Γεροζήση Κυριακή: "Ιστορία αγάπης στο φλεγόμενο Παρίσι - Η αστυνομία «εκτελεί» το καθήκον της"

-  Ωχ, ο αδερφός μου, μουρμούρισε ο Ομάρ. Ήμαστε στην αλάνα,  φτάνουμε, φώναξε  ο έφηβος χωρίς να περιμένει την ερώτηση,  πετώντας το κινητό στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού του που χωρούσε τρία παιδιά σαν αυτό το μελαχρινό λιανόκλαδο. Άνοιξε το βήμα  κάνοντας νόημα στους δυο φίλους του να τον ακολουθήσουν.

- Κουνήσου. Βάλαμε τραπέζι. Δεν θα σε περιμένουμε είκοσι άτομα,  φώναξε ο Νουρεντίν στο κινητό, αλλά απάντηση δεν πήρε. Αγανάκτησε. Τον εξυπνάκια! Ετοιμαζόταν να το κλείσει , όταν ακούστηκαν οι σειρήνες ενός περιπολικού.

Σε μια από τις συνηθισμένες εφόδους της αστυνομίας στα υποβαθμισμένα βόρεια προάστια του Παρισιού, μια περίπολος πλησίασε τους νεαρούς. Ήταν η τελευταία ημέρα του ραμαντάν, της  νηστείας των μουσουλμάνων, όπου η παρουσία όλων των μελών της οικογένειας  στο δείπνο είναι ιερή υπόθεση.   Κανένας δεν απουσιάζει από το τραπέζι χωρίς σοβαρότατο λόγο.

Οι πιτσιρικάδες  επέστρεφαν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και είχαν ήδη αργήσει. Τάχυναν το βήμα, ενέργεια που τα όργανα της τάξης θεώρησαν ένδειξη ενοχής. Το αστυνομικό άναψε τα φώτα, αύξησε ταχύτητα. Η σειρήνα άρχισε να ουρλιάζει. Σίγουροι ότι θα θεωρούνταν ύποπτοι και θα βρίσκονταν χρονιάρα μέρα στο τμήμα ώσπου νάρθουν να τους παραλάβουν οι γονείς τους, οι τρεις έφηβοι έκοψαν δρόμο ανάμεσα από χορταριασμένα οικόπεδα και κατευθύνθηκαν στον υποσταθμό του ηλεκτρικού. Οι νεκροκεφαλές και η προειδοποίηση «Κίνδυνος Θάνατος», δεν τους πτόησαν. Πήδησαν το μαντρότοιχο και βρέθηκαν στον απαγορευμένο χώρο. Η αστυνομία δεν τους άφηνε άλλη διέξοδο.

Ερασιτεχνικοί δέκτες ραδιοφώνου,  έπιασαν τη συνομιλία  των αστυνομικών του περιπολικού με συναδέρφους τους.

«Είναι πιασμένοι σαν τα ποντίκια στη φάκα. Δεν έχουν διέξοδο».

Ο Νουρεντίν άκουγε τώρα τις σειρήνες που ούρλιαζαν από το κινητό του αλλά κι από το παράθυρο από όπου  έβλεπε καθαρά τον μικρότερο αδελφό και τους φίλους του.  Αδέρφια,  φίλοι και γείτονες εγκατέλειψαν τσαγιέρες, φλιτζάνια, κατσαρόλες και πιάτα, σηκώθηκαν  και πετάχτηκαν στο δρόμο, φωνάζοντας στα παιδιά και τους αστυνομικούς να σταματήσουν, τηλεφωνώντας στο 15 για πρώτες βοήθειες, κλαίγοντας, στέλνοντας κατάρες.

Μάταια. Ένας δεκαπεντάχρονος κι ένας δεκαεπτάχρονος βρέθηκαν νεκροί, χτυπημένοι από το ρεύμα υψηλής τάσης. Ο τρίτος νεαρός, ο Ομάρ στα δεκαεφτά του κι αυτός, διακομίστηκε μισή ώρα αργότερα στις πρώτες βοήθειες με βαρύτατα εγκαύματα,  χάρη στην  επέμβαση των περίοικων και μόνον.

