Φιλιππίδη Μιμή

Επειδή ως άνθρωπος απεχθάνομαι τη φλυαρία και θαυμάζω την οικονομία της λεκτικής έκφρασης, βρήκα στη σεναριογραφία τη γραπτή δημιουργική έκφραση που μου ταίριαζε (φυσικά το σενάριο είναι ελλιπής γραπτός λόγος, αφού συμπληρώνεται από την εικόνα - που είναι χίλιες λέξεις).

Στη συγγραφή μυθιστορημάτων κατέφυγα από ανάγκη, όταν έκρινα ότι είχε παρακμάσει αφόρητα η τηλεόραση, και ως θέαμα και ως εργοδότης. Είχα πάντα μεγάλο σεβασμό για τη λογοτεχνία (τέχνη που ήξερα μόνο ως αναγνώστης, ενώ την έβδομη την είχα σπουδάσει) και θεωρούσα από μικρή το διάβασμα απόλαυση και όχι καταναγκασμό.

Αφού πολλοί αγαπημένοι μου συγγραφείς αστυνομικών υπήρξαν σεναριογράφοι –Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ντάσιελ Χάμετ, Γκράχαμ Γκρην– περνώντας στην πεζογραφία τόλμησα να γράψω αστυνομικά, ώστε να βασιστώ σε ό,τι είχα διδαχθεί από τη σεναριογραφία (έρευνα, φόρμουλα δομής, διάλογοι). Σενάρια και μυθιστορήματα, όσο διαφορετικά εργαλεία κι αν χρησιμοποιούν, έχουν έναν κοινό δραματικό πυρήνα: Τη σύγκρουση - είτε εξωτερική είτε εσωτερική.

Πέρα από τις προθέσεις και τα αναγκαία κάθε φορά συγγραφικά εργαλεία, έχω πάντα στο μυαλό μου ότι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως και κάθε έργο τέχνης, έχει αξία αν αποτυπώνει τον τόπο και τον χρόνο που το γέννησαν, αν δεν είναι κακέκτυπο και απομίμηση, αλλά πρωτότυπο και αυθεντικό, ώστε να αγγίζει και να συγκινεί τον αποδέκτη.

Ποια είναι η Μιμή Φιλιππίδη