Δέκα χρόνια δεν στόμωσε το μαχαίρι. Έκοψε μοσχάρια, γουρούνια, αμέτρητα, οι ξώφαλτσες σφύριξαν σε δέκα ανθρώπινους λαιμούς. Ψίθυροι επιμένουν ότι και η αριθμητική μπήκε στα φορτηγά ψυγεία με σφαχτά, «μαύρη», «ασπρούλα» και «στρόγγυλα». Μπαινόβγαιναν στη χώρα τόνοι, κουμάντο ο Γιωργάκης Ποντίκης, ο «τουρτουγκίτας», που είχε απάτητο γκαζόν στον κήπο της μεζονέτας. Αν σε καλούσε για μπάρμπεκιου, δεν έβγαινες ζωντανός. Τα μάθαμε μετά, διότι οι μπάζες θέλουνε απόφαση, σταθερό χέρι. Μέχρι που ο λεπτεπίλεπτος τελώνης Γιάννης Κριθάρης φταρνίστηκε στα σύνορα, και από το τσιγκέλι με το δυσθεώρητο σφάγιο ταύρου πρόβαλε ο Ράντομιρ, καθαρισμένος, λες κι είχε μόλις βγει από την σάουνα.

Όταν τον είδα στο γραφείο της ανάκρισης του είχαν φορέσει χειροπέδες. Είχε ξεραμένα αίματα στο πρόσωπο και το ένα του χέρι τυλιγμένο με επιδέσμους.

«Γιατί το έκανες;» τον ρώτησα.

Με κοίταξε με μίσος.

«Ρωτάς; Δεν το ξέρεις; Με απατούσε, μπάτσε» απάντησε. «Και θα καθαρίσω και τον αγαπητικό της».

Έσκυψα κοντά του. «Δε νομίζω» του είπα. «Όλα τέλειωσαν».

Πρόλαβα να δω μόνο μια λάμψη. Μια αστραπιαία κίνηση. Ήταν ένα μαχαίρι που έκρυβε μέσα στον επίδεσμο. Το κάρφωσε στην κοιλιά μου. Όλα σκοτείνιασαν, ένιωσα να χάνομαι.

«Σ’το είχα πει, μπάτσε. Ήταν δικιά μου και μόνο δικιά μου», άκουσα τη φωνή του κι όλα χάθηκαν.

Τελευταία στιγμή κρατήθηκα από ένα κλαδί. Αναπόφευκτα, θα έσπαγε σύντομα. Κάτω μου γκρεμός. Πάνω μου οι δύο τύποι πάλευαν. Ο ένας για να με σώσει και να μάθει. Ο άλλος για να μη σωθώ και να μη μιλήσω. Ο κυνηγός της αλήθειας έβαλε κάτω τον νεκροθάφτη της. Αποφάσισα ωστόσο ότι σε κάθε περίπτωση ήμουν χαμένος. Μη σώσω και σωθώ. Άφησα το κλαδί. Ο κυνηγός σάστισε στιγμιαία. Ο νεκροθάφτης τον πέταξε στον γκρεμό. Ακούστηκε πυροβολισμός. Πριν σκάσω κάτω είδα και τον νεκροθάφτη να πέφτει. Δεν υπήρχε πια κανένας μάρτυρας. Ο Θεός είχε μείνει μόνος. Σε ποιον όμως να μαρτυρήσει τι;