Παπαθανασίου Άκης

Ψάχνεις να βρεις γρήγορα το μολύβι, πολλές φορές με αδέξιους χειρισμούς, προκειμένου να μουτζουρώσεις το σημειωματάριό σου. Όμορφες μουτζούρες που αποκαλύπτουν τις σκέψεις σου, τη φαντασία σου, τους προβληματισμούς σου, τα σχέδιά σου. Κι σε όλα αυτά απουσιάζει η γομολάστιχα […]

[…] ευτυχώς δηλαδή, αφού μέσα από τα γραφόμενα, αναζητάς, προσδοκάς να τα επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους που επιθυμούν, λαχταρούν να διαβάσουν κάτι όμορφο, μυστηριώδες, αντιφατικό, δύσκολο πολλές φορές, αλλά που θα τους αναμοχλεύσει, θα τους ξεσηκώσει, θα τους προβληματίσει.  Αυτό είναι η Αστυνομική Λογοτεχνία μέσα από τα δικά μου λόγια και έργα. Μια αέναη προσπάθεια αποτύπωσης μιας μυθοπλασίας δράσης, με κεντρικό πρωταγωνιστή, τον έναν που χάνεται ανάμεσά μας. Δεν έχει σημασία μονάχα το έγκλημα, αλλά το κίνητρο και ο αντίκτυπος. Τι είναι αυτό που οδηγεί στο έγκλημα;  Το μυαλό ή η καρδιά; Πόσο μπορεί να επηρεάσει; Μπορεί να είναι μυθοπλασία, αλλά ο καθένας μπορεί να συναντήσει,  να ανακτήσει τη δική του πραγματικότητα. 

Μέσα από τη συγγραφή ενός “αστυνομικού” αισθάνεσαι ότι ζεις κάτι το διαφορετικό, γνωρίζεις πτυχές του εαυτού σου που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν, τσαλακώνεσαι, φωνάζεις, μαλώνεις, αγαπάς, αγαπιέσαι, αγωνιάς, μοχθείς, στενοχωριέσαι, χαίρεσαι, ονειρεύεσαι. Αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα από μια έντονη ευαισθησία, μα τόσο αληθινά, απλά και διακριτά. Ποτέ δεν αμφιβάλλεις. Σαν τον κανόνα της γομολάστιχας που οφείλεις να απουσιάζει από δίπλα σου, όταν γράφεις στο σημειωματάριο˙ από την κεραμιδή πλευρά της σβήνεις το μολύβι, ενώ από την μπλε, την πιο σκληρή, σβήνεις το στυλό. Ποτέ το αντίθετο.

Είναι φορές που μέσα από την αστυνομική λογοτεχνία έχεις την αίσθηση ότι βαδίζεις πάνω στην επιφάνεια του φανταστικού, πολλές φορές και του μεταφυσικού, αντιλαμβάνεσαι όμως γρήγορα την ωμότητα του ρεαλισμού. Ένα “αστυνομικό” δεν στηρίζεται σε διδαχές, ούτε προσφέρει ενοχές. Δεν φοβάται, όμως, να έχει άποψη και να προβληματίζει. Ο ρυθμός και ο τόνος της πλοκής σε προσκαλεί, σε προκαλεί να χορέψεις, να σιγοτραγουδήσεις, να ονειρευτείς κάτι διαφορετικό, κάτι που να είναι δύσκολο να αρνηθείς.

Τελικά, όπως και στις πραγματικές ιστορίες, έτσι και στις μυθοπλαστικές με μια δόση χρήσιμης υπερβολής, συνειδητοποιείς ότι δεν έχει σημασία το “που”, το “πώς” και το “πότε”, μα το “γιατί”. Γιατί “αστυνομικά” λοιπόν;

Ποιος είναι ο Άκης Παπαθανασίου