«Το πιο σκοτεινό πρόσωπο του θανάτου» του Julian Symons

Συντάχθηκε στις . Καταχωρήθηκε στο Μικρές Ιστορίες για Συγγραφείς και Βιβλία

Ο Τζούλιαν Σάυμονς (Julian Symons, 1912 – 1994), συγγραφέας, ποιητής και βιογράφος έγραψε τη μελέτη Bloody Murder -from detective fiction to crime novel.  Υπογραμμίζοντας τη διαφορά του κλασικού μυστηρίου συγγραφέων όπως η Άγκαθα Κρίστυ και ο Τζων Ντίκσον Καρ και του πιο σύγχρονου αστυνομικού μυθιστορήματος με έμφαση στην ψυχολογία των χαρακτήρων και το κίνητρο του εγκλήματος. Την οριστική εκδοχή της μελέτης ολοκλήρωσε το 1994 λίγο πριν πεθάνει.  Έκτοτε δεν έχει εκδοθεί κάτι καλύτερο πάνω στην αστυνομική λογοτεχνία. Έγραψε είκοσι εννέα αστυνομικά μυθιστορήματα και δέκα χορταστικές συλλογές διηγημάτων. Εξέδωσε πολλές λογοτεχνικές μελέτες και ιστορικά στρατιωτικά βιβλία. Μεταξύ 1976 και 1985 διετέλεσε πρόεδρος του Detection Club.

Το πιο σκοτεινό πρόσωπο του θανάτου (1990), είναι το καλύτερο μυθιστόρημά του.

Μια χοντροκομμένη περίληψη είναι η ακόλουθη: Ο βασικός χαρακτήρας είναι ένας μεσήλικας ηθοποιός (ο οποίος διαπρέπει σε μικρούς ρόλους) που προσπαθεί να ξεδιαλύνει αν ο πατέρας του σκότωσε έναν εξαφανισμένο  ποιητή και πιθανό εκβιαστή του στη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών, όταν ο ίδιος ήταν δεκαέξι ετών. Με τα χρόνια συνειδητοποιεί ότι γνωρίζει ελάχιστα πράγματα για τον πατέρα του και ερευνά ό,τι κατά την αντίληψή του συνιστά τα κομμάτια του παζλ. Διηγήσεις της θείας του Άγκυ, μια βιογραφία του χαμένου ποιητή, μυστικά της πανέμορφης μητέρας του. Μπλέκονται δύο δεκαετίες, του 1930, όπου συνέβη ο πιθανός φόνος και του 1960, όπου ο ηθοποιός ερευνά το παρελθόν του, το «οικογενειακό του ρομάντσο». Η διήγηση γίνεται το 1990 από τον ίδιο τον Τζούλιαν Σάυμονς στη βοήθεια του οποίου καταφεύγει ο πρωταγωνιστής. Ο φανταστικός αφηγητής και ο ενδιαφερόμενος για τη λύση του μυστηρίου ηθοποιός δεν αντιλαμβάνονται πάντα τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο κι ο συγγραφέας θα δώσει τη λύση.

Το συναρπαστικό στοιχείο του βιβλίου είναι οι τρεις δεκαετίες που αντιπαραβάλλονται αναπόφευκτα και μαζί τους η αντίληψή μας για αυτές: 1930, 1960, 1990. Όσο απομακρυνόμαστε από το σημείο αφετηρίας της διήγησης που είναι το 1990, το βιβλίο ίσως να χάνει κάτι από το γοητεία του, καθώς το 2020 μας έχει κάνει πιο «πεζούς» στις αναζητήσεις μας στα «αστυνομικά».

Για μένα, πάντως, παραμένει ένα είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει (μου θυμίζει τα μπρος – πίσω στην καταγραφή των γεγονότων στην Αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ, του Β.Ναμπόκοφ), το έχω προτείνει για μετάφραση εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά κανείς εκδότης μέχρι σήμερα δεν έχει «τσιμπήσει»!

Εκτύπωση