Ο Γιάννης Μαρής, ο Ντάσιελ Χάμετ και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ*
του Γιάννη Τσιμπουκίδη**
Όταν διαπράττεται ένα κακούργημα (που τις περισσότερες φορές στο αστυνομικό μυθιστόρημα είναι η ανθρωποκτονία ή όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται ο φόνος) κινείται η «νόμιμη διαδικασία». Το κράτος μέσω του αστυνομικού, του ανακριτή, του εισαγγελέα και του δικαστηρίου «επιλαμβάνεται της υποθέσεως». Κάποιες φορές, όμως, ο κρατικός μηχανισμός, που πρέπει να είναι ο άγρυπνος φύλακας του δικαίου και της ηθικής, καταπατά βάναυσα τα δικαιώματα των πολιτών επειδή είναι υποχείριο των οικονομικά ισχυρών και των μεγάλων συμφερόντων. Αυτήν ακριβώς την ανάγκη έρχεται να καλύψει ο ντετέκτιβ: Είναι η αντίσταση, κατά κάποιο τρόπο, του αδύναμου πολίτη απέναντι σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς που τον ταλαιπωρούν χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεχόμαστε πως ο ιδιωτικός ντετέκτιβ δρα ως «μασκοφόρος εκδικητής των φτωχών και αδυνάτων» ή ως «Ρομπέν των δασών».