο πόρτας.

“Ναι, το χωριό παραμυθένιο...Το σπίτι σαν κουκλόσπιτο..Μμμ...Πού είναι ο διακόπτης;”

“Δεξιά σου, στον τοίχο”.

“Πού είναι ο τοίχος;...Είναι μαύρο σκοτάδι...Δεν τον βρίσκωωωωωωωωωωωωω!!!”

Κραυγές, γδούποι.

 

Το δάχτυλο του υπαστυνόμου έκλεισε το κινητό.

“Απίστευτο...” αναστέναξα.

“Δεν το ήξερες, ε;”

“Δε μου είπαν τίποτα για κινητό...”

“Είχε κατρακυλήσει...διαλύθηκε στα πέτρινα σκαλιά...το βρήκαμε μέσα στα καυσόξυλα”.

“Δημοσιογράφος ως το τέλος!...Κατέγραψε την τελευταία στιγμή της”.

“Μαζί με τη συνομιλία σας. Εξήγησέ μας τώρα...Γιατί πήγες νωρίτερα στο σπίτι με μια σακούλα μπίλιες, σαν αυτές που πάτησε και τσακίστηκε;”

Επειδή ως άνθρωπος απεχθάνομαι τη φλυαρία και θαυμάζω την οικονομία της λεκτικής έκφρασης, βρήκα στη σεναριογραφία τη γραπτή δημιουργική έκφραση που μου ταίριαζε (φυσικά το σενάριο είναι ελλιπής γραπτός λόγος, αφού συμπληρώνεται από την εικόνα - που είναι χίλιες λέξεις).

Ένας κομήτης ήταν η Μαίρη. Εμφανιζόταν ξαφνικά, διέγραφε μια σύντομη τροχιά, σκόρπιζε γύρω της φως και μετά χανόταν - το ίδιο απρόσμενα, όπως είχε φανεί. Ήταν τόσο έντονη η λάμψη της, που όταν την πρωτοείδα στα σκαλοπάτια της Σχολής, ζαλίστηκα και παραπάτησα. Κυριολεκτικά. Πιάστηκα από τα κάγκελα και στηρίχτηκα για να μη σωριαστώ. Τα κλειδιά μου έπεσαν, τα έπιασε αμέσως η Μαίρη με το αριστερό, χαμογέλασε και μου τα έδωσε. «Αριστερόχειρας»σκέφτηκα. «Δημιουργικότητα, φαντασία… Σε λάθος κλάδο βρίσκεται…».

Στην Ιατρική Αθηνών υπήρχαν κοπέλες πιο όμορφες από εκείνη – όπως είχα διαπιστώσει τα τρία χρόνια που ήδη φοιτούσα. Η πρωτοετής Μαίρη όμως είχε κάτι που μαγνήτιζε. Τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της ήταν ελαφρώς ασύμμετρα, τα αυτάκια της λίγο πεταχτά, τα μάτια της λίγο αραιά. Το χαμόγελό της, όμως, εντυπωσιακά φωτεινό. Αν και αινιγματικό για μένα - δεν άφηνε να καταλάβω αν χαιρόταν όποτε μιλούσε μαζί μου ή αν ήταν άνθρωπος χαρούμενος με τη ζωή γενικά.  Για άλλους συμφοιτητές μας που δοκίμασαν να τη φλερτάρουν το χαμόγελό της ήταν σέξι, για άλλους ειρωνικό ή εγκάρδιο ή σαρδόνιο ή χαζό - ανάλογα πώς είχε δεχτεί  καθένας τους την απόρριψη. Γιατί η Μαίρη, πάντα ευγενική και φαινομενικά προσιτή, είχε ορθωμένο έναν τοίχο γύρω της - αόρατο, για όσους δε σέβονταν τα όρια κι έπεφταν επάνω του.