Μιμή Φιλιππίδη - Μπίλιες

“Είμαι μπροστά στην πόρτα”...

“Του σπιτιού;”

“Του υπογείου”.

“'Ολα καλά; Μπήκες, βρήκες τα κατατόπια;”

Τρίξιμο πόρτας.

“Ναι, το χωριό παραμυθένιο...Το σπίτι σαν κουκλόσπιτο..Μμμ...Πού είναι ο διακόπτης;”

“Δεξιά σου, στον τοίχο”.

“Πού είναι ο τοίχος;...Είναι μαύρο σκοτάδι...Δεν τον βρίσκωωωωωωωωωωωωω!!!”

Κραυγές, γδούποι.

 

Το δάχτυλο του υπαστυνόμου έκλεισε το κινητό.

“Απίστευτο...” αναστέναξα.

“Δεν το ήξερες, ε;”

“Δε μου είπαν τίποτα για κινητό...”

“Είχε κατρακυλήσει...διαλύθηκε στα πέτρινα σκαλιά...το βρήκαμε μέσα στα καυσόξυλα”.

“Δημοσιογράφος ως το τέλος!...Κατέγραψε την τελευταία στιγμή της”.

“Μαζί με τη συνομιλία σας. Εξήγησέ μας τώρα...Γιατί πήγες νωρίτερα στο σπίτι με μια σακούλα μπίλιες, σαν αυτές που πάτησε και τσακίστηκε;”