ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ #8 – Δώρου Αντωνιάδη: Για ένα κβάντο μοναξιάς

Τα μέλη της ΕΛΣΑΛ εμπνέονται από την πανδημία και γράφουν σύντομες "ιστορίες εγκλεισμού"

Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μας, το να βγούμε έξω με την Αγγελική, για να διασκεδάσουμε, ήταν κάτι προφανώς πολύ δύσκολο. Βγαίναμε σπάνια και μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις. Κάποια στιγμή μπουχτίσαμε και αποφασίσαμε -μιας και δεν ήταν εφικτό να βγαίνουμε συχνά οι δυο μας- να δοκιμάσουμε να βγούμε με φίλους, αλλά χώρια. Η Αγγελική το κατάφερε, εγώ πάλι βγήκα κάνα δυο φορές και μετά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αυτό που μου έλειπε.

Μου έλειπε το να μείνω μόνος.

Μετά από αρκετά χρόνια συγκατοίκησης, γάμου και οικογένειας, αυτό που πραγματικά νοσταλγούσα δεν ήταν το να βγω έξω, να δω φίλους, να πιω ποτά ή να ακούσω μουσική. Έτσι, όταν η Αγγελική κανόνιζε να βγει με φίλους, εγώ έβαζα τα παιδιά για ύπνο και έλιωνα στον καναπέ, παρέα με ένα βιβλίο, ένα σφηνάκι ουίσκι και μια ταινία στην τηλεόραση (που είχα χιλιοδεί).

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Σήμερα βγήκα για πρώτη φορά εκτός σπιτιού, μετά από περίπου έναν μήνα εγκλεισμού. Αποφάσισα να πάω για τρέξιμο σε μια αγαπημένη διαδρομή, παράλληλα με το Ολυμπιακό στάδιο. Είδα αρκετό κόσμο, να τρέχει, να βγάζει τον σκύλο του βόλτα, να περπατάει… Αλλά είδα και πάρα πολλούς να είναι μόνοι τους, μέσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και να κάθονται. Χωρίς αναμμένη μηχανή, χωρίς σκοπό να πάνε κάπου. Κάθονταν απλώς εκεί. Κάποιος ακουμπούσε στο παράθυρο. Ένας άλλος κάπνιζε. Μια κυρία διάβαζε βιβλίο. Μια άλλη κοιτούσε κάτι στο κινητό. Ένας -τον είδα- κάτι σιγομουρμουρούσε. Αυτό που τους λείπει δεν είναι το να βγουν έξω, να πάνε κάπου, αλλά το να μείνουν για λίγο μόνοι τους, παρέα μόνο με τις σκέψεις τους.

Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς φωνές. Χωρίς ντροπή.

Ίσως δεν είναι πολλοί αυτοί που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Δεν είναι ήρωες, που ψάχνουν να βρουν μια λύση ή που βοηθούν όπως μπορούν. Δεν είναι γιατροί, ούτε κι ασθενείς. Κι ούτε υποφέρουν με την έννοια που δεν αντέχει κάποιος κλεισμένος σε ένα πολύ μικρό σπίτι, ή με έναν ηλικιωμένο που δεν έχει κοντά τα παιδιά του να τον συντρέξουν ή με μια οικογένεια με παιδί ΑΜΕΑ που είναι απαραίτητο να κάνει και πράγματα εκτός σπιτιού, ενώ τώρα αναγκαστικά μένει σε κάτι που για το παιδί -πιθανότατα- μοιάζει με φυλακή.

Αλλά ποιος είπε ότι αξίζει να γράφονται ιστορίες μόνο γι’ αυτούς που υποφέρουν;

* Εικόνα: Απόσπασμα από διαφήμιση του Spotify.

Πρώτη δημοσίευση στο blog του συγγραφέα «Στιγμιότυπα» (9 Απριλίου 2020).

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ - Προηγούμενο διήγημα          ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ - Επόμενο διήγημα