Η αστυνομία σφύριζε αδιάφορα. Ο υπουργός δημόσιας τάξης βιάστηκε να διακηρύξει ότι οι αστυνομικοί εκτέλεσαν το καθήκον τους άψογα,  δεν φέρουν ευθύνη για το θάνατο των κακοποιών, επομένως δεν υπάρχει λόγος τιμωρίας τους.

Με καθολικά εγκαύματα ο Ομάρ, χαροπαλεύει στο εξειδικευμένο κρατικό Νοσοκομείο. Μαζί με την οικογένειά του, ο Νουρεντίν, εργαζόμενος-φοιτητής σε τεχνική σχολή, βρίσκεται στο προσκέφαλό του. Τα βόρεια προάστια της περιοχής Παρισιού φλέγονται. Λιθοβολισμοί καταστημάτων και αστυνομικών αυτοκινήτων, λεηλασίες, πυρπολήσεις κάδων απορριμμάτων, ιδιωτικών οχημάτων και λεωφορείων, αναστατώνουν τη γαλλική πρωτεύουσα.

*

Όπως κάθε πρωί, ο Πιέρ Ντυμπουά, οδήγησε το αναπηρικό καροτσάκι του ως τη στάση του αστικού λεωφορείου.  Ο οδηγός, κατέβασε την ειδική ράμπα, περίμενε να τακτοποιηθεί ο ανάπηρος πρώην συνάδερφος στην καθορισμένη θέση, του ευχήθηκε την καλημέρα κι έβαλε μπρος. Δυο φανάρια πιο κάτω, σταμάτησε στο κόκκινο. Περίμενε υπομονετικά. Έξω ήταν ερημιά. Δευτερόλεπτα πριν βγει το πράσινο, δυο κουκουλοφόροι πετάχτηκαν ξαφνικά, πέταξαν μια βόμβα μολότοφ στο αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκαν.

Στο λεωφορείο έγινε πανικός. Ο οδηγός έχασε την ψυχραιμία του; ο μηχανισμός έπαθε βλάβη; Γεγονός είναι ότι οι πόρτες έμειναν κλειστές κι όσο να σπάσουν το τζάμι της εξόδου κινδύνου, ο Πιερ Ντυμπουά είχε κυκλωθεί από φλόγες. Ο οδηγός και δυο επιβάτες τον μετέφεραν, μισολιπόθυμο, στο εξειδικευμένο κρατικό Νοσοκομείο.

  *

Ο Νουρεντίν μετά τη βάρδια του κατευθύνθηκε στο προσκέφαλο του αδερφού του όπου οι δικοί του τον υποδέχτηκαν με χαμόγελα. Ο Ομάρ είχε βγει από την εντατική εμφανίζοντας σημάδια βελτίωσης και οι γιατροί  έδειχναν συγκρατημένη αισιοδοξία. Κάποια στιγμή, ο νεαρός άφησε τη μητέρα του μόνη της δίπλα στον ασθενή και κατέβηκε στο κυλικείο. Μια νόστιμη κοπέλα με σγουρά ξανθά μαλλιά και μάτια μελιά, έκλαιγε σιωπηλά. Την πλησίασε  μ` ένα μπολ καφέ. Η νεαρή, Ζυλιέτ Ντυμπουά του συστήθηκε,  περίμενε την εξέλιξη της πορείας του πατέρα της που βρισκόταν στην εντατική. Ο Νουρεντίν αναφέρθηκε στον  αδερφό του κι έμαθε ότι ο Πιερ Ντυμπουά,  έπεσε θύμα εμπρησμού, σε ταραχές που ξέσπασαν σαν αντίποινα για «τα θύματα του υποσταθμού υψηλής τάσης».

- Μόνο αυτόν έχω στον κόσμο κι εκείνος εμένα, αναστέναξε. Η μάνα μου έφυγε στα σαράντα της με τον καημό του πατέρα,  σακατεμένου σε εργατικό ατύχημα.

