Hector Belascoarán Shayne

Ο Πάμπλο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ έχει διαλέξει σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλει να ανήκει και δεν μας το κρύβει, αντιθέτως είναι μάλλον περήφανος για αυτό.

Πρωταγωνιστής στο ταϊμπικό σύμπαν είναι ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάιν, ένας μυστακοφόρος, μονόφθαλμος και δημοκρατικός ντετέκτιβ. Ο Μπελασκοαράν ξεφεύγει από τις συμβατικές νόρμες που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους ιδιωτικούς ερευνητές. Δεν είναι σκληρός όπως ο Μάικ Χάμερ, δεν είναι όσο κυνικός όσο ο Κοντινένταλ Όπ ή ο Πέπε Καρβάλιο, δεν είναι μια ιδιοφυία όπως ο Σέρλοκ Χόλμς. Ο Μεξικάνος ερευνητής, γιός μιας Ιρλανδής τραγουδίστριας της folk και ενός Βάσκου εθνικιστή, είναι ένας κανονικός άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα ένας συνειδητοποιημένος φιλάνθρωπος και ένας φιλόσοφος. Ως Ιανός έχει το ένα πρόσωπο στραμμένο στην καταπολέμηση του εγκλήματος και το άλλο στον αδύνατο και κατατρεγμένο άνθρωπο. Ο Μπελασκοαράν κουβαλάει την μεροληψία του δημιουργού του για την ταξική πάλη, τις ανισότητες και την αλληλεγγύη. Το γραφείο του βρίσκεται στην καρδιά της πόλης του Μεξικού και το μοιράζεται με έναν ταπετσέρη, έναν υδραυλικό και έναν μηχανικό αποχέτευσης, οι οποίοι φαίνεται να έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις και καμία συστολή να τις εκφράσουν. Σπούδασε μηχανικός αλλά όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, και κυρίως όπως συμβαίνει στους μη προνομιούχους αυτού του κόσμου, τα πράγματα δεν πήγαν όπως ονειρευόταν. Δεν του αρέσει να τον αποκαλούν ιδιωτικό ντετέκτιβ αλλά προτιμά το ανεξάρτητος ντετέκτιβ.   

Τον Έκτορ Μπελασκοαράν δεν τον βρίσκεις συχνά να κάθεται στο γραφείο του. Περπατάει πολύ και σκέφτεται περισσότερο. Χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, έχει πάθος με την πολιτική και εξερευνά τα αποτελέσματά της στις ζωές των ανθρώπων μέσω ενός συστήματος εξουσίας που μεγαλώνει τις κοινωνικές ανισότητες κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Δεν περιορίζεται σε διαπιστώσεις αλλά  αναλύει την πολιτική κατάσταση και επιτίθεται στη διαφθορά(στοιχείο ταυτισμένο με την κεντρική και τη Νότια Αμερική), ενώ παράλληλα δίνει στους αναγνώστες ένα αξιόπιστο και ρεαλιστικό χρονικό της ζωής στους δρόμους και τις ιδιομορφίες που συνθέτουν την Πόλη του Μεξικού. Η αφιλτράριστη απεικόνιση του Τάιμπο μέσα από τα μάτια και το μυαλό του ήρωά του είναι αυτή που έχει αναγάγει τον συγγραφέα ως έναν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους και θεμελιωτές του latin noir. Από το βιβλίο του Στην ίδια πόλη υπό βροχή παραθέτω δύο αποσπάσματα για τους μη μυημένους στη γραφή του μαέστρου Τάιμπο:

«Βιώνουμε διαφορετικές πόλεις, συνδεδεμένες με την κατάχρηση της εξουσίας και τον φόβο, τη διαφθορά και την αιώνια απειλή της καθόδου στη ζούγκλα που κρύβεται μέσα στο σύστημα αλλά ξεπροβάλλει τακτικά για να μας θυμίσει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε τροφή για τα όρνια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορώνα-γράμματα, στυλ γουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς.Μέσα σε αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη».

«Από τα βουνά της αναρριχώμενης αθλιότητας ο Έκτορ παρατηρούσε τις παραλίες. Παρόλο που έμενε μόνο η σκιά αυτού που ήταν άλλοτε, οι ακρογιαλιές εξακολουθούσαν να δείχνουν τον κόσμο των άλλων, των απρόσιτων. Όμως ο Έκτορ, αλληλέγγυος πάντα με τις πόλεις των άκρων, με τις πόλεις του τέλους, με τα ερείπια άλλων που του θύμιζαν τα δικά του ερείπια, ήταν ακόμα ερωτευμένος με το Ακαπούλκο».

Στο βιβλίο του «Οι άβολοι νεκροί», που συνέγραψε μαζί με τον ιστορικό ηγέτη των Ζαπατίστας, Subcomandante Marcos, ο Τάιμπο μας αποκαλύπτει τα διαβάσματα και τη βαθιά γνώση του για το είδος έστω και αν μας τα δίνει μέσω στιγμιότυπων από τη μικρή οθόνη:

«Ο Έκτορας επέλεξε τη σιωπή. Λίγους μήνες πριν, είχε πάει σε ένα βιντεοκλάμπ και είχε νοικιάσει μια σειρά με πρωταγωνιστή τον Άλεκ Γκίνες, βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρέ, το Tinker, Tailor, Soldier, Spy, παραγωγής BBC, και για έξι συνεχείς ώρες είχε παρακολουθήσει γοητευμένος τον Σμάιλι-Γκίνες να χρησιμοποιεί την πιο αποτελεσματική τεχνική ανάκρισης στον κόσμο: έπαιρνε μια ηλίθια φάτσα (αν ο τύπος δεν ήταν Βρετανός, ο Έκτορας θα έλεγε ότι ήταν ο μεγαλύτερος μαλάκας που είχε δει ποτέ) κοιτάζοντας τους ανθρώπους νωχελικά, χωρίς να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, λες και τους έκανε χάρη, και οι άνθρωποι απλά μιλούσαν και μιλούσαν μαζί του, και μια στο τόσο, μετά από ώρα, εκείνος πέταγε μια ερώτηση, σαν να μην τον ένοιαζε κιόλας, έτσι απλά για να κάνει συζήτηση».

Μια τέτοια σπουδαία φυσιογνωμία όπως ο αυτοεξόριστος Τάιμπο ΙΙ (Πανεπιστημιακός, λογοτέχνης, ιστορικός, δημοσιογράφος, αγωνιστής) ήταν φυσικό κι επόμενο να μας δώσει έναν επίσης σπουδαίο λογοτεχνικό ήρωα.

Έναν ήρωα που παρότι μονόφθαλμος παρατηρεί πολύ καλύτερα τον κόσμο γύρω του από τους περισσότερους που χρησιμοποιούν και τα δύο μάτια.