Έργο του εικαστικού Χρίστου Κουτσουρά

Αυτή η ανυπόφορη ζέστη! Κομμάτια λιωμένα ο κόσμος, παλεύει να ξαναβρεί το σημείο συναρμολόγησης. Να ξαναγίνει το ατελές σύνολο που υπήρξε και όχι αυτό το ιδρωμένο πάζλ από σώματα, αισθήσεις και διαθέσεις, πετσοκομμένες κι αυτές από το λιοπύρι της αδράνειας. Όλα μισά και λαβωμένα...

Τα πόδια του τον σέρνουν σε έναν περίπατο χωρίς σκοπό. Τη χειρότερη ώρα. Τη στιγμή που ακόμη και η φωτεινότητα των χρωμάτων, το λευκό του κυκλαδίτικου τοπίου, το ανοιχτό γκρι της πέτρας που τεμαχίζει κατά διαστήματα τον ασβέστη και τα άνθη της  πικροδάφνης, πληγώνουν τα μάτια. Θα πάρει ώρες μέχρι τη στιγμή που θα ανακτήσουν κάτι από την καλοκαιρινή ευχάριστη ραστώνη των χρωμάτων τους.

«Οι μετοχές είναι άχρηστο πράγμα. Αυτός που ξέρει να γράφει ποτέ δεν χρησιμοποιεί τις μετοχές αράδα, τη μία μετά την άλλη, λες και βαριέται να ψάξει να βρει τους χρόνους και τα ρήματα».

Τον παρακολουθώ εδώ και ώρα να μου μιλά για τεχνικές. Να λέει όσα ισχυρίζεται ότι ξέρει, να υποδεικνύει όσα θα έπρεπε εγώ να ξέρω, να αραδιάζει κανόνες, μεθόδους, έρευνες, διεθνείς πρακτικές, ολίγον από βιβλιογραφία και πέντε έξι ονόματα ανθρώπων άγνωστων σε όλους, εκτός ίσως από εκείνον, τους οποίους διατείνεται ότι θα έπρεπε να γνωρίζουμε, και πρώτος από όλους εγώ.

«Μα δεν βλέπεις πόσο μαγκώνει το κείμενο;» με ρωτά. «Δεν ρέει, δεν έχει μουσική μέσα του, σκαλώνει συνέχεια». Εννοεί όταν έχει μετοχές και επίθετα. Όχι το δικό του φυσικά.

Το φρύδι του ανασηκώνεται με την απαξία του ειδήμονα και τον εκνευρισμό του παντογνώστη. Αλλά και με την ηλιθιότητα του ατάλαντου που ισχυρίζεται ότι μπορεί να διδάξει το ταλέντο.

Τα μέλη της ΕΛΣΑΛ εμπνέονται από την πανδημία και γράφουν σύντομες "ιστορίες εγκλεισμού"

Διαβάζουμε· καθιστοί, ξαπλωμένοι όρθιοι. Διαβάζουμε· σε πλήρη εγρήγορση, ανάμεσα σε περισπασμούς ή μισοκοιμισμένοι. Διαβάζουμε· σ’ ένα καφέ, στο ταξίδι με πλοίο, στο αεροπλάνο, στο τρένο ή στο υπεραστικό λεωφορείο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο πάρκο, στο παγκάκι, στο μπαλκόνι, στην παραλία, ακόμα και στο μπάνιο. Διαβάζουμε· σε φρενήρεις ρυθμούς καταπίνοντας μονομιάς αμέτρητες σελίδες ή με συχνά διαλείμματα για να αναστοχαστούμε, να επιστρέψουμε σε μια παράγραφο, να επιμηκύνουμε την επίγευση της αναγνωστικής απόλαυσης. Σε κάθε περίπτωση: ξεκομμένοι από τον παροντικό κόσμο και βυθισμένοι σ’ έναν μυθοπλαστικό, αλλά εξίσου πειστικό. Διαβάζουμε· τον χειμώνα, την άνοιξη, το φθινόπωρο, το καλοκαίρι, όταν η τέχνη της ανάγνωσης (μοιάζει να) παίρνει την πρωτοκαθεδρία, έστω και για λίγο.

Η αστυνομική λογοτεχνία έχει από τη φύση της εγγενή την έννοια της αναζήτησης δικαιοσύνης και συχνά και της απόδοσής της. Σε έναν κόσμο όπου βασικές αξίες τίθενται υπό αμφισβήτηση, όπου δίκιο και άδικο χορεύουν σφιχταγκαλιασμένα άλλοτε ως καβαλιέροι και άλλοτε ως ντάμες, αλλά [...]