Ο Νουρεντίν έκρυψε το κεφάλι στα χέρια του.

Όταν είχε πρωτοαντικρίσει τον αδερφό του  με το κορμί μια πληγή από τα εγκαύματα, είχε νιώσει μεγάλη οργή. Ήθελε να ριχτεί σε όποιον αστυνομικό έβρισκε στο δρόμο του, να βάλει φωτιά σε σπίτια, δρόμους, αυτοκίνητα, να ξεσπάσει πάνω σε δικαίους και αδίκους. Η μεγάλη του αδερφή, η Ασινά που είχε μεγαλώσει τα αγόρια και βρισκόταν πάντα στο πλευρό τους,   κατάφερε,  ώρες αργότερα, να τον ηρεμίσει. Και πάλι όταν ξέσπασαν οι ταραχές, τον πήρε κοντά της.

- Το ένα δράμα φέρνει το άλλο Νουρεντίν. Τη δίκαιη αγανάκτηση και τις διεκδικήσεις τους, αυτοί «οι πολίτες δεύτερης  κατηγορίας», άνθρωποι  σαν κι εμάς, εξαθλιωμένα οικονομικά λαϊκά στρώματα με μεγάλο αριθμό μεταναστών από πρώην γαλλικές αποικίες, συχνά δεν τις εκφράζουν μέσα από την ψήφο, τα συνδικάτα, τις οργανωμένες διαδηλώσεις. Καθώς δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, τους ανεμοδούρες και διεφθαρμένους πολιτικούς,  τα κόμματα της αριστεράς με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους, πολλοί νέοι οδηγούνται σε πράξεις άναρχες, εγκληματικές και κατακριτέες, που σπρώχνουν μια μερίδα του γαλλικού λαού εναντίον  τους κι εναντίον μας, αυξάνουν τα φαινόμενα ρατσισμού και τις τάξεις των ξενόφοβων και φασιστικών κομμάτων, δίνουν αφορμή να εφαρμόζονται κατασταλτικά μέτρα με φοβερές επιπτώσεις στα  κοινωνικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Αυτού του είδους ενέργειες απελπισίας και μίσους, χωρίς συγκεκριμένο στόχο και προοπτική, αποπροσανατολίζουν τους πολίτες, τους αποσπούν από την αντιμετώπιση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων-ανεργία, ακρίβεια, απώλεια κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Η καλπάζουσα ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, οι φυλετικές διακρίσεις και οι διακρίσεις λόγω καταγωγής και θρησκείας, καταστάσεις που έχεις νοιώσει στο πετσί σου,  είναι καρκίνωμα. Οι κοινωνικές παροχές και τα κονδύλια για την εκπαίδευση, μειώνονται δραστικά.  Η περίθαλψη υποβαθμίζεται μέρα με την ημέρα, η συμμετοχή των πολιτών στα έξοδα νοσηλείας και φαρμακευτικής αγωγής αυξάνει δυσανάλογα με τις αποδοχές των εργαζόμενων. Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση στα πρόσφατα γεγονότα, όπως γνωρίζεις,  ήταν όλα καθαρά κατασταλτικά. Μέχρι κι ένα  νόμο από την εποχή του γάλλο-αλγερινού πολέμου ανάσυρε. Νόμο που έθεσε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δίνοντας στις τοπικές αρχές το δικαίωμα επιβολής απαγόρευσης κυκλοφορίας. Και τα ελάχιστα, ανεπαρκή, προληπτικά, κοινωνικά μέτρα που είχαν εφαρμόσει οι προηγούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, τα σάρωσε μόλις ανέβηκε στην εξουσία η δεξιά.  Ο τρόπος παρουσίασης των γεγονότων από την πλειοψηφία των ΜΜΕ ρίχνει λάδι στη φωτιά. Αν η νεολαία ξυπνήσει, πολιτικοποιηθεί και κινητοποιηθεί για αλλαγή του συστήματος, θα τρέχει και δε θα φτάνει η εξουσία. Κατάλαβέ το, Νουρεντίν.  Λύση δεν είναι η τυφλή βία.

