Τα αστυνομικά του Ρέυ Μπράντμπερυ (β΄ μέρος)

Για την αστυνομική συλλογή του «A Memory of Murder» (1984), ο Ρέη Μπράντμπερυ έγραφε: «Ίσως αυτή η συλλογή να έχει μόνο ιστορικό ενδιαφέρον για αυτούς που έχουν τρομερή περιέργεια για την εργασία μου σε ένα πεδίο ανοίκειο σε πολλούς, αλλά μπορώ να κατονομάσω τα αγαπημένα μου διηγήματα “The Long Night” and “The Trunk Lady”, και να προσθέσω το “The Small Assassin”, που μου φαίνεται ως μια από τις καλύτερες ιστορίες που έχω γράψει σε οποιονδήποτε τομέα. Ήταν τόσο επιτυχημένο ώστε μοιάζει να έχει επηρεάσει μια ντουζίνα μυθιστορήματα και ταινίες που έχουν γραφτεί ή γυριστεί τα τελευταία δέκα χρόνια».

«Ο μικρός δολοφόνος» που δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1946 στο Dime Mystery είναι μια ανατριχιαστική ιστορία ενός νεογέννητου μωρού, που θυμίζει το κατοπινό «Μωρό της Ρόζμαρυ» (την θρυλική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι). Το νεογνό προκαλεί τον τρόμο στη μητέρα του, που είναι βεβαία για τα δολοφονικά του ένστικτα και όταν οι δύο γονείς του θα πεθάνουν από ατυχήματα, συνδεδεμένα κατά κάποιο τρόπο με την ύπαρξή του, ο γυναικολόγος που ήταν παρόν στη γέννα του, και προσπαθούσε αρχικά να καθησυχάσει τις φοβίες της μητέρας, αποφασίζει τελικά να το σκοτώσει.

Μερικές από τις άλλες ιστορίες της συλλογής.

«The Screaming Woman» («Η γυναίκα που ουρλιάζει»): «Λέγομαι  Μάργκαρετ Λήρυ και είμαι δέκα ετών, δεν έχω αδέλφια, μόνο καλούς γονείς, που όμως δεν μου δίνουν καμία προσοχή. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως θα είχαμε να κάνουμε με μια δολοφονημένη γυναίκα» . Η Μάργκαρετ Λήρυ ακούει γυναικείες κραυγές κάτω από το χώμα, τις οποίες κανείς άλλος δεν μπορεί να ακούσει…Και τελικά έχει δίκιο.

«The Trunk Lady» («Η κυρία στο μπαούλο»): Ο μικρός της οικογένειας ανακαλύπτει στη σοφίτα ένα γυναικείο πτώμα. Πρόκειται για οικογενειακό έγκλημα, το οποίο σύσσωμη η οικογένεια προσπαθεί να συγκαλύψει παρουσιάζοντας τον μικρό φαντασιόπληκτο και μυθομανή. Ο μικρός όμως έχει τελικά δίκιο.

«I’m not Dump» («Δεν είμαι βλαξ»): Σ’ έναν ανεξήγητο συνοικιακό φόνο, προσφέρεται να βοηθήσει την τοπική αστυνομία στην ερμηνεία του ο χαζός της γειτονιάς, ο οποίος οδηγεί τελικά τις αρχές στην εξιχνίασή του. Μόνο που ο δολοφόνος είναι ο ίδιος.

«Punishment Without Crime» («Τιμωρία δίχως έγκλημα») και άλλα δύο διηγήματα εφιαλτικά με μαριονέτες που παίρνουν τη θέση των αφεντικών τους, τα οποία στο τέλος τιμωρούνται ή την πατάνε άσχημα.

«Corpse Carnival» («Το καρναβάλι του πτώματος»). Μια ερωτική ιστορία στον κόσμο των φρικιών του τσίρκου, όπου ένας Σιαμέζος απελευθερώνεται από το άλλο μισό του και κατηγορείται για φόνο.

«Κiller, Come Back to me!» («Δολοφόνε, γύρνα σε μένα!»). Περιγραφή της νεκροψίας ενός γκάνγκστερ, που διεξάγει… ο αδελφός του.

«The Utterly Perfect Murder» («Ο απόλυτα τέλειος φόνος»). «Ήταν μια τέτοια απόλυτα τέλεια ιδέα για φόνο, που με είχε ξετρελάνει διασχίζοντας τη μισή Αμερική. Η ιδέα μού είχε έρθει στα γενέθλιά μου, όταν γινόμουν σαράντα οκτώ ετών. Γιατί δεν μου είχε έρθει στα τριάντα ή στα σαράντα μου; Ίσως να ήταν καλά χρόνια και να τα πέρασα δίχως το μυαλό μου στο χρόνο και τον κτύπο των ρολογιών ή το μάζεμα του πάγου σιγά – σιγά στους κροτάφους μου … Τέλος πάντων, στα σαράντα οκτώ μου, ξαπλωμένος δίπλα στη γυναίκα μου, με τα παιδιά μου κοιμισμένα στα άλλα υπνοδωμάτια του σπιτιού λουσμένα στο σεληνόφως, σκέφθηκα ότι θα σηκωθώ και θα πάω να σκοτώσω τον Ραλφ  Άντεργουιλ».

Στο τέλος του διηγήματος, όταν συναντά τον περίφημο Ραλφ Άντεργουιλ, τον αντιφατικό τρόμο και φόβο της εφηβείας του, αυτός είναι πλέον ένα ζαρωμένο ανθρωπάκι και δεν υπάρχει λόγος να τον σκοτώσει ∙ το έχει κάνει στο μεταξύ η ίδια η ζωή.

Τέλος στο «αστυνομικό» του  μυθιστόρημα «Death is a lonely business» (που προσωπικά δεν με κέρδισε όσο τα διηγήματα) να σημειώσουμε ότι παίζει ο James Crumley στο ρόλο ενός ντετέκτιβ, από τους αγαπημένους συγγραφείς των 80’s και την αμερικάνικη παρέα των συγγραφέων που μάζεψε ο Πάκο Τάιμπο στα πρώτα χρόνια της Σεμάνα Νέγρα. Τζέημς Κράμλεϋ έχω μεταφράσει κι εγώ «Το τελευταίο φιλί» (1978 / 1995, εκδ. Πόλις) και γράψει ένα επίμετρο  («Ποια υπόθεση Μπράουν»;)