Δέκα χρόνια δεν στόμωσε το μαχαίρι. Έκοψε μοσχάρια, γουρούνια, αμέτρητα, οι ξώφαλτσες σφύριξαν σε δέκα ανθρώπινους λαιμούς. Ψίθυροι επιμένουν ότι και η αριθμητική μπήκε στα φορτηγά ψυγεία με σφαχτά, «μαύρη», «ασπρούλα» και «στρόγγυλα». Μπαινόβγαιναν στη χώρα τόνοι, κουμάντο ο Γιωργάκης Ποντίκης, ο «τουρτουγκίτας», που είχε απάτητο γκαζόν στον κήπο της μεζονέτας. Αν σε καλούσε για μπάρμπεκιου, δεν έβγαινες ζωντανός. Τα μάθαμε μετά, διότι οι μπάζες θέλουνε απόφαση, σταθερό χέρι. Μέχρι που ο λεπτεπίλεπτος τελώνης Γιάννης Κριθάρης φταρνίστηκε στα σύνορα, και από το τσιγκέλι με το δυσθεώρητο σφάγιο ταύρου πρόβαλε ο Ράντομιρ, καθαρισμένος, λες κι είχε μόλις βγει από την σάουνα.

Δέκα χρόνια δεν στόμωσε το μαχαίρι. Έκοψε μοσχάρια, γουρούνια, αμέτρητα, οι ξώφαλτσες σφύριξαν σε δέκα ανθρώπινους λαιμούς. Ψίθυροι επιμένουν ότι και η αριθμητική μπήκε στα φορτηγά ψυγεία με σφαχτά, «μαύρη», «ασπρούλα» και «στρόγγυλα». Μπαινόβγαιναν στη χώρα τόνοι, κουμάντο ο Γιωργάκης Ποντίκης, ο «τουρτουγκίτας», που είχε απάτητο γκαζόν στον κήπο της μεζονέτας. Αν σε καλούσε για μπάρμπεκιου, δεν έβγαινες ζωντανός. Τα μάθαμε μετά, διότι οι μπάζες θέλουνε απόφαση, σταθερό χέρι. Μέχρι που ο λεπτεπίλεπτος τελώνης Γιάννης Κριθάρης φταρνίστηκε στα σύνορα, και από το τσιγκέλι με το δυσθεώρητο σφάγιο ταύρου πρόβαλε ο Ράντομιρ, καθαρισμένος, λες κι είχε μόλις βγει από την σάουνα.

Όταν τον είδα στο γραφείο της ανάκρισης του είχαν φορέσει χειροπέδες. Είχε ξεραμένα αίματα στο πρόσωπο και το ένα του χέρι τυλιγμένο με επιδέσμους.

«Γιατί το έκανες;» τον ρώτησα.

Με κοίταξε με μίσος.

«Ρωτάς; Δεν το ξέρεις; Με απατούσε, μπάτσε» απάντησε. «Και θα καθαρίσω και τον αγαπητικό της».

Έσκυψα κοντά του. «Δε νομίζω» του είπα. «Όλα τέλειωσαν».

Πρόλαβα να δω μόνο μια λάμψη. Μια αστραπιαία κίνηση. Ήταν ένα μαχαίρι που έκρυβε μέσα στον επίδεσμο. Το κάρφωσε στην κοιλιά μου. Όλα σκοτείνιασαν, ένιωσα να χάνομαι.

«Σ’το είχα πει, μπάτσε. Ήταν δικιά μου και μόνο δικιά μου», άκουσα τη φωνή του κι όλα χάθηκαν.

Από τον Γιάννη Μαρή έως τους σύγχρονους Έλληνες αστυνομικούς συγγραφείς και από τον Γκράχαμ Γκρην έως τον Φίλιπ Κερρ και τον τηλεοπτικό «Πόλεμο του Φόιλ», η αστυνομική αφήγηση συχνά συνδιαλέγεται με το τραύμα του πολέμου. Το (ηθικό) ερώτημα παραμένει δραστικό: Τι νόημα έχει η (μυθοπλαστική) αναζήτηση του ενόχου ενός μεμονωμένου εγκλήματος, όταν η ανθρώπινη μοίρα διασχίζει το σφαγείο του πολέμου με χιλιάδες ή και εκατομμύρια θύματα;

Αυτό και άλλα παρόμοια θέματα θα βρεθούν στο επίκεντρο του α΄ κύκλου των εκδηλώσεων της ΕΛΣΑΛ με θέμα «Αστυνομική λογοτεχνία και πόλεμος», που θα πραγματοποιηθούν τον Ιούλιο σε Χανιά, Ρέθυμνο και Θεσσαλονίκη, με αφορμή τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία.

Μόλις πέρασα την Αγία Μαρίνα έκοψα ταχύτητα. Οδηγούσα προσεκτικά, πασχίζοντας να διακρίνω τη θαλαμηγό μέσα στο σκοτάδι. Την εντόπισα στ’ ανοιχτά ενός κολπίσκου. Κατέβηκα στην παραλία κι έβγαλα τα κιάλια. Οι συνένοχοί μου ήταν όλοι εκεί. Ο «Τολστόι», ο δικηγόρος - το «Χλωμό Τσεκούρι» - κι η «Θεία Όλγα», αυθεντία στο ξέπλυμα. Έβγαλα το πιστόλι. Δεν έπρεπε ν’ αστοχήσω. Ετοιμάστηκα ψύχραιμα και πυροβόλησα. Διάνα!

Την επομένη, η υπαστυνόμος Πετροπούλου, ειδοποιημένη από τους παραθεριστές - ήταν ακόμα αρχές Σεπτέμβρη - έφτασε αμέσως. Σήκωσε το σεντόνι, εξέτασε το πτώμα, έδειξε στον βοηθό της τη θέση του χεριού, τα αίματα, τα κολλημένα μαλλιά. «Αυτοκτονία!» αποφάνθηκε. Η θαλαμηγός ήταν άφαντη.

Δε ξέρω αν έτσι θα γίνουν τα πράγματα. Πάντως εγώ έτσι τα σχεδίασα.

Εφτά το απόγευμα. Το θυροτηλέφωνο χτύπησε. Το γνωστό μέντιουμ Κλεονίκη Π. ήξερε ποιος ήταν. Όπως άλλωστε ήξερε, πως το κουδούνι θα χτυπούσε στις εφτά. Ωστόσο ρώτησε: “Ποιος είναι;”. Ο επισκέπτης είπε το όνομά του κι εκείνη άνοιξε.

Κάθισαν. Πρόσφερε καφέ. (Οι άντρες της σήμανσης που βρήκαν αργότερα το πτώμα, είδαν στο τραπέζι δυο μισοάδεια φλυτζάνια και ένα τασάκι με αποτσίγαρα).

Τι συζήτησαν; Σε τι ύφος; Πότε ακριβώς και πώς διέκοψαν; Πολλοί ρωτούν: Αφού ήταν μέντιουμ, πώς δεν πρόβλεψε το θάνατό της; Η απάντηση είναι: Τον πρόβλεψε. Γι αυτό και δεν έκανε τίποτα για να τον αποφύγει.

Όταν κατάλαβε ότι ο επισκέπτης ήταν έτοιμος, έγειρε στον καναπέ, έβαλε το πρόσωπό της κάτω από το μαξιλάρι και του είπε: “Τώρα!”.