Τι να πει της Ζυλιέτ για τον αδερφό του και για τον πατέρα της ο Νουρεντίν; Θύματα του συστήματος κι οι δυο, χαροπαλεύουν δίπλα, δίπλα.

Ένα ελαφρό σκούντημα στον ώμο τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Η ανασαιμιά της, ευωδιά γιασεμιού,  του έφερε ζάλη. Σήκωσε το κεφάλι, βύθισε  το σκοτεινό βλέμμα του  στα στοχαστικά, στο χρώμα του κεχριμπαριού, πελώρια λαμπερά  μάτια της. Έμειναν ώρα αγκαλιασμένοι, ώσπου το χαμόγελο του διευθυντή της κλινικής που έφερνε ενθαρρυντικά νέα για τον πατέρα της Ζυλιέτ τους προσγείωσε.

*

Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε η Ασινά., μ` ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη της.

- Να μην αφήσουμε να χαθεί η ελπίδα, παιδιά. Προτείνω να κάνουμε  μια έκκληση να σταματήσουν τα έκτροπα.

Συμφώνησαν. Σκουπίζοντας που και που κάποιο δάκρυ, κατευθύνθηκαν στο γραφείο τύπου του Νοσοκομείου, να εκφράσουν την επιθυμία τους για δημόσια προτροπή   να τεθεί τέλος στις ταραχές. Τους άκουσε με προσοχή η υπεύθυνη του τμήματος και θεώρησε ότι  έπεφτε σε κατάλληλη στιγμή η πρότασή τους, μια και αναμενόταν η επίσκεψη του υπουργού δημόσιας τάξης, με την απαραίτητη κουστωδία δεκάδων δημοσιογράφων.

Η παρουσία του υπουργού που είχε αποκαλέσει τους νεαρούς των υποβαθμισμένων προαστίων ακαμάτηδες, κοπρίτες και αποβράσματα της κοινωνίας, σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνου για το καζάνι που έβραζε, δεν ήταν ή πιο ευχάριστη είδηση για τα δυο αδέλφια, αλλά η εκπρόσωπος τύπου  επέμεινε ώσπου όλοι συμφώνησαν. Είχαν  ετοιμάσει  τη δήλωση για τα μέσα ενημέρωσης, όταν δημιουργήθηκε αναταραχή. Έγινε συνωστισμός, ακούστηκαν φωνές,.

-«Νότος,  νότος, έφτασε ο υπουργός».

Ορισμένα μέλη της φρουράς του εκπροσώπου της Πολιτείας προηγήθηκαν για να ελέγξουν το χώρο και να ανοίξουν διάδρομο. Οι τρεις νέοι κατευθύνονταν προς το μπουλούκι των δημοσιογράφων. Το βλέμμα του Νουρεντίν στράφηκε προς τα όργανα της τάξης. Πέτρωσε.  Ανάμεσα στους αστυνομικούς συνοδείας του υπουργού, αναγνώρισε τον οδηγό του περιπολικού που καταδίωξε τον αδερφό και τους φίλους του.  Πλησίαζε προς την πλευρά τους με τσαμπουκά. Ο νεαρός κινήθηκε προς την κατεύθυνσή του ουρλιάζοντας,

- Δολοφόνε, δολοφόνε!!

Οι αστυνομικοί έπιασαν τα πιστόλια. Ο συγκεκριμένος σήκωσε το υπηρεσιακό περίστροφο, τράβηξε τη σκανδάλη και σκόπευε τον Νουρεντίν. Η Ασινά  αγκάλιασε τον αδερφό της τραβώντας τον προς τα πίσω. Η Ζυλιέτ μπήκε μπροστά του να τον καλύψει.

Η σφαίρα τη βρήκε στην καρδιά.

Σημείωση. Το πρώτο μέρος βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συγκλόνισαν το Παρίσι στα μέσα της δεκαετίας του 2010. Η πλοκή και οι ήρωες της ιστορίας είναι προϊόντα μυθοπλασίας.