Ίαν Φλέμινγκ: Οι λαθρέμποροι διαμαντιών

Συντάχθηκε στις .

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα κλασικά βιβλία του Ίαν Φλέμινγκ με τον Τζέημς Μποντ, έχουν τα δύο non fiction βιβλία του «Οι λαθρέμποροι διαμαντιών» (1957) και «Οι συναρπαστικές πόλεις» (1959). Αρκεί να διαβάσει κανείς μερικές παραγράφους από το «The Diamond Smugglers» για να μπει κανείς στον ιδιόμορφο κόσμο της αγγλικής αριστοκρατίας και του «Κατεστημένου» που γέννησε τον Μποντ.

«Αν γράφεις κατασκοπευτικά θρίλερ, η αλληλογραφία σου παρουσιάζει συχνά ενδιαφέρον». Έτσι ξεκινάει ο Φλέμινγκ το βιβλιαράκι για την έρευνα γύρω από το λαθρεμπόριο διαμαντιών στη Μαύρη και τη Γηραιά Ήπειρο. «Ήταν μια μέρα, Απρίλιο του 1957, μόλις είχα απαντήσει σε έναν ειδικό της άοπλη πάλης σε μια παραπλανητική διεύθυνση στην Πόλη του Μεξικού και ευχαριστούσα έναν οπαδό μου στη Χιλή, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένα φίλος. «Θυμάσαι τη δουλειά που ήταν ανακατεμένος ο Σίλιτοου; Ωραία, μόλις ολοκληρώθηκε και ο βασικός πράκτοράς του λέει πως είναι τώρα έτοιμος να σου μιλήσει. Έχει κατά-διασκεδάσει με τα βιβλία σου, κυρίως με αυτό που αφορά το λαθρεμπόριο διαμαντιών (Τα διαμάντια είναι παντοτινά, 1956). Είναι έτοιμος να σου πει τα πάντα εντός λογικής -ονόματα, ημερομηνίες, τόπους. Έχω ακούσει μερικές ιστορίες και είναι τρομερές. Πρέπει όμως να τον συναντήσεις στην Αφρική -στην Ταγγέρη το πιθανότερο. Μπορείς να την κοπανήσεις;

Γνώριζα κάτι για τη δουλειά του Σερ Πέρσυ Σίλιτoου. Όταν ο Ντε Μπηρς αποχώρησε από επικεφαλής της ΜΙ5, τον προσέλαβε για να διαλύσει το κύκλωμα του λαθρεμπορίου διαμαντιών. Το κύκλωμα προκαλούσε στην Diamond Corporation μια απώλεια πολύτιμων λίθων αξίας δέκα εκατομμυρίων λιρών. Έκανα μια δυο ερωτήσεις. Οι αποκαλύψεις θα γίνονταν με τις ευλογίες του Ντε Μπηρς; Όχι. Στην περίπτωση αυτή υπήρχαν θέματα περιορισμών για λόγους ασφάλειας; Ο φίλος μου ήταν της άποψης πως δε υπήρχαν, οπότε δέχθηκα. Κι έτσι αποφάσισα να χαραμίσω τις διακοπές μου του Πάσχα.

Μου έδωσε το όνομα -Τζων Μπλαιζ- ένα από τα ψευδώνυμά του και έναν αριθμό τηλεφώνου παραδόξως στη Ζουζουλάνδη.

Ακολούθησε μια εβδομάδα συναντήσεων (με έναν καλά πληροφορημένο φίλο από τη Σκότλαντ Γυάρντ για να με κατατοπίσει) και ένας καταιγισμός τηλεγραφημάτων με τον Μπλαίζ στη Ζουλουλάνδη. Είχα επιχειρήσει να του τηλεφωνήσω, αλλά μου είπαν ότι έλειπε προσπαθώντας να φωτογραφίσει ένα λευκό ρινόκερο ∙ ένα ακόμα παράδοξο. Έπειτα πήρα την Αιρ Φρανς για να καταλήξω στο ξενοδοχείο Ελ Μίντσα της Ταγγέρης και περίμενα μέχρι της δεκατρείς του μηνός τον Τζων Μπλαιζ να επικοινωνήσει μαζί μου.

Είχα βρει όσες πληροφορίες μπορούσα για τον Μπλαιζ -δημόσιο σχολείο και Οξφόρδη, άδεια δικηγορίας κι έπειτα νομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Οικονομικών. Στον πόλεμο κατατάχθηκε ως απλός στρατιώτης, αλλά μετά τη θητεία του μετατάχθηκε στις στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες, όπου τα πήγε περίφημα και τέλειωσε με το βαθμό του αντισυνταγματάρχης. Μετά τον πόλεμο τον παρέσυραν στην ΜΙ5 και ήταν ένας από την ομάδα που τελικά διαλεύκανε την υπόθεση Φουκς. Ύστερα επικεντρώθηκε στη διείσδυση στο χώρο των παράνομων κομμουνιστών -μια δυσάρεστη και επικίνδυνη δουλειά που τον έφερε να γυρίζει όλο τον κόσμο. Το 1954, ο Σερ Πέρσυ Σίλιτοου, του οποίου ένα από τα χαρίσματα είναι να ξεχωρίζει τους κατάλληλους ανθρώπους, τον δελέασε με έναν εντυπωσιακό μισθό για να βοηθήσει στην επιχείρηση των διαμαντιών.

Στη συνέχεια επί τρία χρόνια ο Μπλαιζ χώθηκε για τα καλά στην Αφρική, όπου η δράση του είχε αντίκτυπο μέχρι τη Βηρυτό, την Ταγγέρη, την Αντβέρμπυ, το Παρίσι, το Βερολίνο ακόμα και τη Μόσχα. Τώρα που η δουλειά είχε γίνει, οι βασικές διαρροές είχαν σταματήσει, οι τελικές συλλήψεις πραγματοποιηθεί,  ο Μπλαίζ μπορούσε να βγει από τη σκιά και να επιστρέψει στο φως της ημέρας».

Εκτύπωση