Βρόσγος Άντυ

Γιατί ήθελα να γράψω και γιατί γράφω αστυνομική λογοτεχνία;

Επειδή είναι το καλύτερο όχημα σοβαρής κοινωνικοπολιτικής κριτικής αλλά ταυτόχρονα και ένα παιχνίδι με τον αναγνώστη. Ο μαγικός καθρέφτης της κοινωνίας όπως εκείνος που συμβουλευόταν η Βασίλισσα στη Χιονάτη και δεν ψεύδεται ποτέ. 

Επειδή μαγεύτηκα από το πρώτο βιβλίο του είδους που διάβασα και στα δεκατρία μου αποφάσισα να γράψω και εγώ. Και το έκανα, γεμίζοντας ένα 30σέλιδο μπλε τετράδιο «Διεθνές». Μπορεί το πρώτο μου κανονικό μυθιστόρημα να ολοκληρώθηκε τελικά στα σαράντα οκτώ μου και τα γούστα να άλλαξαν σε σχέση με τα πρώτα αναγνώσματα αλλά η μαγεία συνεχίζει να υπάρχει.

Επειδή μου την έδινε και μου τη δίνει ακόμα το «Διάβασε και κανένα σοβαρό βιβλίο» από ανθρώπους που δεν ήξεραν και μάλλον συνεχίζουν να μην γνωρίζουν, ότι ο σοβαρός Μπρέχτ ήταν λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας και έψαχνε για αστυνομικά μυθιστορήματα στις σοβαρές βιβλιοθήκες που του μοστράριζαν. Εκείνους που δεν ήξεραν και συνεχίζουν να μην γνωρίζουν ότι για να γράψεις καλή αστυνομική λογοτεχνία πρέπει να έχεις διαβάσει πολλή λογοτεχνία έτσι και αλλιώς.

Επειδή ήθελα και θέλω ακόμα να πω τα πράγματα από τη δική μου σκοπιά με την πρόφαση και την πρόκληση ενός αστυνομικού μύθου.

Επειδή τη θέση των ηρώων της παιδικής μου ηλικίας, του Ιβανόη, του Ρομπέν των δασών και του δον Κιχώτη είχαν καταλάβει, οριστικά και αμετάκλητα πια, οι Σέρλοκ και Πουαρό αρχικά και στη συνέχεια ο Σαμ Σπέιντ, ο Μάικ Χάμερ, ο Τομ Λέπσκι και φυσικά, ο Φίλιπ Μάρλοου.    

Ποιος είναι ο Άντυ Βρόσγος