Δημουλίδου Χρύσα : «Το φιλί του δράκου», Λιβάνης 2007
►Χρύσα Δημουλίδου: «Το φιλί του δράκου», Λιβάνης 2007
Βιογραφικό Η Χρύσα Δημουλίδου γεννήθηκε στις Σέρρες. Φοίτησε στη Σχολή Αεροσυνοδών στην Αθήνα. Αμέσως μετά προσελήφθη στην Ολυμπιακή Αεροπορία. Το 1997 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Λιβάνη το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Τα Τριαντάφυλλα δε Μυρίζουν Πάντοτε και από τότε μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί από τον ίδιο οίκο δεκαοκτώ έργα της,
ενώ τρία διηγήματά της συμπεριλήφθηκαν στη συλλογική έκδοση με τίτλο Ένα Κομμάτι Ουρανού. Ασχολήθηκε επίσης με επιτυχία με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων, έχοντας εκδώσει μέχρι στιγμής τέσσερα παραμύθια. Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει best sellers. Για το βιβλίο της Μην Πυροβολείτε τη Νύφη πήρε το πρώτο βραβείο αναγνωστικού κοινού στην Κύπρο και ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα, ενώ το βιβλίο της Τα Δάκρυα του Θεού εκδόθηκε στη Βραζιλία. Παράλληλα γράφει σενάρια και στίχους.
Περίληψη βιβλίου Στις 13 Μαρτίου 1964 μια ετοιμόγεννη δεκαεξάχρονη κοπέλα φτάνει μόνη στο Νοσοκομείο Σερρών με αιμορραγία. Ξεψυχά, αφού πρώτα γεννά ένα κοριτσάκι. Τρεις μέρες μετά, το βρέφος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Οι έρευνες της Χωροφυλακής παραμένουν άκαρπες και ο φάκελος της υπόθεσης μπαίνει στο Αρχείο.
Το Σεπτέμβριο του 1989 ένας περίεργος στραγγαλισμός μιας νεαρής καθηγήτριας συγκλονίζει τη Θεσσαλονίκη. Δύο μήνες αργότερα μια νεαρή μάνα βρίσκεται στραγγαλισμένη με τον ίδιο τρόπο. Ο αστυνόμος ΑΔ Στεργίου της Διεύθυνσης Ασφαλείας Θεσσαλονίκης παρατηρεί ότι τα δύο θύματα έχουν γεννηθεί στις 13 Μαρτίου του Δ64 στο Νοσοκομείο Σερρών. Οι εξελίξεις που ακολουθούν είναι αιφνιδιαστικές και απρόσμενες. Ο Στεργίου αντιλαμβάνεται ότι μόλις έχει μπει σ’ ένα σκοτεινό λαβύρινθο μιας περίεργης υπόθεσης που ο μίτος της ξεκινά είκοσι πέντε χρόνια πριν στις Σέρρες. Ποιος έκλεψε εκείνο το μωρό; Γιατί; Ποιος σκοτώνει τα κορίτσια που γεννήθηκαν την ίδια μέρα με αυτό; Τι παιχνίδι παίχτηκε και ποια συμφωνία με το θάνατο, που ξύπνησε ένα δολοφόνο είκοσι πέντε χρόνια αργότερα;
Το Φιλί του Δράκου είναι το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα της Χρύσας Δημουλίδου. Γεμάτο συναίσθημα, μυστήριο, δράση, αγωνία, κρατά τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα ως την τελευταία του σελίδα.
"Κάποιες φορές η κοινωνική κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος φονιάς και εκείνη πρέπει να καταδικάζεται και όχι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα πάρα μόνο νόμους που τιμωρούν. Και μετά είσαι σταμπαρισμένος εφ’ όρου ζωής. Οι άνθρωποι ξεχνούν το καλό συχνά, όμως το κακό δεν το ξεχνούν ποτέ. Κατά βάθος χαίρονται να σου το θυμίζουν, να σε ισοπεδώνουν, να σε βλέπουν να καταρρέεις. Ποια χαιρέκακα ένστικτα οδηγούν αυτή τη συμπεριφορά τους; Η αμάθεια; Η έλλειψη παιδείας, οι αστικές αντιλήψεις, η νοοτροπία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη και τα πάθη του άλλου λυτρώνονται οι ίδιοι από τα δικά τους;"
Για αναλυτικότερες πληροφορίες, κάντε κλικ εδώ.